Chapter 26

         Po powrocie od Sophie Justin był naprawdę szczęśliwy. Spotkał się z miłością swojego życia. Była cała i zdrowa. Nic się nie zmieniło – nadal była piękną kobietą, a jej serce, pomimo bólu jaki jej sprawił, wciąż potrafiło okazać mu dobro. Pomimo swojego uradowania, wciąż dręczyła go świadomość, że stracił ją już na zawsze. Blondynka była w ciąży, miała męża, a on nie mógł tego zepsuć. Wiedział, że będzie musiał wyjechać, ale jak na razie nie chciał o tym myśleć, chciał się cieszyć chwilą.

         Kiedy wszedł do domu od razu uśmiechnął się czując w powietrzu zapach jego ulubionego ciasta. Gdyby siedem lat temu ktoś powiedział mu, że jego mama upiecze szarlotkę to pewnie umarłby ze śmiechu. Wszedł do kuchni i zobaczył jego córkę krojącą truskawki i swoją mamę ubijającą śmietanę. Usiadł przy stole nadal z uśmiechem na ustach  je obserwował.

         -Co ty taki szczęśliwy? – zapytała kobieta.

         -Widziałem się z Sophie – uśmiechnął się.

         -No widzisz tato, wcale nie było tak źle – zaśmiała się dziewczynka.

         -Ona nawet nie była na mnie zła, sądziłem, że mnie wygoni, a my rozmawialiśmy tak jakby nigdy nic się nie stało.

         -To super! To znowu możecie być razem – Emily bardzo się ucieszyła, a z twarzy Justina od razu zniknął uśmiech.

         -Sophie ma męża i spodziewa się dziecka – oznajmił. – Ale najważniejsze, że jest szczęśliwa – dodał szybko.

         -Jesteś pewny, że jest szczęśliwa? – zapytała kobieta, sprawiając, że Justin się nad tym zastanowił.

         -Sprawiała wrażenie szczęśliwej – odpowiedział, a kobieta dyskretnie kiwnęła głową.

         -A kiedy będę mogła ją poznać? – zapytała.

         -Zaprosiła nas na jutro – oznajmił. – A kiedy będzie szarlotka? – zapytał zmieniając temat.

         -Za 10 minut.

*

         Przez całą noc Justin nie zmrużył oka, bo w głowie cały czas miał obraz Sophie. Zadręczały go różne myśli. Był szczęśliwy, że mógł się z nią spotkać, porozmawiać, wyjaśnić jej dlaczego to wszystko potoczyło się w taki sposób. Cieszył się, że jej życie się ułożyło, ale jednocześnie był zazdrosny. Tak dokładnie tak – to była zdecydowanie zazdrość. Wszystkie wspomnienia do niego powróciły – znów się zadręczał, zastanawiał się nad tym czy mógł postąpić inaczej. Ale przecież nie mógł niczego zmienić – Sophie miała męża i spodziewała się dziecka, a przecież kiedyś obiecywał Sophie, że to on będzie tym, obok którego będzie się budzić każdego dnia. A teraz – jego miejsce zastępuje inny mężczyzna – największy szczęściarz na świecie.

         Kiedy szatyn spojrzał na zegarek wybijała 7. Odwrócił się i uśmiechnął na widok śpiącej obok Emily. Nachylił się i pocałował ją w czoło. Wstał z łóżka, po czym zszedł na dół i skierował się w stronę kuchni. Zatrzymał go jednak odgłos cichego szlochania. Spostrzegł swoją matkę siedzącą na kanapie w salonie. Bez zastanowienia podszedł do niej i usiadł obok.

         -Mamo, co się dzieje? – zapytał zdezorientowany.

         -Nic synku, nie przejmuj się – załkała.

         -Mamo, przecież widzę.

         -Mamy problemy finansowe. Dom jest zastawiony, bo potrzebowaliśmy pieniędzy na spłatę długu i na leczenie ojca. Właśnie przyszedł list ponaglający do zapłaty raty. Jeśli do końca miesiąca nie zapłacę, dom zostanie zlicytowany – wyznała drżącym głosem.

         -Mogę wam pożyczyć pieniądze – zaproponował.

         -Nie synku, to nie ma sensu. To wszystko mnie przerosło, nie mam już siły – ukryła twarz w dłoniach.

         -Pomogę wam – zaoferował.

         -Justin, ty też masz swoje życie, musisz myśleć o Emily, musisz jej zapewnić bezpieczne i stabilne życie, bo ona jest teraz najważniejsza.

         -Przepraszam, że mnie nie było kiedy tego potrzebowałaś.

