Chapter 10

                Szatyn odprowadzał swoją sześcioletnią córkę do szkoły. Zaśmiał się pod nosem, gdy spojrzał na dziewczynkę, która śpiewała wesołe piosenki. Gdyby jeszcze kilka lat temu ktoś powiedział mu, że będzie ojcem i będzie tak bardzo kochał swoje dziecko, pewnie parsknąłby śmiechem. Justin nie chciał mieć dzieci, bo bał się, że nie będzie potrafił ich kochać. Jego rodzice go nie kochali, mogli mu dać wszystko – drogie prezenty, ubrania, ale nie potrafili dać mu tego, czego on najbardziej potrzebował. Jak każdy człowiek chciał być kochany, ale w pewnym momencie swojego życia zwątpił, że jest zdolny do miłości.

            Justin zaprowadził dziewczynkę pod samą klasę, jednak nie spodziewał się, że jego córka ma wobec niego pewien plan. Emily podbiegła do swojej przyjaciółki, która właśnie przyprowadziła mama.

            -Tatusiu! Chodź, poznasz moją przyjaciółkę – krzyknęła, a chłopak niepewnie udał się  w tamtym kierunku. - To jest Rose, a to jej mama – szatyn spojrzał na kobietę i się uśmiechnął. - Przyjdziesz do mnie po lekcjach?

            -Oczywiście, jak mógłbym nie przyjść po moją księżniczkę – pocałował ją w czoło. - Ale teraz muszę już iść do pracy.

            Kiedy Justin wyszedł z budynku, odetchnął z ulgą. Rozumiał o co chodziło jego córce. Rozumiał, że Emily brakuje matki, że tęskni za nią i chciałaby, żeby ktoś ją zastąpił. Justin nie chciał mieć kolejnej kobiety. Pomimo tego, że bardzo często czuł się samotny, potrzebował bliskości drugiej osoby, to jednak rozumiał w ten sposób, że to jest kara za to, że najpierw skrzywdził Sophie, a potem Alison. Nie było mu łatwo, ale miał Emily, która każdego dnia dawała mu powód do życia i sprawiała, że szatyn choć na chwilę mógł poczuć, że jednak nie jest na tym świecie całkiem sam.

***

            Blondynka po raz kolejny spędzała czas w samotności. Coraz lepiej sobie z tym wszystkim radziła. Przed zajściem w ciążę ukończyła studia psychologiczne co to w tej chwili pomagało jej się z tym wszystkim uporać. Te studia pomogły jej w życiu, bo po tym przez co przeszła jako nastolatka, miała ochotę umrzeć, ale odnalazła sens swojego życia.           

            Usłyszała dźwięk swojego telefonu, sięgnęła po niego i na wyświetlaczu zobaczyła numer swojego brata. Bez zastanowienia odebrała i usłyszała głos zdenerwowanego Conora, który poprosił, żeby przyjechała do szpitala, bo coś złego stało się z Grace. Sophie bez zastanowienia zamówiła taksówkę i po kilkunastu minutach była już w drodze do szpitala. Nie wiedziała co się dzieje, ale kiedy zobaczyła zdenerwowanego i zapłakanego starszego brata na korytarzu, wiedziała, że dzieje się coś bardzo złego.

            -Przepraszam, że cię tu ściągnąłem, ale nie wiem co robić, a ty jesteś jedyną osobą, która może mi pomóc – wyznał nie potrafiąc się uspokoić. - Rozbolał ją brzuch, więc od razu  ją tu przywiozłem, okazało się, że Grace może poronić, jest bardzo słaba – rozpłakał się na wspomnienie słów lekarza, a blondynka bez zastanowienia przytuliła swojego starszego brata.

            -Porozmawiam z nią, żeby jeszcze bardziej się nie denerwowała – uśmiechnęła się chcąc dodać Conorowi otuchy.

            -Dziękuję ci, nie wiem co bym bez ciebie zrobił.

            Sophie weszła do sali, w której leżała Grace. Była osłabiona i bardzo zdenerwowana. Blondynka doskonale ją rozumiała, bo sama była w ciąży i nie wyobrażała sobie, że mogłaby stracić dziecko. Usiadła na krzesełku i uśmiechnęła się do Grace.

            -Conor opowiedział mi co się stało – zaczęła.

            -Ja nie mogę stracić tego dziecka. Muszę je urodzić, bo potem prawdopodobnie nie będę mogła mieć więcej dzieci – powiedziała drżącym głosem.

