Chapter 3

W ciągu tego czasu, kiedy z Justinem i Emily nie było już Alison, szatyn wiele musiał się nauczyć, nawet takiej błahej rzeczy jak gotowanie. Ten ostatni czas bardzo go zmienił, zaczął żałować wielu rzeczy, które zrobił i których nie zrobił. Najbardziej żałował tego, jak traktował Alison. Gdy się poznali, nie kochał jej, spędził z nią tylko jedną noc i tyle. Jednak kiedy dowiedział się, że zostanie ojcem, coś do niego dotarło. Dotarło do niego to wszystko, co robił źle, te wszystkie błędy powracały do niego ze zdwojoną siłą. Choć początkowo naprawdę nie kochał Alison, oświadczył się jej, chciał z nią założyć rodzinę. Ona wiedziała, czuła, że Justin nie jest z nią szczęśliwy i że robił to wszystko dlatego, że będą mieli dziecko. Z czasem miłość pojawiła się sama, może nie była taka jaką widzi się w hollywoodzkich produkcjach, ale wystarczyła, żeby oboje odnaleźli szczęście.

-Tato? Dokończysz mi swoją opowieść? - zapytała Emily, co wyrwało Justina z zamyślenia.

-A na czym skończyłem?

-Na tym, że miałeś dziewczynę Hilary, której nie

kochałeś - przypomniała.

-W takim razie to dopiero początek tej historii - stwierdził i znów zatracił się we wspomnieniach.

*

Biłem się z myślami, przecież tak często bywałem u Conora, stałem się wręcz domownikiem w ich mieszkaniu. Dlaczego nigdy wcześniej nie zwróciłem uwagi na Sophie? Przypomniałem sobie, że ona nigdy nie przebywała w jednym pomieszczeniu z Conorem, gdy byli u niego koledzy, a jeśli już to zdawało się to bardzo rzadko. W obecności chłopaków zachowywała się jak cień, siedziała w swoim pokoju cichutko jak myszka i często zastanawiałem się czy naprawdę jest taka nieśmiała.

Pamiętam, że od tego dnia często przyglądałem się rodzeństwu. Zauważyłem, Sophie bardzo różniła się od Conora. Ona była cicha, nieśmiała, nie przywiązywała wagi do tego jak wygląda, była po prostu sobą, a Conor był pewny siebie, wesoły, cieszący się życiem i czasami miałem wrażenie, że jest starszy ode mnie, choć chodziliśmy razem do klasy od wielu lat. Różnili się nie tylko w zachowaniu, ale również w wyglądzie – brunet był twardzielem, a Sophie była kruchą dziewczyną, którą miałem ochotę się zaopiekować. Czasami aż trudno było uwierzyć, że mają tych samych rodziców.

Kiedy po szkole Conor zaprosił mnie do siebie, wahałem się czy się zgodzić. Powód był jeden - Sophie. Zaczynałem wtedy żałować, że zwróciłem na nią uwagę. Jedno spojrzenie w jej kierunku powodowało u mnie przyśpieszone bicie serca. Mama Conora była genialna, uwielbiałem ją i chwilami traktowałem ją jak własną rodzicielkę. Kobieta zaprosiła mnie na obiad i pomimo tego, że nie chciałem się narzucać, zmusiła mnie do tego, żebym z nimi zjadł.

W domu mojego przyjaciela nigdy nie czułem się jak intruz, wręcz przeciwnie, czułam się lepiej niż u siebie. To trochę smutne, ale wtedy tak wyglądało moje życie. W domu najchętniej tylko bym spał. Mama jak to mama, pracowała i nie miała dla mnie czasu, przynajmniej ja czegoś takiego nie pamiętam. A ojciec chciał żebym ciągle trenował i nie miał własnego życia. Wiele razy czułem się niekochany, miałem wrażenie, że nic nie znaczę dla moich rodziców, którzy siebie nawzajem również przestali kochać.

-Jestem! - w kuchni pojawiła się zdyszana Sophie i kiedy ją zobaczyłem, moje serce zaczęło bić szybciej.

Denerwowało mnie, że dziewczyna zachowywała się tak, jakby w ogóle mnie nie zauważyła. Nie mogłem się na niczym skupić, a ona zachowywała się tak swobodnie. Może dlatego, że była u siebie, a może dlatego, że w ogóle jej nie obchodziłem. Pamiętam, że Conor zapytał ją wtedy czy obejrzy z nami mecz, kamień spadł mi z serca, kiedy powiedziała, że nie może, jednak to, co powiedziała później, zadziałało na mnie jak kubeł zimnej wody.