         -Nie masz za co przepraszać, bo to wszystko moja wina. Zadaniem rodziców jest opiekowanie się dzieckiem, a ja z twoim ojcem nie wywiązaliśmy się z tego obowiązku. Dzięki Bogu nie wziąłeś z nas przykładu i jesteś wspaniałym ojcem.

        

*

         Była godzina 13, a Emily już od samego rana nie mogła się doczekać momentu, w którym pozna Sophie, o której wiedziała prawie wszystko. Marzyła o tym, żeby jej tata był szczęśliwy. Pomimo tego, że miała zaledwie siedem lat, każdego dnia widziała w oczach swojego taty smutek wywołany brakiem miłości.

         Justin był przystojnym młodym mężczyzną, miał powodzenie u kobiet, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Mógł bez problemu ułożyć sobie życie na nowo, mógł żyć tak jak kiedyś i wymieniać dziewczyny jak rękawiczki. Ale on jednak ciągle żył w przekonaniu, że nie będzie potrafił pokochać kolejnej kobiety.

         Szli trzymając się za ręce w kierunku domu Sophie. Dziewczynka była podekscytowana i nie mogła się doczekać kiedy w końcu ją pozna. Stanęli przed drzwiami i Justin  spojrzał na swoją córkę kiwając głową, żeby zapukała, co dziewczynka po chwili uczyniła. Drzwi się otworzyły i stanęła w nich uśmiechnięta blondynka.

         -Wejdźcie – zaprosiła ich do środka – Ty pewnie jesteś Emily, o której twój tata ciągle opowiada – uśmiechnęła się.

         -O tobie tata też dużo mówił.

         -Aż się boję zapytać o czym opowiadał – zaśmiała się.

         -Tato, masz rację, Sophie jest śliczna – stwierdziła dziewczynka, a Justin spuścił głowę nie chcąc napotkać spojrzenia blondynki. – Będziesz miała dzidziusia? – Sophie kiwnęła głową. – To będzie chłopczyk czy dziewczynka?

         -Chłopczyk – oznajmiła. – Teddy.

         -Chciałabym mieć braciszka, ale tata ciągle jest sam i mówi, że już nikogo nigdy nie pokocha, bo… - Justin nie pozwolił jej dokończyć.

         -Emily, już wystarczy – zaśmiał się. – Mówiłem ci, żebyś nie opowiadała Sophie bzdur na mój temat – uniósł brew patrząc na swoją córkę znacząco.

         -Jest u mnie Jessica, córka mojego brata. Chciałabyś się z nią pobawić?

         -Tak – ucieszyła się. – Moje koleżanki są daleko, a z tatą nie mogę się bawić w moje ulubione zabawy, bo mówi, że są dziewczyńskie – stwierdziła oburzona, po czym cała trójka wybuchła śmiechem.

         Sophie zaprowadziła Emily na górę, a Justin obserwował jak trzymają się za ręce wchodząc po schodach. Korzystając z okazji szatyn rozejrzał się po salonie i dopiero teraz zobaczył zdjęcia ustawione na szafce. Podszedł i uśmiechnął się widząc pierwsze z nich, na których znajdowała się Sophie razem ze swoim bratem – byli wtedy jeszcze zupełnie mali. Kolejne zdjęcia przedstawiały Jessicę – zdjęcia jak była mała, jak rosła, jak wyrastały jej pierwsze ząbki, jak uczyła się chodzić. Było też zdjęcie ze ślubu Conora – szatyn uśmiechnął się widząc, że jego żoną jest Rose – dziewczyna, z którą był jeszcze w czasach szkoły średniej. Spojrzał na kolejne zdjęcie, którego szczerze mówiąc wolałby nie widzieć. Sophie w pięknej białej sukience i facet, który nie zasługiwał na blondynkę. Widok jego twarzy sprawił, że kolejne wspomnienia powróciły.

         -Widzę, że oglądasz rodzinne pamiątki – głos Sophie wyrwał go z zamyślenia.

         -Więc to jest ten szczęściarz Jason? – zapytał wskazując na jego zdjęcie.

         -Skąd wiesz jak ma na imię? – zmarszczyła brwi.

         -Emm…wczoraj coś o nim wspominałaś – odpowiedział szybko. – Dziewczynki się dogadały? – zapytał zmieniając temat.

         -Tak, polubiły się od razu. Muszę ci powiedzieć, że cię podziwiam, w końcu sam wychowujesz córkę, a ona jest taka dojrzała i taka grzeczna, że…

         -…że aż trudno ci uwierzyć, że to naprawdę moje dziecko? – dokończył śmiejąc się.

         -Chciałam powiedzieć, że podziwiam cię, bo na pewno nie było łatwo – uśmiechnęła się.