            -A pamiętasz jak było, kiedy byłaś w ciąży z Jessicą? Lekarz straszył cię, że nie donosisz ciąży i co, zobacz jaką masz wspaniałą córeczkę. Musisz teraz tylko dużo odpoczywać. Znając mojego brata on się tobą świetnie zaopiekuje, a może przy okazji ja też na tym skorzystam, tylko muszę spędzać z tobą dużo czasu – zaśmiała się, a po chwili Grace również nieco się rozluźniła, a na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. - Może zawołam tutaj Conora, bo on tam stoi taki zestresowany i nie wie co ma ze sobą zrobić. A o Jess się nie martwcie, bo ja po nią pójdę do szkoły.

            -Nie wiem jak mam ci dziękować.

            -Wiesz, że ją uwielbiam – stwierdziła z uśmiechem.

            -Nie to mam na myśli. Dziękuję ci za wsparcie – uśmiechnęła się.

***

            Po południu Justin poszedł odebrać Emily ze szkoły i kiedy czekał już na korytarzu, zauważył tę samą kobietę co rano, która w tej chwili bacznie go obserwowała. Szatyn nie chcąc zwracać na siebie uwagi, odwrócił głowę w drugą stronę i zobaczył ciężarną kobietę mniej więcej w jego wieku. Uśmiechnął się, bo przypomniał sobie czas, kiedy Alison była w ciąży. Po chwili zadzwonił dzwonek i z klas zaczęły wybiegać dzieci. Do ciężarnej kobiety podbiegła mała dziewczynka i się do niej przytuliła. Obok szatyna już po chwili pojawiła się roześmiana Emily i pocałowała go w policzek tym samym odwracając jego uwagę od ciężarnej dziewczyny.

            -Chodź ze mną do Rose, tam jest też jej mama – powiedziała ciągnąc go za rękę.

            -Emily, poczekaj. Wiem co kombinujesz, ale to nie jest dobry pomysł. Wiem, że brakuje ci mamy i wiem, że chciałabyś mieć kogoś kto ci ją zastąpi, ale uwierz mi, miałem w życiu dwie kobiety, które naprawdę kochałem, ale nie chcę mieć kolejnej, która będzie przeze mnie płakać.

            -A nie chciałbyś się spotkać z Sophie? - zapytała nieoczekiwanie.

            -Ona mnie nienawidzi, zresztą pewnie ułożyła sobie życie, a ja nie chcę jej tego niszczyć, już raz zniszczyłem jej życie, sprawiłem, że płakała, że cierpiała, nie chcę robić tego znowu – stwierdził.

            -A ja myślę, że ona też chciałaby się z tobą spotkać, przecież się kochaliście, a kiedy ją zostawiłeś, ona na pewno zastanawiała się dlaczego to zrobiłeś i powinieneś jej to wyjaśnić – stwierdziła dziewczynka.

            -Wracajmy do domu, opowiem ci jak to dalej było ze mną i z Sophie – złapał ją za rękę i ruszyli przed siebie.

            Po drodze minęli ciężarną kobietę, która uprzejmie uśmiechnęła się do szatyna, a przed jego oczami ponownie pojawiła się Alison. Pomimo tego, że ich małżeństwo było trochę przymusowe, to jeszcze na kilka miesięcy przed jej wypadkiem myśleli o drugim dziecku. To było małżeństwo z rozsądku, Justin po prostu musiał wziąć odpowiedzialność za swoje kobiety, ale mimo wszystko on i Alison się kochali, kochali się dojrzałą miłością. Chcieli być razem szczęśliwi, chcieli stworzyć rodzinę i spędzić ze sobą resztę życia.

*

            Uwielbiałem, kiedy Sophie się mną opiekowała. Nawet gdy już powoli zaczynałem wracać do pełnej sprawności, czasami trochę ją wykorzystywałem. Prosiłem, żeby poprawiała mi poduszkę albo kołdrę. Wiem, że nie powinienem tego robić, bo świetnie radziłem sobie sam, ale chciałem po prostu, żeby ktoś się o mnie troszczył. Miałem wrażenie, że ona to robiła z ogromną przyjemnością. Na dworze było już ciepło, było lato, wakacje, a ona siedziała ze mną w domu i pomagała zaliczyć mi rok szkolny. Gdyby nie ona, nigdy by mi się to nie udało. Sophie była moim aniołkiem. Wiedziałem, że nigdy jej się nie odwdzięczę za to wszystko, co dla mnie zrobiła.

            -Pomożesz mi wstać? - zapytałem.

            -Ale jak to wstać? - zdziwiła się.

            -Chciałbym ci coś pokazać – uśmiechnąłem się.

