Chapter 1

 ♫

Zbliżała się wiosna i wszystko wskazywało na to, że pogoda nie przyniesie żadnych niespodzianek. Już teraz słoneczny dzień pozwalał na to, żeby spacerować budzącym się do życia parkiem. Szatyn przechadzał się jedną z alejek razem ze swoją sześcioletnią córką. Czas, który mogli spędzić we dwoje był dla niego bezcenny, zwłaszcza, że mieli go bardzo mało. Odkąd zostali tylko we dwoje, byli zdani na siebie. Dwa lata temu zmarła Alison - żona szatyna i mama dziewczynki. Kobieta zginęła w wypadku samochodowym i dla każdego była to ogromna katastrofa. Emily długo nie mogła pogodzić się z faktem, że jej ukochana mama odeszła. Justin starał się stworzyć dla niej prawdziwy dom, ale nie było to łatwe. To stało się tak nagle i nikt nie był na to gotowy.

-Tato? A tęsknisz czasami za mamą? - zapytała dziewczynka, kiedy usiedli na jednej z ławek.

-Oczywiście, że za nią tęsknię - odpowiedział bez zastanowienia.

-A jak poznałeś mamę?

-Co ty dzisiaj taka ciekawska?

-No tato! Powiedz - nalegała, a szatyn nigdy nie potrafił jej odmówić.

-Był to czas, kiedy robiłem głupie rzeczy, a dzień kiedy poznałem twoją mamę nie zaczął się dla mnie dobrze. Wtedy czułem się beznadziejnie, czułem się winny, bo kilka dni wcześniej zrobiłem coś bardzo złego. Poznałem Alison, która od razu zobaczyła, że coś mnie dręczy, wysłuchała mnie, a po jakimś zaczęliśmy się ze sobą spotykać, zakochaliśmy się w sobie. Kiedy urodziłaś się ty, tworzyliśmy prawdziwą rodzinę.

-Szkoda, że mamy już z nami nie ma - westchnęła smutno.

-Ja też bym chciał, żeby z nami była - szepnął przytulając do siebie dziewczynkę.

*

Prawda była zupełnie inna, tak naprawdę początek mojej znajomości z Alison był zupełnie inny i bardziej podły z mojej strony. Poznałem ją przypadkiem, kiedy uciekłem od mojego dawnego życia. Byłem wtedy załamany, chciałem jakoś zapomnieć o tym co wydarzyło się wcześniej. Wiem, że raniłem innych ludzi, ale nie potrafiłem inaczej. Myślałem, że to pomoże mi wymazać moją przeszłość z pamięci, ale tak naprawdę było zupełnie inaczej.

Tamtego dnia, kiedy pierwszy raz zobaczyłem Alison - była naprawdę atrakcyjna. Patrzyłem na nią tak, jak kiedyś patrzyłem na dziewczyny i omal nie zacząłem ślinić się na jej widok. Alison nie zadawał pytań, wiedziała, że potrzebuję odreagować jakiś stres. Przespaliśmy się ze sobą - to miał być seks bez zobowiązań, oboje byliśmy po kilku drinkach i tak naprawdę nie wiedzieliśmy co robimy. Po tym jednym nic nie znaczącym razie chciałem wrócić do mojego dawnego życia, bo zrozumiałem jaki błąd popełniłem, jednak okazało się, że Alison jest w ciąży. Nie mogłem jej zostawić. Obiecałem sobie, że wezmę odpowiedzialność za nią i za dziecko. Ona się we mnie zakochała, ale ja nie byłem zdolny do żadnego uczucia. Żałowałem tego, co zrobiłem, ale nie mogłem cofnąć czasu. Oświadczyłem się jej, a z czasem ją pokochałem. Chciałem stworzyć z nią prawdziwy dom dla naszej córeczki.