         -Nie wyobrażam sobie bez niej życia, a był taki czas, kiedy myślałem, że ją stracę – Sophie spojrzała na Justina nic nie mówiąc sugerując, żeby kontynuował. – Kiedy Alison, moja żona zginęła w wypadku to był dla mnie ogromny cios, zostałem sam z małym dzieckiem, podczas gdy tak naprawdę sam jeszcze nie dorosłem. Rodzice Alison obwiniali mnie o jej śmierć, załamałem się, upijałem się, a oni chcieli mi ją zabrać, a wtedy zrozumiałem, że bez niej moje życie nie ma sensu. Straciłem ciebie, straciłem Alison i została mi tylko moja Emily – wyznał.

         -Jesteś wzorem dla wszystkich młodych ojców. Chyba powiem Jasonowi, żeby przyszedł do ciebie na korepetycje z ojcostwa – zaśmiała się.          

         -Będziecie mieli syna, a dobrze wiesz, że przez całe życie lepiej sobie radziłem z kobietami – stwierdził z cwaniackim uśmiechem. – Tylko jakoś żadnej nie potrafiłem zatrzymać przy sobie na dłużej.

         -Jeszcze znajdziesz kobietę, która wypełni pustkę w twoim sercu – położyła dłoń na jego ramieniu, a po jego plecach przeszły dreszcze, nadal intensywnie reagował na jej dotyk. – Jesteś wspaniałym facetem, może czasami jesteś trochę nierozważny, pochopny i tchórzliwy, ale nadal masz więcej zalet niż wad – posłała mu ciepły uśmiech wpatrując się w jego oczy. – Mam ci przypomnieć wszystkie twoje zalety, wszystkie twoje dobre strony? – zapytała przechylając głowę.

         -Brakowało mi takich rozmów. Zawsze widziałaś we mnie wszystko to, co najlepsze, nawet kiedy byłem w stosunku do ciebie zły. Kochałem to w tobie – ostatnie zdanie wyszeptał ledwie słyszalnym głosem. – Ale może dość już o mnie, opowiedz w końcu coś o sobie, co robiłaś przez te wszystkie lata, jak poznałaś Jasona, gdzie pracowałaś, czy poszłaś na studia? Chcę wszystko wiedzieć – zmienił temat.

         -Może najpierw zrobię coś do picia. Nadal pijesz kawę pół na pół z mlekiem i trzema łyżeczkami cukru?

         -Zapamiętałaś – ucieszył się.

         -Tego okropnie słodkiego smaku się nie zapomina – skrzywiła się.

         -Zajrzę do dziewczynek, może czegoś potrzebują – stwierdził.

         Dziewczyna zabrała się za przygotowanie kawy dla swojego gościa i herbaty dla siebie. Właśnie wyciągała z lodówki mleko, kiedy usłyszała, że ktoś wchodzi do domu. Wyszła z kuchni i zobaczyła Conora stojącego w holu. Uśmiechnęła się na jego widok, ale po chwili przypomniała sobie o obecności Justina w domu i bała się do czego może doprowadzić ich spotkanie.

         -Co ty tu robisz? – zapytała przerażona.

         -Przyjechałem po Jess, nie będzie ci przecież siedzieć na głowie, musisz teraz odpoczywać – stwierdził.

         -Nic mi nie będzie, przynajmniej nie jestem sama – uśmiechnęła się.

         Usłyszeli kroki dobiegające ze schodów. Oboje zwrócili się w tamtym kierunku, a serce dziewczyny zaczęło bić szybciej. Obserwowała, jak wyraz twarzy jej brata się zmienia i bała się tego, co za chwile może nastąpić.

         -Co on tu robi? – zapytał przez zaciśnięte zęby. 

~~~~*~~~~~

Ah, jak ja uwielbiam komplikowac życie bohaterom...a przy okazji komplikuję sobie życie, bo często nie wiem jak wybrnąc z sytuacji. Właśnie teraz mam taką blokadę twórczą i nie wiem, co mam z nimi wszystkimi zrobic. Chciałabym, żeby Justin i Sophie byli razem, ale jednocześnie nie wiem co zrobic z Jasonem, który ją kocha. Związki poligamiczne są nielegalne, więc ta opcja też odpada :D

Póki co nie wiem, kiedy dodam następny rozdział, bo to mój ostatni rozdział, który miałam przepisany na komputer. Mam kilka rozdziałów w brudnopisie, ale nie wiem czy coś z nich będzie. 

W październiku wyjeżdżam na trzy tygodnie do Niemiec na praktyki i chciałabym coś jeszcze przed wyjazdem dodac, ale nie wiem jak to mi czasowo wyjdzie. Będę się starac. Może Wy jakoś zmotywujecie mnie swoimi komentarzami i zasugerujecie jak mogłyby się potoczyc dalsze losy bohaterów. 

Pozdrawiam :)