Chapter 25

♫ 

         Blondynka wracała ze spaceru ze swoją bratanicą. Była szczęśliwa, że nie musiała spędzać czasu w samotności, a pięciolatka była dla niej idealnym towarzystwem. Jessica opowiadała właśnie o swojej najlepszej koleżance z przedszkola, która wyjechała na wakacje do Europy, kiedy Sophie zauważyła, że pod jej domem stoi jakiś mężczyzna. Przyśpieszała krok, a dziewczynka zaczęła za nią biec, żeby dotrzymać jej kroku. Początkowo Sophie myślała, że to listonosz, jednak kiedy były bliżej, stwierdziła, że to prawdopodobnie kolega Conora. Chłopak stał przed drzwiami zupełnie jakby czekał na to aż ktoś mu otworzy. Uniósł głowę, po czym zrobił kilka kroków w tył. Kiedy się odwrócił, żeby odejść, Sophie była już na tyle blisko, żeby rozpoznać w chłopaku miłość swojego życia. Zamarła na moment, chłopak zaczął się oddalać nie wiedząc, że Sophie właśnie stoi kilka kroków za nim.

         -Znowu masz zamiar uciec bez słowa wyjaśnienia? – zdołała z siebie wydusić drżącym głosem.

         Chłopak zatrzymał się i przez dłuższą chwilę stał wryty w ziemię niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Bał się odwrócić, bał się spojrzeć w jej oczy, bo spodziewał się co w nich zobaczy. W oczach dziewczyny zbierały się łzy. Czekała na jakikolwiek ruch chłopaka, który w końcu stanął do niej przodem. Dziewczyna zauważyła, że szatyn nic a nic się nie zmienił, nadal był przystojny i męski, ale jego oczy nie były już takie radosne jak kiedyś. Miała też wrażenie, że wokół jego oczu pojawiły się niewielkie zmarszczki. Jego ciało zmężniało, pojawiło się na nim wiele mięśni. Ale mimo to Sophie wiedziała, że to ten sam Justin, który pozostawił ją ponad siedem lat temu. Szatyn zrobił krok do przodu i odważył się spojrzeć na dziewczynę – jej oczy były smutne, pełne łez. Nadal była piękną dziewczyną. Jej niegdyś długie blond włosy były teraz nieco krótsze i jaśniejsze. Jego uwadze nie umknęło również to, że dziewczyna była w ciąży, a obok niej stała mała dziewczynka i pierwsza jego myśl była taka, że to jej córka. Nie liczył na to, że dziewczyna będzie na niego czekać, ale coś zakuło go w sercu, kiedy zobaczył, że ułożyło jej się w życiu.

         -Co to za pan? – zapytała dziewczynka wyrywając blondynkę z zamyślenia.

         -Kochanie, idź proszę do domu – powiedziała drżącym głosem podając jej klucz. Po raz kolejny spojrzała na szatyna zakładając ręce na piersi. Czekała. Czekała na wyjaśnienia. Czekała na to od ponad siedmiu lat.

         -Przepraszam – szepnął, a dziewczyna prychnęła.

         -Minęło siedem lat i tylko tyle masz mi do powiedzenia? Przez cały ten czas zastanawiałam się co się z tobą dzieje, nie wiedziałam czy żyjesz, każdego dnia zastanawiałam się, co zrobiłam źle, że musiałeś ode mnie uciec, a ty przyjeżdżasz i po prostu mówisz „przepraszam”? – spojrzała na niego z wyrzutem.

         -A co byś chciała usłyszeć? – zrobił kilka kroków do przodu, co sprawiło, że dzielił ich zaledwie metr. Dzieliła ich niebezpiecznie mała odległość. Dziewczyna spojrzała szatynowi w oczy, a po jej policzku spłynęła samotna łza.

         -Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie: dlaczego?

         -Możemy porozmawiać na spokojnie? – zapytał niepewnie.

         -Spokojnie? Chyba żartujesz! Ufałam ci, kochałam cię, a ty uciekłeś bez słowa wyjaśnienia. Mam być spokojna po tym jak złamałeś mi serce, po tym jak przez ciebie odechciało mi się żyć?

         -Nigdy nie naprawię tego co się stało, ale musiałem tu przyjechać, musiałem zmierzyć się z przeszłością. Teraz wiem, że przyjście tu było błędem. Chyba lepiej by było gdybyś myślała, że umarłem. Spójrz tylko – masz rodzinę, jesteś w ciąży, a ja znowu pcham się w twoje życie z butami i niszczę to, co budowałaś przez lata – zrobił kilka kroków do tyłu, ostatni raz spojrzał na Sophie, żeby zapamiętać jej piękną twarz, po czym się odwrócił.