-Mam randkę! - powiedziała, a ja zaczęłam się krztusić robiąc z siebie błazna.

Zdenerwowało mnie to, że ma randkę, myślałem, że nie ma chłopaka. Nie chciałem jej wtedy podrywać, bo była siostrą mojego przyjaciela, w sumie to w ogóle nie miałem zamiaru jej podrywać, ale nie chciałem, żeby spotykała się z kimś innym.

*

-Byłeś zazdrosny - to nie było pytanie, raczej stwierdzenie małej Emily.

-Wtedy tak tego nie nazwałem - odpowiedział.

***

Sophie kolejny dzień spędzała sama w domu. Jej rodzice wyjechali do rodziny na wieś, a ona została sama. Jason jak zwykle pracował. Ostatni weekend spędzili razem i ich relacje nieco się poprawiły. Blondynka chciała, żeby ich związek w końcu był taki, jaki być powinien. Chciała ponownie nauczyć się kochać. Chciała być szczęśliwa. Czy liczyła na zbyt wiele?

Dziewczyna nie mając co robić, weszła do sypialni, usiadła na łóżku i wyjęła spod poduszki pamiętnik. Otworzyła na pierwszej stronie i zaczęła czytać przypominając sobie wszystkie wydarzenia mające miejsce kilka lat temu. Była wtedy taka młoda i naiwna. Zaufała chłopakowi i się sparzyła. Do dziś dnia zastanawiała się dlaczego to wszystko potoczyło się tak, jak się potoczyło. I nadal nie potrafiła sobie odpowiedzieć na jedno pytanie: DLACZEGO?

*

Była wiosna. Justin spędzał u nas w domu bardzo dużo czasu. Zawsze tak było, ale teraz robił to aż za często, co mnie trochę irytowało. Zawsze kiedy mijałam go na korytarzu, lub otwierałam mu drzwi, czułam się jakoś dziwnie. Miałam wrażenie, że on aż przeszywa mnie swoim wzrokiem, co z dnia na dzień stawało się coraz bardziej denerwujące. Fakt, Justin nadal mi się podobał, byłam nim zauroczona, ale powoli mi to przechodziło i zaczęłam żyć normalnie, zupełnie tak, jakby Justin Bieber nie istniał. Na początku było to trudne, ale jakoś mi się udało przełamać i nawet umówiłam się na randkę, co okazało się największym błędem mojego życia.

James był kolegą z drużyny Conora - przystojny, może nawet bardzo. Zresztą miałam wtedy 17 lat, więc wtedy podobał mi się prawie każdy chłopak. Pamiętam, że siedziałam przed klasą i czytałam książkę, kiedy James usiadł obok mnie i zaprosił mnie na randkę. Byłam strasznie zdenerwowana i bałam się, że za chwilę palnę jakąś głupotę. Zgodziłam się pójść z nim na imprezę. Nie wiedziałam czy dobrze zrobiłam i jeszcze przez chwilę zastanawiałam się czy nie wymyślić jakiegoś powodu, dla którego mogłabym mu odmówić. Po dłuższych przemyśleniach zrezygnowałam z tego i do dziś tego żałuję. To był najgorszy dzień w moim życiu.

Strasznie się denerwowałam przed tą imprezą, nie wiedziałam jak to będzie i nie wiedziałam, dlaczego James chciał się spotkać właśnie ze mną. Przecież nie byłam ani ładna, ani wyjątkowa. Byłam szarą myszką. Dopiero później dowiedziałam się o co tak naprawdę chodziło, James chciał sobie zrobić ze mnie głupi żart, żart po którym ja nie mogłam się podnieść i czułam się jeszcze bardziej niedowartościowana, czułam się jak ostatnia ofiara losu.

***

Justin nie był pewien czy powinien opowiedzieć Emily o tym, co się stało, o tym jak Sophie została źle potraktowana. Fakt, że pomimo swojego wieku dziewczynka była bardzo dojrzała ale szatyn nie chciał opowiadać wszystkiego, za to wspominał ten dzień i pamiętał go bardzo dokładnie.

