Pięćdziesiąty

 ♫

            Po kilku dniach leżenia w szpitalu, Shaylon mogła już wrócić do domu. Justin nie odstępował jej na krok, chciał pokazać jak bardzo mu zależy. Z jednej strony liczył na to, że dzięki temu udowodni, że naprawdę ją kocha, ale z drugiej strony była to zwykła bezinteresowność, troska o ukochaną osobę. Kiedy tylko brunetka przekroczyła próg domu, zobaczyła, że jest tam bardzo czysto, wszystko wręcz lśniło. W powietrzu unosił się zapach jej ulubionej potrawy i wszystko byłoby idealnie gdyby nie jeden bardzo istotny fakt. Obok niej stał mężczyzna, który jeszcze niedawno kochał się z inną kobietą. Shaylon mu wybaczyła, a może raczej starała mu się wybaczyć, ale to nie znaczyło, że zapomniała o tym, co się wydarzyło. Były takie chwile, że chciała mu się rzucić na szyję, znów poczuć się bezpiecznie, ale wtedy przypominała sobie, co się wydarzyło, przypominała sobie jak się czuła, kiedy dowiedziała się, że Justin ją zdradził.

-Shaylon! - w salonie pojawili się bracia dziewczyny i od razu się do niej przytulili. - Dobrze, że wróciłaś – ucieszyli się.

-Ja też się cieszę, że wróciłam – westchnęła. - A gdzie jest Jonathan? - zapytała.

-Śpi na górze – odpowiedział Kevin.

-Mam nadzieję, że pomagaliście Justinowi jak mnie nie było.

-Chłopcy spisali się na medal – stwierdził szatyn.

-Zajrzę do Jonathana, a potem się położę, dobrze?

-Powinnaś coś zjeść – nalegał Justin.

-Zjem później.

            Tak jak powiedziała, tak zrobiła. Udała się na górę do pokoju swojego syna, który słodko spał. Dziewczyna się za nim stęskniła. Później poszła do sypialni, wszystko było tam takie czyste, zmieniona pościel, rzeczy poukładane na swoje miejsce. Brunetka z przyjemnością położyła się na miękkim łóżku i nawet nie zauważyła kiedy odpłynęła w krainę snów.

            Nie wiedziała jak długo spała, ale kiedy się obudziła, na dworze było ciemno, więc domyśliła się, że jest już późno. Wyszła z sypialni i skierowała się w stronę schodów. Zatrzymała się jednak, kiedy usłyszała głos Justina. Ustawiła się tak, że by go widzieć. Szatyn siedział na kanapie w salonie, a na jego kolanach siedział Jonathan. Całą scenerię oświetlała jedynie mała lampka. Dopiero po chwili dziewczyna zauważyła, że oglądają album ze zdjęciami – ich album ze zdjęciami.

-Widzisz synku?

-Mama – zaśmiał się chłopczyk.

-Ładna, prawda? - uśmiechnął się. - Kocham ją – wyszeptał, a z tej odległości Shaylon doskonale mogła zobaczyć emocje wypisane na twarzy chłopaka.

            Posadził Jonathana obok siebie i zaczął przewracać strony albumu. Shaylon nie mogła przestać patrzeć na jego twarz pełną emocji. Niemal płakał oglądając ich wspólne zdjęcia. Tyle razem przeżyli, mieli tyle wspólnych wspomnień, a teraz to wszystko jakby zniknęło. Nie byli już tacy sami, ale nadal bardzo się kochali. Może teraz potrzebowali czasu, ale mimo to wiedzieli, że jeszcze kiedyś wszystko będzie takie jak dawniej. Justin wziął głęboki oddech i kiedy spojrzał na Jonathana ponownie wziął go na kolana, dziewczyna zobaczyła łzy na policzkach swojego ukochanego. Chyba pierwszy raz w życiu widziała go płaczącego i to sprawiło, że jej serce rozsypało się na milion kawałków. Postanowiła wrócić do sypialni zanim Justin ją zauważy. Nie chciała sprawić, żeby czuł się nieswojo. Teraz była pewna, że jest dla niego najważniejsza, że rodzina jest dla niego wszystkim, a to co zrobił było największym błędem w jego życiu.