            Sophie była nieco zdezorientowana, ale pomogła mi wstać, choć nie było to łatwe. Chciałem jej pokazać, że zaczynam chodzić, że wracam do sprawności, marzyłem o tym, żeby pójść na spacer, żeby pójść na spacer z Sophie, żeby zacząć biegać, ale na razie robiłem jedynie małe kroczki. Czułem się jak mały chłopiec, który stawia swoje pierwsze kroki w życiu i cieszy się, że uczy się nowej umiejętności. Spojrzałem na Sophie z szerokim uśmiechem, wiedziałem, że ona również jest szczęśliwa.

            -Ty chodzisz! - powiedziała ucieszona. - Jestem z ciebie dumna – zaśmiała się. - A nie mówiłam, że wszystko będzie dobrze?

            -Chyba zacznę się ciebie słuchać – uśmiechnąłem się. - A na mój pierwszy spacer idziesz ze mną.

            -Z przyjemnością – zauważyłem, że blondynka nieco się zawstydziła.

            -Teraz zaczynam moje nowe życie, a to są moje pierwsze kroki – stwierdziłem zamyślony i zerknąłem na niebieskooką – uśmiechała się pod nosem.

            Nie mogłem się powstrzymać, żeby jej nie przytulić. To dzięki niej osiągnąłem to wszystko. Ona była moim jedynym wsparciem, oczywiście nie licząc Conora, który był dla mnie jak brat. Moi rodzice jakby zupełnie nie zauważali tego co się stało, jakby nie widzieli tego, że leżę unieruchomiony w łóżku. Było mi przykro, ale przynajmniej miałem czas na to, żeby przemyśleć wiele rzeczy.

            -Muszę już iść, bo zrobiło się późno – stwierdziła, a ja posmutniałem, bo zrozumiałem, że znowu zostanę sam.

            -Przyjdziesz jutro? - zapytałem z nadzieją.

            -Mam pewne plany – zaczęła niepewnie.

            -No tak, przepraszam. Przecież masz swoje życie, nie możesz cały czas przesiadywać z kaleką.

            -Nie mów tak. Gdybym nie chciała, to by mnie tu nie było. A poza tym towarzystwo takiego kaleki jak ty jest bardzo sympatyczne – zaśmiała się, a ja mimowolnie jej zawtórowałem.

            Nie wiedziałem co się ze mną działo, nie wiedziałem dlaczego tak bardzo pragnąłem obecności Sophie. Czułem, że powoli się uzależniam od tej drobnej blondynki. Czy się w niej zakochałem? Myślę, że wtedy jeszcze nie. Wtedy po prostu pragnąłem, żeby się o mnie troszczyła, żeby się opiekowała. Nie mogłem się w niej zakochać. Twierdziłem, że ja przecież nie potrafię kochać. Nie chciałem jej skrzywdzić, bo ona zasługiwała na wszystko co najlepsze, a ja byłem złym człowiekiem. Zresztą wiedziałem, że Conor by mnie zabił, gdyby dowiedział się, że chodzę z jego siostrą. Conor znał mnie przecież jak mało kto, wiedział jaki byłem w stosunku do dziewczyn, jak je traktowałem. To, że ten wypadek mnie zmienił nie sprawiało, że ludzie zaczęli mi ufać. Przecież ten stary Justin wciąż we mnie był. Może nie byłem taki zły, ale wszyscy nadal za takiego mnie uważali.

*

            -Tatusiu, przecież byłeś taki kochany i dobry w stosunku do Sophie – stwierdziła dziewczynka. - Conor na pewno by zrozumiał, że kochasz jego siostrę i nie miałby nic przeciwko.

            -Może i tak, ale ja się bałem. Bałem się, że stracę przyjaciela. Jednak najbardziej bałem się tego, że kiedyś stracę Sophie.

            -Już chyba czułeś się lepiej, więc mogłeś ją zabrać na obiecany spacer – ucieszyła się.

            -Tak, to prawda. Zabrałem ją na spacer, ale zanim to się stało, zrobiłem coś bardzo głupiego. A przynajmniej wtedy myślałem, że to było głupie, bo tak naprawdę dzięki temu mogłem zrozumieć, że Sophie jest miłością mojego życia – uśmiechnął się na to wspomnienie.

            -Wiesz co tato? Czasami mam wrażenie, że wymyśliłeś sobie całą tą historię i opowiadasz mi ją tylko dlatego, żebym uwierzyła, że prawdziwa miłość istnieje – oburzyła się.