Teraz gdybym mógł to wszystko cofnąć, to nie wiem czy bym się na to zdecydował, bo w moim życiu tak naprawdę już niczego nie brakowało. Może jedynie tej drugiej osoby, z którą chciałbym spędzić resztę życia. W moim życiu były tak naprawdę tylko dwie kobiety - jedna była dziewczyną, która nauczyła mnie korzystać z życia, pokazała mi, że każda sytuacja ma dobre strony, dzięki niej zrozumiałem wiele rzeczy, które zapamiętam już na zawsze. Natomiast druga z nich została moją żoną. Alison pokazała mi jak powinna wyglądać prawdziwa rodzina. Kochałem je obie, ale teraz nie było przy mnie już żadnej z nich. Nauczyłem się żyć w samotności i chyba nie wyobrażałem sobie tego, że mógłbym znowu z kimś być, a później tego kogoś stracić.

*

Justin i Emily wrócili do domu, gdzie szatyn przygotował posiłek. Czasami sam nie mógł uwierzyć w to, że poradził sobie, gdy zostali sami. Były dni, kiedy się załamywał, kiedy miał ochotę się poddać, ale każdego dnia walczył dla swojej córki którą kochał nad życie i nie wyobrażał sobie życia bez niej. To nie była zwykła miłość ojca do córki, to było coś więcej. Dzięki Emily Justin miał dla kogo żyć i walczyć.

*

Dzień, kiedy dowiedziałem się, że Alison zginęła w wypadku samochodowym był jednym z najgorszych dni mojego życia. Poranek nie wskazywał na to, że może wydarzyć się coś złego. Alison z samego rana pojechała do pracy i zawiozła Emily do przedszkola. Niedługo później to ja wyszedłem z domu. Kończyłem wtedy pracę nieco wcześniej, więc miałem odebrać naszą córkę z przedszkola. Pamiętam, że nawet nie dziwił mnie fakt, że Alison się spóźniała. Dostałem telefon, który sprawił, że zawalił mi się świat. Dowiedziałem się, że moja żona zginęła w wypadku samochodowym. Sam nie wiem co wtedy czułem, bo po mojej głowie krążyło wiele różnych myśli. Jednak najgorsze w tym wszystkim jest to, że musiałem powiedzieć o tym Emily. Musiałem powiedzieć mojej córce, że jej mama nie żyje. Chyba nigdy nie zapomnę jej reakcji na tą wiadomość. Nienawidzę patrzeć na cierpienie osób, które kocham, dlatego zawsze uciekałem od takich sytuacji, zawsze chciałem w jakiś sposób się ukryć, ale wiedziałem, że nie jest to możliwe.

***

Blondynka siedziała w salonie, wróciła właśnie do domu i czekała na swojego męża. Nadal mieszkali w domu rodziców, bo w ich sytuacji nie mogli się przeprowadzić. Wszystko wskazywało na to, że ich związek przetrwa każdą przeciwność losu. Byli razem już kilka lat i byli naprawdę szczęśliwi.

Kiedy Jason wrócił do domu, dziewczyna zjadła razem z nim obiad. Pokazała mu zdjęcie USG, z którego brunet bardzo się ucieszył. Sophie spodziewała się dziecka, cieszyła się z tego powodu i była pewna, że Jason będzie dobrym ojcem. Ale czasami nadchodziły chwile niepewności i dziewczyna już nie wiedziała czy na pewno chce takiego życia. Jason doskonale wiedział, że Sophie nie kocha go tak mocno jak on ją, ale jego miłość była taka silna, że nie potrafił pozwolić jej odejść, za bardzo ją kochał.

Po zjedzonym posiłku Sophie i Jason poszli do swojej sypialni, gdzie postanowili razem odpocząć. Położyli się na łóżku, a blondynka wtuliła się w chłopaka.

-Jak damy na imię naszemu dziecku? - zapytał.

-Nie mam pojęcia - westchnęła.

-Może jak urodzi się chłopiec to damy mu na imię Drew, tak jak miał na imię mój dziadek - zaproponował.

-Nie - odpowiedziała szybko. Momentalnie odsunęła się od Jasona widocznie zdenerwowana.

-Powiedziałem coś nie tak? - zapytał zdezorientowany.

            -Nie, przepraszam, to nie twoja wina - odpowiedziała cicho.

            Nastała niezręczna cisza. Dziewczyna sama nie wiedziała dlaczego zareagowała aż tak gwałtownie. Minęło kilka lat, a Sophie nadal nie mogła pozbyć się wspomnień, to wciąż było gdzieś w jej sercu.