*

            Miłość jest zawsze nowa. I bez względu na to, czy w życiu kochamy raz, dwa, czy dziesięć razy, zawsze stajemy w obliczu nieznanego. Miłość może nas pogrążyć w ogniu piekieł, albo zabrać do bram raju – ale zawsze gdzieś nas prowadzi. I czas się z tym pogodzić, albowiem jest ona częścią naszego istnienia. Miłości trzeba szukać wszędzie, nawet za cenę długich godzin, dni, tygodni, miesięcy smutku i rozczarowań. Bowiem kiedy wyruszymy na poszukiwanie miłości – ona zawsze wyjdzie nam naprzeciw i nas wybawi.

*

            Mijały dni, tygodnie, a Shaylon robiła wszystko co mogła, żeby znów było tak jak dawniej, jednak jej wielkie starania szyły na marne. Widziała w oczach Justina żal i ból, ale miała też wrażenie, że już się poddał. Kiedy zobaczyła go tamtego wieczora, gdy oglądał ich wspólne zdjęcia, nie wiedziała co zrobić, bała się, ale chciała odzyskać swoją rodzinę.

            Ostatnio często spędzali razem czas, całą rodziną. Bezstronny obserwator mógłby powiedzieć, że są szczęśliwi i nic nie może zepsuć ich szczęścia. Jednak kiedy wszystko mogło powoli wracać do normy, ich spokój zniszczył jeden dzwonek do drzwi. Kiedy Shaylon podbiegła do drzwi, otworzyła je i zobaczyła nieznajomą kobietę.

-Dzień dobry – przywitała się z nieśmiałym uśmiechem. Była ładna, naprawdę ładna.

-Kto przyszedł? - zapytał Justin podchodząc do drzwi, a kiedy zobaczył kobietę stojącą w progu, zamarł w bezruchu.

-O! Witaj Justin, jak dobrze cię widzieć.

-Po co tu przyszłaś? - zapytał z wrogością w głosie.

-To wy się znacie? - Shaylon zmarszczyła brwi ze zdziwienia.

-O tak! Z Justinem znamy się bardzo dobrze – uśmiechnęła się złośliwie. - To właśnie ja jestem tą kobietą, do której uciekł, kiedy ty nie dawałaś mu tego, czego najbardziej potrzebował.

            Brązowooka nie wiedziała co powiedzieć, była zszokowana, spojrzała na Justina, który był czerwony ze złości. Miała nadzieję, że nigdy nie pozna dziewczyny, z którą ją zdradził.

-Nie wiem po co tu przyszłaś. Nie mamy ze sobą nic wspólnego – warknął.

-Oj mylisz się kochanie – spojrzała na niego mrużąc oczy. - Będziemy mieli dziecko, jestem w ciąży – oznajmiła to w taki sposób, jakby informowała o tym, że wyjeżdża na wakacje.

-Nie wierzę ci.

-Mam dowód – podała mu wyniki badań i zdjęcie USG, które miały potwierdzać to, co powiedziała.

-A skąd mam mieć pewność, że to moje dziecko?

-Spójrz na datę, spójrz na długość życia płodu, wszystko się zgadza, prawda? - powiedziała z wyższością.

-I po co tu przyszłaś? Liczysz na to, że zostawię dla ciebie rodzinę? Już raz to zrobiłem, drugi raz nie popełnię tego samego błędu. Kocham moją rodzinę i nic tego nie zmieni.

-Jeszcze zobaczymy – westchnęła i z chytrym uśmiechem odeszła.

            Justin przez chwilę patrzył tępo w oddalającą się dziewczynę dopóki Shaylon nie zamknęła drzwi. Oboje byli zdenerwowani, ale Justin przestał nad sobą panować. Uderzył pięścią w ścianę, żeby w jakiś sposób rozładować napięcie. Brunetka stała i patrzyła nie wiedząc co zrobić, jak mu pomóc. Położyła mu dłoń na ramieniu i lekko je ścisnęła. Szatyn odwrócił się i spojrzał na dziewczynę. Jeszcze nigdy nie był tak bardzo zdenerwowany, ale kiedy tylko spojrzał na brunetkę, coś w nim pękło. Shaylon bez zastanowienia przyciągnęła go do siebie i mocno przytuliła. Pogładziła go po plecach i czuła jak chłopak się rozluźnia. Tak bardzo chciała mu pomóc, jednak nie wiedziała jak mogłaby to zrobić.