         Dziewczyna wpatrywała się w odchodzącą postać Justina. Nie wiedziała czego tak naprawdę chciała. Miała mętlik w głowie. To wszystko działo się tak szybko, zbyt szybko. Justin wrócił tak nagle i wywrócił życie blondynki do góry nogami. Jej przekonanie o tym, że szatyn już nic dla niej nie znaczy pękło jak bańka mydlana. Dziewczyna nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć – z jednej strony wiedziała, że jeśli pozwoli szatynowi po raz kolejny zaistnieć w jej życiu, to źle się dla niej skończy, ale od tego lęku silniejsza była chęć poznania odpowiedzi na jedno pytanie „dlaczego?”.

         -Justin – zawołała, a chłopak natychmiast się odwrócił, jakby tylko na to czekał. – Porozmawiajmy.

         Kiedy szatyn znalazł się obok dziewczyny, blondynka zaprosiła go do domu. Justin rozejrzał się po tak dobrze znanym mu budynku. Wiele się tu zmieniło, ściany były pomalowane na inny kolor, nowe meble zdobiły niewielki salon. Jedna rzecz pozostawała bez zmian. Zapach wciąż był taki jak kiedyś – zapach domu, rodziny, pysznego posiłku. Gdyby ktoś go kiedyś zapytał jak pachnie miłość, bez wahania powiedziałby, że właśnie ten dom pachnie miłością.

         -Jess! – zawołała blondynka, a po chwili w salonie pojawiła się pięciolatka. – Jesteś głodna? – zapytała, ale mała pokręciła przecząco głową. – W takim razie za chwilę do ciebie przyjdę, a teraz lec na górę się pobawić.

         Justin przyglądał się całej scenie i był przekonany, że Jessica jest córką Sophie. Uśmiechnął się widząc troskę w oczach dziewczyny, która nadal była dla niego ważna. A jednak ludzie nie zmieniają się tak łatwo. Przypomniał sobie o swojej córce i od razu pomyślał, że Emily na pewno szybko złapałaby kontakt z Jess.

         -Masz śliczną córkę – stwierdził, a dziewczyna zmarszczyła brwi zdezorientowana.

         -Oh, masz na myśli Jess? Nie jest moją córką, jest córką Conora – wyjaśniła.

         -Rozumiem – spuścił głowę nie wiedząc co powiedzieć. Sophie usiadła na kanapie i wskazała na fotel sugerując, żeby usiadł.

         -Więc opowiesz mi co było powodem tego, że musiałeś mnie zostawić bez słowa? – zapytała starając zachować spokój.

         -Wyjechałem, bo cię kochałem, wyjechałem, bo chciałem cię chronić – stwierdził przebiegając dłonią po włosach.

         Justin opowiedział dziewczynie całą historię, zaczynając od długów jego ojca i niebezpiecznych mężczyzn, którzy mogli skrzywdzić także Sophie. Skończył na tym, że poznał Alison, która szybko zaszła w ciążę. Głos mu drżał, był roztrzęsiony i nie miał odwagi spojrzeć blondynce w oczy.

         -Gdyby nie fakt, że Alison zaszła w ciążę, pewnie bym tu wrócił, albo chociaż dał jakikolwiek znak życia. Ale okazało się, że zostanę ojcem i nie mogłem tak tego zostawić. Miałem okropne dzieciństwo, nie chciałem, żeby moje dziecko podzieliło mój los. Wziąłem ślub i mam teraz śliczną córkę, bez której nie wyobrażam sobie życia – uśmiechnął się, ale w jego oczach pojawiły się łzy. Spojrzał na Sophie – dziewczyna płakała, a on nie potrafił zrozumieć dlaczego.

         -Więc dlaczego tu jesteś? Przecież ułożyłeś sobie życie na nowo. Masz córkę, żonę… - wzruszyła ramionami.

         -Miałem – westchnął. – Moja żona dwa lata temu zginęła w wypadku – wyznał.

         -Przykro mi.

         -Zasłużyłem na cierpienie. Dobrze, że ty jesteś szczęśliwa, ulżyło mi – uśmiechnął się szczerze.