*

Szedłem na kolejny trening. Kiedyś naprawdę kochałem koszykówkę, ale z czasem treningi stały się dla mnie rutyną i gra w kosza już nie sprawiała mi takiej przyjemności jak jeszcze kilka lat temu. Pomimo to wciąż trenowałem. Kiedy się przebrałem, przypadkiem usłyszałem rozmowę Jamesa i Marka. Rozmawiali o jakiejś dziewczynie i z tego co słyszałem to nie mówili o niej zbyt dobrze.
            -Nie wierzę, że zgodziła się na randkę z tobą - zakpił Mark.
            -Zabiorę ją dzisiaj na imprezę i sam się przekonasz - dumnie odpowiedział James.
            -Chcesz ją zaliczyć? Nie masz na to szans, ona jest na to za grzeczna.
            -Do czasu.
            -Nie zapominaj o tym czyja to siostra - cała grupka chłopaków parsknęła śmiechem. Nie wiedziałem o kogo chodzi. Nie chciałem się wtrącać, jak dla mnie mogli robić to co chcieli. Ale gdybym wiedział o kim mówią, na pewno nie byłbym taki obojętny.
            Przysłuchiwałem się tej rozmowie, ale najchętniej dałbym każdemu z nich w pysk za to jak się zachowują. W pewnym momencie chciałem się już odezwać, ale fakt, że jeszcze nie tak dawno temu chętnie zaliczyłbym jakąś laskę, nie pozwalał mi na to. Wolałem się nie wtrącać. Miałem dziewczynę i nie obchodziły mnie inne laski - no może oprócz Sophie. Hilary mnie nie kochała, ja jej też nie i wiedziałem, że już dawno powinienem z tym skończyć, bo ten związek i tak nie miał żadnej przyszłości. Więc dlaczego wciąż z nią byłem? Sam tego nie wiedziałem, możliwe, że bałem się samotności...potrzebowałem kogoś, bo tak naprawdę nie miałem nikogo bliskiego. Chociaż to może nie samotność... Przecież z łatwością znalazłbym wtedy inną dziewczynę, może nawet lepszą, miałem powodzenie i wcale się z tym nie kryłem i często, zbyt często to wykorzystywałem.
            Po ciężkim treningu nie miałem już siły na nic. Wracałem do domu w towarzystwie Conora. Szliśmy na piechotę i w pewnym momencie zauważyłem, że Conor czymś się zadręcza, nigdy wcześniej nie widziałem go w takim stanie. Kiedy zapytałem o co chodzi, opowiedział mi, że martwi się o Sophie. Tak, znów o niej pomyślałam i starałem sobie wyobrazić, co teraz robi.
            -Wczoraj, jak mówiła, że idzie na randkę, chodziło o Jamesa, idzie z nim na imprezę. Znam Jamesa, ale boję się o moją małą siostrzyczkę - zaśmiałem się na jego słowa.
            -Nie jest już małą dziewczynką - przypomniałem mu.
            -Dla mnie zawsze będzie. Ty nie masz siostry, więc nie wiesz jak to jest.
            Te słowa gdzieś tam w środku mnie zabolały, tak, to prawda, nie miałem rodzeństwa i z jednej strony było mi przykro, bo nie miałem się o kogo troszczyć tak jak Conor. Ale z drugiej strony wolałem być jedynakiem niż żeby moje rodzeństwo musiało patrzeć na to, jak rodzice się unikają. Chociaż może drugie dziecko zmieniłoby relacje między nimi. Niestety do tego tanga potrzeba dwojga, a w moim domu bywała albo mama, albo tata, choć najczęściej nie było nikogo. Kiedy moja rodzina siedziała w komplecie przy stole, to musiało oznaczać, że są święta. Drogie prezenty nie zastępowały mi rodziców. To takie smutne, ale niestety prawdziwe. Niestety takie było moje życie, dopóki nie odnalazłem prawdziwego szczęścia.

*

            -Byłeś nieszczęśliwy? - zapytała Emily. Justin musiał się chwilę nad tym zastanowić, żeby podać prawdziwą odpowiedź.
            -Miałem wszystko to, czego potrzebowałem, ale wciąż mi czegoś brakowało. Tym czymś była miłość. Ale czy byłem nieszczęśliwy? Myślę, że tak.
            Prawda była taka, że przez całe życie Justin był nieszczęśliwy. Smutne dzieciństwo, trudne życie. Musiał sam uporać się ze swoim trudnym charakterem. Nikt mu nie pomagał, nie miał wsparcia w rodzinie. Był czas , kiedy był kochany - przez Sophie, a potem przez Alison - teraz pozostała mu tylko Emily, która była dla niego najważniejsza.