-Dziękuję, że ze mną jesteś – wyszeptał. - Nieźle narozrabiałem – stwierdził. - I co teraz będzie? - zapytał odsuwając się od dziewczyny i spoglądając jej w oczy.

-Chciałabym ci powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale nie mam takiej pewności.

-Przepraszam, że znowu wszystko zniszczyłem – powiedział łamiącym się głosem. - Gdybym tylko mógł cofnąć czas...

-Ale nie możesz. Poradzimy sobie. Jeszcze nie masz pewności czy to twoje dziecko i czy ona naprawdę jest w ciąży.

-A jeśli okaże się, że to prawda?

-To wtedy będziemy się zastanawiać co dalej – uśmiechnęła się i jeszcze raz go przytuliła. - Ochłoń trochę i wróćmy do chłopców, bo jeszcze zdemolują nam dom.

-Masz rację – uśmiechnął się.

*

            Pod wieczór Justin i Shaylon siedzieli w salonie razem z chłopcami i starali się spędzić trochę czasu razem. Mimo żartów, szatyn wciąż nie mógł się pozbyć z głowy myśli o tym, że kobieta, z którą miał jedynie przelotny romans jest w ciąży. Ta świadomość go zabijała i nie wiedział jak temu zaradzić.

-Max, chodź ze mną do pokoju, pokażę ci tą nową grę – powiedział Kevin i spojrzał na Shaylon, jakby chciał dać jej do zrozumienia, że powinna zostać z Justinem sam na sam.

-Ale nie grajcie zbyt długo, jest już późno – przypomniała im.

            Kiedy chłopcy zostawili ich samych, Shaylon wzięła na kolana Jonathana i pocałowała go w czoło. Spojrzała na zdenerwowanego szatyna i zastanawiała się jak mu pomóc. Znała powód jego sfrustrowania, ale nie potrafiła rozwiązać tego problemu i była na siebie o to zła.

-Tatuś – zaśmiał się Jonathan.

-Co maluszku? Chodź do taty – wyciągnął ręce i już po chwili Jonathan siedział na jego kolanach.

-Tatuś ci dzisiaj opowie bajkę na dobranoc – powiedziała brunetka, na co chłopiec bardzo się ucieszył.

-Chyba dzisiaj nie dam rady – szepnął.

-Justin, nie możesz się załamywać. Masz mnie i nieważne co się stanie, ja ci we wszystkim pomogę – złapała go za rękę.

-Dziękuję – wysilił się na uśmiech.

*

            Jeśli kogoś kochasz, powiedz to. Nawet jeśli boisz się, że to nie właściwe, nawet jeśli boisz się, że wywoła to problemy. Nawet jeśli boisz się, że przewróci to Twoje życie do góry nogami. Powiedz to, powiedz jak najgłośniej. A potem idź za ciosem.

*

 ♫

            Kiedy Justin opowiadał Jonathanowi bajkę na dobranoc, Shaylon stała obok i przyglądała się tej scenie. Była wręcz wzruszona, kiedy chłopczyk wpatrywał się w swojego tatę jak w prawdziwy autorytet. Gdy w końcu zasnął Justin przykrył go dokładnie kołdrą i pocałował w czoło. Brunetka podeszła do łóżka i również pocałowała synka, po czym usiadła obok Justina i westchnęła.

-Mamy fantastycznego syna – powiedziała uśmiechając się.

-Masz rację, to jedyna rzecz, której nie udało mi się spieprzyć – stwierdził spuszczając głowę.

-Nie mów tak.

-To wszystko prawda. Zniszczyłem ci życie gdy tylko się w nim pojawiłem. Zniszczyłem nasze małżeństwo. Zniszczyłem życie naszemu dziecku. Wiem, że zrobiłem coś, co jest niewybaczalne. I nie chcę sobie nawet wyobrażać jak się czułaś po tym czego się o mnie dowiedziałaś. Bez dwóch zdań zniszczyłem ci życie. Zniszczyłem ci życie bo faktycznie jestem pieprzonym egoistą.

            Brunetka przez chwilę milczała. Nie wiedziała jak ma przyznać się do błędu, bo dla nikogo nie jest to łatwe.