         -Nie mogłam na ciebie czekać w nieskończoność, Justin. Nawet nie wiesz jak cierpiałam, kiedy wyjechałeś, moje życie nie miało sensu. Przez pierwszy rok snułam się jak cień, ledwo zdałam maturę, bo nie miałam głowy do nauki, cały czas zastanawiałam się co zrobiłam źle, że musiałeś wyjechać bez słowa. Potem poznałam mojego męża, gdyby nie on, pewnie te odwiedziny wyglądałyby zupełnie inaczej – przełknęła ślinę. – Dlaczego przyjechałeś?

         -Któregoś dnia moja córka zapytała mnie kto był moją pierwszą miłością. Opowiedziałem jej o tobie, a ona stwierdziła, że muszę tu przyjechać i z tobą porozmawiać.

         -W takim razie masz bardzo mądrą córkę – uśmiechnęła się i spojrzała szatynowi w oczy. – Czekałam na ciebie ponad siedem lat, czekałam aż mi to wszystko wyjaśnisz – wyznała.

         -Wybaczysz mi kiedyś? – zapytał kiedyś.

         -Najpierw sam musisz sobie wybaczyć. Tak naprawdę sobie wyrządziłeś największą krzywdę. To była twoja decyzja, wyjechałeś, zostawiłeś mnie, choć doskonale wiesz, że to wszystko mogłoby wyglądać zupełnie inaczej – wzruszyła ramionami.

         -Więc dlaczego nie mogę pozbyć się wyrzutów sumienia?

         -Może dlatego, że zdajesz sobie sprawę ze swoich błędów i wiesz ilu ludzi zraniłeś. Oboje mamy swoje życie. Ty masz córkę, pewnie kiedyś znajdziesz kobietę, którą pokochasz, ja mam męża, będę miała dziecko. Zawsze będziesz dla mnie kimś ważnym, zawsze będziesz mężczyzną, dzięki któremu stałam się kobietą, zawsze będziesz dla mnie tym pierwszym, którego pokochałam, pierwszym, któremu zaufałam. Ale proszę cię, nie oczekuj ode mnie, że wpadnę ci w ramiona i zaproponuję, że zostaniemy przyjaciółmi, jeszcze nie teraz – blondynka ostrożnie dobierała słowa, ale w środku nie była tak opanowana, na jaką wyglądała.

         -Masz rację, nie mogę znowu zniszczyć ci życia – posłał jej delikatny uśmiech. – Pójdę już, nie będę ci zawracał głowy – stwierdził wstając ze swojego miejsca, a blondynka nawet nie próbowała go zatrzymać. – Dziękuję, że mnie wysłuchałaś, bo to wiele dla mnie znaczy.

         -Dobrze, że przyszedłeś, teraz wszystko już rozumiem i nareszcie jestem spokojna o to, że żyjesz i jesteś cały i zdrowy.

         -Jest jeszcze jedna rzecz. Moja córka bardzo chciałaby cię poznać, jest tobą zauroczona i nie wierzy mi, że ktoś taki istnieje – zaśmiał się cicho.

         -Boję się myśleć o tym, co jej o mnie naopowiadałeś. Ale oczywiście nie mogę odmówić. Możecie jutro do mnie przyjść jeżeli nie macie innych planów, będzie mi bardzo miło – uśmiechnęła się.

         Dziewczyna odprowadziła szatyna do drzwi, gdzie jeszcze przez chwilę stali naprzeciw siebie i po prostu wpatrywali w swoje oczy. Czy to możliwe, żeby nadal coś do siebie czuli? Była między nimi absolutna cisza, która nigdy im nie przeszkadzała, nawet po latach rozłąki mogli tak po prostu wpatrywać się sobie w oczy.

         -Do jutra – uśmiechnął się i już po chwili zniknął za zamkniętymi drzwiami.

         Blondynka nie wiedziała co zrobić, bała się, że to, co się przed chwilą wydarzyło było jedynie krótkim snem. Po jej policzkach zaczęły płynąc łzy. Była w rozsypce. Studia psychologiczne nauczyły ją panować nad emocjami, dlatego przed Justinem potrafiła grac twardzielkę udając, że jest szczęśliwa, ale prawda była zupełnie inna. Przez te siedem lat każdego dnia czekała na dzień, kiedy Justin stanie w drzwiach jej domu, przywita się z uśmiechem i powie, że teraz już wszystko będzie dobrze. Szatyn zjawił się w najmniej odpowiednim momencie. Sophie była w ciąży, była szczęśliwa, a przynajmniej stwarzała takie pozory, jednak Justin podczas tej wizyty widział w jej oczach coś jeszcze, czego nie potrafił określić. Był szczęśliwy po wizycie u blondynki. Szedł do niej z przekonaniem, że nie będzie mile widziany, natomiast dziewczyna jak zwykle okazała swoje dobre serce i wysłuchała go. Bał się, że go wyrzuci, że nie będzie chciała go widzieć. Jednak te siedem lat sprawiło, że emocje opadły – a przynajmniej oboje próbowali to sobie wmówić. Tak naprawdę oboje byli samotni, oboje liczyli na to, że będą szczęśliwi, ale jak się okazuje nie mogli być szczęśliwi nie będąc razem. Wszystko znów się skomplikowało. Oboje mieli poukładane życie, mieli rodziny, pracę i zdawali sobie sprawę, że najlepiej będzie jeżeli wszystko wróci do dawnego porządku, zupełnie jakby to spotkanie nie miało miejsca.