*

Kiedy poznałam Jasona, nie wyobrażałam sobie, że będę mogła go pokochać, nie podejrzewałam, że po tym co się wydarzyło, będę potrafiła pokochać kogokolwiek. Jason pojawił się przy mnie wtedy, kiedy najbardziej potrzebowałam czyjejś obecności. Tak naprawdę nie chciałam, żeby ktokolwiek mi pomagał, nie chciało mi się żyć, nie chciałam pomocy, ale bardzo jej potrzebowałam. Jason nie poddawał się i dręczył mnie tym, że nie odpuści. Z jednej strony było to bardzo irytujące, ale z drugiej bardzo miłe.

Z czasem zdałam sobie sprawę z tego, że Jason się we mnie zakochuje, nie mogłam na to pozwolić, bo wiedziałem, że nie będę potrafiła odwzajemnić jego uczucia, nie po tym jak zostałam skrzywdzona. Jason nie odpuszczał, podejrzewam, że gdyby nie on, mogłoby mnie tu teraz nie być. Byłam mu wdzięczna za to, że tak się mną opiekował, chciałam mu to jakoś wynagrodzić. Niepotrzebnie zrobiłam mu nadzieję, jednak po jakimś czasie stwierdziłam, że to najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć. Nareszcie mogłam być pewna tego, że jestem kochana, byłam pewna, że Jason mnie nie skrzywdzi, bo bardzo mnie kocha. Na początku byłam z nim dla własnej wygody. Tak naprawdę nie dawałam nic od siebie, tylko wciąż brałam, wciąż czerpałam z tego związku jakieś korzyści. W końcu dopadły mnie wyrzuty sumienia, nie mogłam już tak dłużej wykorzystywać Jasona. Chciałam go zostawić, odejść od niego, pozwolić mu rozpocząć nowe życie, ale wtedy zrozumiałam, że tak naprawdę nie mogę bez niego żyć. Z czasem go pokochałam, naprawdę szczerze go pokochałam. Wiedziałam, że on kocha mnie bardziej, ale miałam wrażenie że jemu to wystarcza.

Do dnia dzisiejszego nie jestem pewna czy moje zachowanie nie było zbyt egoistyczne, ale wiem, że bez Jasona nigdy nie byłoby mnie tu, gdzie jestem teraz, nigdy bym tego wszystkiego nie osiągnęła, dlatego nie wyobrażałam sobie życia bez niego.

*

Sophie nadal leżała z Jasonem na łóżku, oboje nic nie mówili, ale dziewczyna nie mogła już wytrzymać, nienawidziła, kiedy sprawiała przykrość swojemu mężowi, którego mimo wszystko kochała.

-Myślisz czasami o nim? - zapytał zaskakując tym dziewczynę.

-O czym ty mówisz?

-Dobrze wiesz - stwierdził.

-Słuchaj, to jest moja przeszłość, nic nieznacząca przeszłość - mówiąc to spoglądała na chłopaka, wiedziała, że oszukiwała nie tylko jego, ale także samą siebie. - Nie mogę wymazać wszystkich wspomnień z mojej pamięci - westchnęła.

-Ale nadal o tym wszystkim myślisz - powiedział zasmucony. - Chciałbym, żebyś kiedyś pokochała mnie tak mocno jak kochałaś jego - szepnął, ale Sophie bardzo dobrze go usłyszała.

Dziewczyna nigdy nie chciała nikogo zranić, ale zdawała sobie sprawę, że czasami nawet nieświadomie raniła Jasona. Nie chciała tego, bo bardzo go kochała, mimo i wbrew, ale czasami przeszłość nie pozwalała jej żyć pełnią życia. Wspomnienia okazywały się silniejsze od wydarzeń z teraźniejszości. 

~~~~*~~~~

No więc tak wygląda pierwszy rozdział, na razie nic się nie dzieje, jedynie jest przedstawione życie postaci i na początku przez kilka rozdziałów tak będzie, a może potem wprowadzę jakąś akcję. Mam nadzieję, że podoba Wam się moje nowe opowiadanie :) 

ask.fm/katybelieber06