-Nie możesz tak myśleć. Przez ostatni czas miałam dość dużo czasu na przemyślenia. Zrozumiałam, że to, co się stało to nie była tylko twoja wina, bo tak naprawdę jestem tak samo winna jak ty – na moment zawiesiła głos by za chwilę kontynuować. - Od zawsze mi pomagałeś, pomogłeś mi się wyrwać z największego koszmaru jaki może istnieć. I nieważne są te wszystkie rzeczy, które udało nam się pokonać. Tu chodzi o to, że ja od zawsze traktowałam cię jak przyjaciela. Kochałam cię, najmocniej na świecie, ale czasami miłość to za mało. Źle cię traktowałam. Zawsze liczył się tylko Max, Kevin i Jonathan, a ty mogłeś myśleć, że cię nie kocham. Może nawet ci się nie dziwię, że mnie zdradziłeś. Może gdyby nie moje egoistyczne zachowanie, to wszystko byłoby zupełnie inaczej. A teraz mam wrażenie, że jest za późno – spuściła głowę  cicho westchnęła.

            Bała się reakcji Justina, bała się nawet spojrzeć mu w oczy. Co mogła więcej zrobić? Powiedziała wszystko, co chciała, chociaż może nie wszystko, może zapomniała o tych dwóch najważniejszych słowach, które mogłyby coś zdziałać. Nie chciała przecież tak po prostu kończyć tego, co tak długo budowali, nie chciała psuć ich małżeństwa, ich miłości, ale są rzeczy, których już nie można odwrócić. Spojrzała na Jonathana. Zdecydowanie ten mały szkrab zmienił ich życie. Przecież gdyby go nie było to wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej.

-Wiesz, ja już chyba pójdę – spojrzała na Justina i zmarszczyła brwi.

-Dokąd? - zapytała zdziwiona.

-Jeszcze nie wiem – powiedział, po czym bez słowa udał się w stronę wyjścia z pokoju.

            Shaylon widząc odchodzącego Justina miała wrażenie, że traci jakąś część siebie. Ukłucie w  sercu i paraliż nóg. Nie mogła nic zrobić, usłyszała jedynie odgłos zamykających się drzwi i teraz wiedziała, że coś traci, że jeśli za chwilę czegoś nie zrobi, to będzie tego żałowała do końca życia. Biegiem ruszyła na dół, a potem wybiegła z domu. Na dworze było zimno i ciemno. Justina nigdzie nie było, a dziewczyna z każdą chwilą miała wrażenie, że traci grunt pod nogami.

-Justin – wyszeptała, bo nie mogła wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła odchodzącą postać szatyna. - Justin – powiedziała trochę głośniej i chłopak w końcu się odwrócił.

            Pędem ruszyła w jego kierunku i kiedy była już w odległości metra, zatrzymała się i spojrzała na jego twarz. Nie wiedziała co dalej, tylko wciąż mu się przyglądała. Wreszcie zdobyła się na odwagę i rzuciła mu się na szyję. Chłopak był zdezorientowany, ale odwzajemnił uścisk. Brunetka nie chciała się od niego odrywać, tak bardzo brakowało jej tej bliskości.

-Nie odchodź, twoje miejsce jest tutaj, z nami, ze mną – wyszeptała i poczuła jak na te słowa Justin wzmacnia uścisk.

-Nie chcę cię znowu skrzywdzić – powiedział odsuwając się od dziewczyny.

-Kochasz mnie? - zapytała patrząc mu głęboko w oczy. Znała odpowiedź, ale chciała ją usłyszeć z jego ust.

-Kocham cię najmocniej na świecie – szepnął. - Ale zdradziłem cię, a kobieta, z którą miałem romans może być ze mną w ciąży. Nie mogę tak po prostu znowu z tobą być, nie mogę patrzeć ci w oczy, jakby nic nigdy się nie stało.

-Wybaczyłam ci, a teraz może być już tylko lepiej. Jeśli chcesz, we wszystkim ci pomogę. Wystarczy tylko, że będziemy razem.

-Tak bardzo chciałbym w to wierzyć – spuścił głowę.