*

            Kiedy byłem już pod domem, pożegnałem się z przyjacielem, wszedłem do środka i udałem się do swojego pokoju. Rzuciłem się na łóżko, a w głowie znów pojawił się obraz Sophie i jej uśmiech, który sprawiał, że świat stawał się piękniejszy. Zamknąłem oczy i już prawie odpłynąłem w krainę snów, ale wyobraziłem sobie Sophie i Jamesa, nie był to dla mnie przyjemny widok, ale dzięki temu coś mi się przypomniało. Rozmowa, którą usłyszałem w szatni, James mówił wtedy o jakieś dziewczynie, którą ma zamiar wykorzystać, teraz upewniłem się w tym, że chodziło mu o Sophie. To postawiło mnie na nogi, byłem gotowy na wszystko, wiedziałem, że muszę uratować Sophie.
            Ruszyłem w stronę drzwi, musiałem powiedzieć o wszystkim Conorowi i to jak najszybciej. Właśnie wtedy w domu pojawiła się moja mama, właśnie wtedy, kiedy nie miałem czasu do stracenia, jej zebrało się na to, żeby zapytać co u mnie, miałem ochotę jej wszystko wygarnąć, ale zdołałem się przed tym powstrzymać. W sumie to nawet gdybym miał czas, nie chciałbym z nią rozmawiać, nie wierzyłem w to, że moją matkę naprawdę obchodziło moje życie. Pędem rzuciłem się w stronę domu mojego przyjaciela, nie liczyłem na to, że Sophie będzie jeszcze w domu, ale miałem nadzieję, że czegoś zapomni i się wróci, a wtedy będę mógł ją uratować przed tym, co chciał jej zrobić James. Bez pukania wbiegłem do domu skierowałem do pokoju Conora, który był zajęty swoją dziewczyną, leżeli przytuleni do siebie i wymieniali się krótkimi pocałunkami. Widziałem złość na twarzy przyjaciela, ale wiedziałem, że gdy dowie się o co chodzi, zrozumie mnie i jeszcze będzie mi wdzięczny.
            Szybko wyjaśniłem o co chodzi, a wyraz twarzy Conora od razu się zmienił, nie był na mnie zły, był wściekły na Jamesa i martwił się o Sophie, zupełnie tak jak ja. Wybiegliśmy z domu, Grace - dziewczyna Conora nie pojechała z nami i została w domu na wypadek gdyby Sophie wróciła. Wsiedliśmy do samochodu, po drodze wytłumaczyłem mu szczegóły całej sytuacji. Jak każdy starszy brat wściekł się o to, że ktoś chciał skrzywdzić jego młodszą siostrę. Dojechaliśmy na miejsce, gdzie odbywała się impreza. Musiałem się nieźle nagadać, żeby uspokoić przyjaciela. Weszliśmy do domu i zaczęliśmy się rozglądać w poszukiwaniu Sophie. Kiedy nigdzie jej nie było, zaczęliśmy się obawiać najgorszego, czyli tego, że James zabrał ją do jakiegoś pokoju.

*

            Justin przerwał swoją opowieść, bo ktoś zadzwonił do drzwi, okazało się, że to dziadkowie Emily przyszli ją odwiedzić. Dziewczynka była zawiedziona, że jej tata przerwał opowieść właśnie w takim momencie, ale jednocześnie cieszyła się, że może spędzić czas ze swoimi dziadkami, których naprawdę bardzo kochała. Natomiast Justin wiedział, że rodzice Alison go nie lubią i obwiniają go za śmierć swojej córki. Mimo wszystko szatyn wiedział, że nie może odebrać Emily możliwości widywania się ze swoimi dziadkami. Za każdym razem musiał przezwyciężać swoją niechęć do nich, a to nie było dla niego łatwe. Musiał się postarać dla swojej córki. Jego teściowie nigdy go nie lubili, uważali go za złego człowieka i nawet gdy widzieli już uśmiech na twarzy swojej córki oraz wnuczki, nie przestawali go nienawidzić. Obwiniali go o śmierć Alison, próbowali mu odebrać Emily, ale szatyn nigdy się nie poddał i walczył o to, co było dla niego najważniejsze. 

~~~~*~~~~

Albo mi się wydaje, albo ten rozdział wyszedł naprawdę długi. Nie jestem z niego za bardzo zadowolona...ale z tym już niestety nic nie zrobię, bo nigdy mi się nic napisanego przeze mnie nie podoba...

Miałam nie dodawac dzisiaj, ale stwierdziłam, że skoro jest weekend majowy i mam trochę czasu to coś opublikuję, bo później mogę nie miec czasu. Mam nadzieję, że rozdział choc trochę wam się podoba :)