         Sophie usiadła na kanapie w salonie nie potrafiąc zebrać myśli, po jej policzkach mimowolnie spływały łzy – nie potrafiła zapanować nad emocjami. Po raz kolejny wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą. Wystarczyło jedno spojrzenie w oczy szatyna, żeby zrozumieć, że już zawsze będzie kimś ważnym w jej życiu. Jedna rozmowa sprawiła, że wszystko mu wybaczyła. Zaczęła wątpić w swoje uczucia do Jasona. Marzyła tylko o tym, żeby przytulić się do Justina, poczuć jego wspaniały zapach. Po chwili zorientowała się w jakim kierunku zmierzają jej myśli. Z zamyślenia wyrwał ją dzwonek telefonu, kiedy spojrzała na wyświetlacz, żołądek podszedł jej do gardła. Wiedziała, że musi odebrać, bo inaczej Jason będzie się o nią martwił.

         -Część kochanie – usłyszała jego radosny głos.

         -Cześć – powiedziała obojętnie.

         -Strasznie się za tobą stęskniłem – wyznał. – Chciałabym się do ciebie przytulić. Brakuje mi ciebie i obiecuję, że już nigdy nie wyjadę na żadną delegację – zaśmiał się. – Co dzisiaj robiłaś?

         -Jason, muszę ci coś powiedzieć – zaczęła drżącym głosem. – Justin wrócił – oznajmiła, a po drugiej stronie słuchawki nastała cisza. – Rozmawiałam z nim, wszystko mi wyjaśnił – kontynuowała.

         -Co to oznacza? – zapytał, a dziewczyna wyczuła w jego głosie nutę niepewności.

         -Chciałam, żebyś wiedział – szepnęła.

         -Nadal go kochasz, prawda? – zapytał.

         -Jason, tyle razy o tym rozmawialiśmy, nie zaczynaj znowu.

         -Muszę kończyc – stwierdził i bez czekania na odpowiedź po prostu się rozłączył.

         Dziewczyna w tym momencie poczuła ogromne wyrzuty sumienia. Sama już nie wiedziała co ma robić. Znalazła się w sytuacji bez wyjścia, nie wiedziała co zrobić i obawiała się, że nikt nie pomoże jej w podjęciu decyzji – decyzji, która wpłynie nie tylko na jej życie, ale także na życie bliskich jej osób.

~~~~*~~~~

No więc jest upragniony przez wszystkich rozdział! Justin i Sophie spotkali się i porozmawiali! A co będzie dalej? Sama jeszcze tego nie wiem. Wiem, że chcielibyście, żeby oni znowu byli razem, ja też bym tego chciała, ale jest jeszcze Jason, który kocha Sophie i nie mogę go tak po prostu wyciąc z tego opowiadania, dlatego teraz pewne rzeczy na pewno się skomplikują i sama jeszcze nie wiem, co z tego będzie...

Dziękuję za Wasze komentarze pod poprzednim rozdziałem, cieszę się, że uszanowaliście moje słowa i mam nadzieję, że tak dużo komentarzy będzie już pod każdym rozdziałem.

Stworzyłam również nową listę informowanych:

otchlan-czasu.blogspot.com

ASK: Paulaaa962, iGrodecka, xjoasiakk, thatpower15

TT: @insomni_aaa @ilove_90s @Agaulka @98AmericanDream @szarymalik

Jeżeli kogoś pominęłam, lub ktoś chce byc dopisany do listy, proszę o informację pod tym rozdziałem. 

No i jeszcze taka wiadomośc, że z racji tego, że zaczyna się rok szkolny, a mi kończą się zapasy rozdziałów i cierpię na brak weny, rozdziały będą się pojawiac nieco rzadziej. Przepraszam.