            -Ależ skarbie, prawdziwa miłość istnieje, a ty kiedyś jej doświadczysz – pocałował ją w czoło.

            -Ale to wszystko brzmi jak jakaś bajka – stwierdziła.

            -To nie jest bajka, to moje prawdziwe życie. Sophie była prawdziwa, choć aż trudno uwierzyć, że anioły istnieją. Ona była moim aniołem.

*

            Sophie była ucieleśnieniem moich marzeń. Może i nie była najpiękniejsza, może była nieśmiała i często się zawstydzała. Może nie nosiła krótkich spódniczek, nie kusiła chłopaków. Ale gdy spojrzało jej się głęboko w oczy można  było zobaczyć to prawdziwe piękno. Ona nie musiała się stroić czy malować, wystarczyło, że się uśmiechnęła. Pamiętam, że na początku chodziła ubrana tak, jakby pożyczyła ciuchy od swojej babci – na dodatek nosiła okulary, które zasłaniały połowę jej ślicznej buzi. Dopiero później zaczęła się zmieniać, choć według mnie wcale nie musiała. Nosiła sukienki, ale jednocześnie nie przestawała być tą samą Sophie. Wciąż była beztroska i uśmiechnięta. Przychodziła do mnie codziennie, a ja patrzyłem jak się zmieniała. Dzięki niej wróciłem do sprawności i w końcu zacząłem chodzić. Mogłem chodzić, a po jakimś czasie nawet biegać i czułem się jak nowo narodzony, jak mały chłopiec, który stawia swoje pierwsze kroki. W tamtym czasie nic się dla mnie nie liczyło, tylko to, żeby móc znów chodzić.

*

            -Masz jakieś zdjęcie Sophie? - zapytała Emily.

            -Mam je zawsze przy sobie, ale tak naprawdę nigdy na nie nie patrzę, bo wtedy przypomina mi się jak bardzo ją skrzywdziłem – westchnął.

            -Pokażesz mi? - poprosiła, a Justin przez chwilę na nią patrzył po czym wyjął z tylnej kieszeni spodni portfel. Wahał się przez moment, ale wyciągnął z niego trzy fotografie.

            -Mam tutaj trzy zdjęcia moich trzech najważniejszych kobiet, które odegrały ważną rolę w moim życiu – uśmiechnął się pod nosem. - Ty, twoja mama i Sophie – mówił podając jej po kolei zdjęcia, jednak na fotografię tej ostatniej patrzył nieco dłużej.

            Obraz Sophie w jego pamięci się odświeżył, wszystkie wspomnienia stały się bardziej wyraźne i wywołały uśmiech na twarzy szatyna. Jednak powrócił również ogromny ból i gorycz, które dręczyły go przez wiele nocy i nie pozwalały spać. Justin zastanawiał się, jak by to było, gdyby wtedy podjął inną decyzję. Czy nadal byliby razem? Bardzo możliwe, że tak. Jednak gdyby nie to wszystko, nie byłoby z nim teraz Emily.

            -Sophie była bardzo ładna – stwierdziła dziewczynka.

            -Była najpiękniejsza, była prawdziwa, idealna – uśmiechnął się.

            -Ładniejsza ode mnie?

            -Słońce, ty jesteś podobna do mnie, więc jesteś najpiękniejszą kobietą na Ziemi – zaśmiali się.

            -A ty jesteś bardzo przystojny i podobasz się mamie Rose – stwierdziła.

            -Przykro mi, ale ja wolę blondynki – stwierdził wzruszając ramionami.

            -A ja jestem brunetką i mama też miała ciemne włosy – przypomniała.

            -Ty i mama to jedyne brunetki, które kiedykolwiek mi się podobały i w których się zakochałem – westchnął, po czym oboje z córeczką głośno się zaśmiali. 

~~~~*~~~~

Strasznie Was przepraszam, że dodaję coś tak beznadziejnego. Mam ochotę zrobic sobie przerwę, ale jednocześnie nie chcę, żeby czytelnicy ode mnie odeszli chociaż to już się stało. Jest mi smutno, że pod rozdziałami jest tak mało komentarzy. Pod ostatnim było 9, a pod pierwszym rozdziałem prawie 30. Może Wam się to opowiadanie po prostu przestało się podobac? Jeśli chcecie, mogę zakończyc to opowiadanie i zacząc nowe. 

A zresztą, po co ja to wszystko piszę skoro nikogo to nie obchodzi. ;c

Dziękuję osobom, które nadal ze mną są, czytają moje opowiadania i mnie wspierają. Kocham Was :) <3 

ask.fm/katybelieber06