            Shaylon wzięła jego twarz w dłonie i spojrzała mu w oczy. Chciało jej się płakać. W oczach zbierały jej się łzy, które po chwili zaczęły spływać strumieniami po jej policzkach. Zbliżyła się do niego, spojrzała na jego usta, a później na oczy. Zobaczyła w nich miłość, wielką miłość, której tak dawno nie czuła. Widziała w nich pożądanie, a także cierpienie. Pogładziła go dłonią po policzku i delikatnie musnęła jego usta. Z minuty na minutę pocałunek się pogłębiał. Justin przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie i objął ramieniem nie przestając zachłannie całować. To było jak ich pierwszy pocałunek, pierwszy pocałunek po długim czasie rozłąki.

-Kocham cię – szepnął, kiedy się od niej odsunął.

-Ja ciebie też – uśmiechnęła się. - Wróćmy do domu, jest strasznie zimno – stwierdziła.

-Już nigdy się nie rozstawajmy. To zabija mnie od środka.

-Ja też nie mogę bez ciebie żyć.

-A jeśli to będzie moje...

-Shhh – położyła mu palec na ustach. - Jeśli okaże się, że to twoje dziecko, to zrobisz wszystko, żeby miało to czego mu będzie trzeba. Będziesz się nim opiekować tak dobrze, jak opiekujesz się Jonathanem.

-Ale...

-Nie przerywaj mi – upomniała go. - Musisz mi tylko obiecać, że to nie zmieni niczego między nami, że będziesz mnie kochał, że już nigdy mnie nie zdradzisz, nigdy mnie nie skrzywdzisz, nie okłamiesz. Musisz mi obiecać, że między nami wszystko będzie takie jak dawniej – powiedziała patrząc mu głęboko w oczy.

            Nie usłyszała odpowiedzi. Chłopak zaskoczył ją swoim zachowaniem i bez uprzedzenia wziął ją na ręce i zaniósł do domu. Położył delikatnie na łóżku i rozpoczął powolną i swobodną wędrówkę po jej ciele odkrywając jego części i składając na nich drobne pocałunki. Shaylon się nie opierała. Pragnęła tego tak samo jak on. Kochała go. I może była naiwna, że mu wybaczyła, może nie powinna. Nadal się bała, że znów będzie cierpieć. Ale miłość do Justina była tak silna, że gdy tylko przy nim była, patrzyła mu w oczy, wszystkie obawy odchodziły w niepamięć.

*

            Bo widzisz, jeśli naprawdę kogoś kochasz, to nie zrezygnujesz z niego nigdy. Choćby nie wiem co zrobił, gdzie był i z kim był. Zawsze wracasz, nieważne jakby Cię zranił. Czekasz i zastanawiasz się co teraz robi, gapisz się całymi dniami na telefon, oczekując że zadzwoni. Jeśli kogoś kochasz, to o niego walczysz. Bezwarunkowo. O niego, o jego szczęście, o to żeby cieszył się każdym dniem, każdą chwilą. I nie poddajesz się – wiesz, że nie możesz się poddać, bo TA osoba jest wszystkim co masz na tym świecie, co Cię tu trzyma. Jest czymś więcej niż tlen, jest sensem każdego Twojego dnia, każdych Twoich wzlotów i upadków. A gdy upadasz, podnosisz się tylko i wyłącznie dla niej. Tak, to właśnie jest miłość. 

~~~~~~~~~~~~

Długaśny mi ten rozdział wyszedł i chociaż nie jest najlepszej jakości to strasznie mi się podoba. 

Nie mogę uwierzyc, że to już prawie koniec tego opowiadania i najchętniej wymyśliłabym jakiś dalszy ciąg, ale wiem, że to już nie ma sensu. Za to mam już napisanych 10 rozdziałów następnego opowiadania, w którym mam nadzieję, że zakochacie się tak jak ja, bo jest to trochę inna historia, inaczej opowiedziana i mam nadzieję, że wam się spodoba i nie mogę się doczekac aż zacznę to opowiadanie publikowac. 

Tak w ogóle to miałam ten rozdział dodac dopiero w środę, bo w środę mam urodziny, ale nie mogłam się powstrzymac, dlatego dodaję dzisiaj, a może jak mnie dobrze zmotywujecie komentarzami to w środę pojawi się kolejny rozdział :)

Kocham Was xoxox :*