Czterdziesty szósty

♫

            Miało być pięknie, wszystko miało wrócić do normy, a Justin i Shaylon znów mieli tworzyć szczęśliwą rodzinę. Miało tak być. Jednak marzenia przerosły rzeczywistość. Szatyn znów zaczął dużo pracować i nie wiedział nawet jak bardzo rani tym swoją rodzinę. Kilka dni temu wrócił późnym wieczorem z pracy do domu i oznajmił Shaylon, że musi wyjechać na delegację. Dziewczyny to nawet nie zdziwiło, ale liczyła na to, że kilka dni odpoczynku od siebie dobrze im zrobi. Tak bardzo chciała odbudować to co było między nimi, ale bała się, że nic już nie da się zrobić.

            Któregoś dnia, kiedy siedziała w domu sama z Jonathanem, postanowiła odwiedzić rodziców szatyna. Miała wrażenie, że ich nieco zaniedbała. Nie przewidziała tylko jednego – tego, że ta wizyta odmieni jej życie. Kiedy tylko dziewczyna ze swoim synkiem pojawiła się w progu domu, mama Justina ciepło ich przywitała. Zaprosiła do środka i ugościła ich jak najlepiej potrafiła. Po chwili siedzenia i rozmawiania, w domu pojawił się także ojciec szatyna, który bardzo ucieszył się na widok swojego wnuka i synowej.

-A gdzie jest Justin? - zapytał rozglądając się po domu.

-Jak to gdzie jest Justin? Wyjechał na dwutygodniową delegację – zaśmiała się myśląc, że mężczyzna po prostu o tym zapomniał. Jednak kiedy dziewczyna na niego spojrzała, wiedziała, że on wcale o tym nie zapomniał, tylko nie wysyłał Justina na żadną delegację.

-Całkowicie o tym zapomniałem – powiedział chcąc ukryć swoje kłamstwo.

-Proszę mnie nie oszukiwać. Justin nie pojechał na żadną delegację, prawda? - zapytała zniecierpliwiona.

-Przykro mi – westchnął. - Justin kilka dni temu poprosił mnie o dwa tygodnie urlopu. Byłem święcie przekonany, że chce spędzić trochę czasu w domu, bo w ostatnim czasie bardzo dużo pracował. Nawet się nie zastanawiałem i dałem mu ten urlop, powiedziałem nawet, żeby wziął cię gdzieś na wakacje, żebyście razem odpoczęli. Może nie powinienem ci tego mówić, może powinienem być lojalny wobec mojego syna, ale nie mogę cię okłamywać.

            Dziewczyna nie wiedziała jak ma na to zareagować. Wszystko zaczęło jej się układać w logiczną całość, jednak nie przypuszczała, że ta prawda będzie aż taka bolesna. Nie potrzebowała już żadnych dowodów. Wszystko było dla niej jasne. Na początku nie podejrzewała go o zdradę, miała nadzieję, że jest wobec niej szczery i nigdy jej nie skrzywdzi, jednak myliła się. I to bardzo się myliła. Nie chciała w to wierzyć i wolałaby, żeby to okazało się być jej chorą paranoją. Teraz nie była pewna tego, co chce zrobić, bo mogła tego żałować, ale wolała to niż życie w kłamstwie.

            Po powrocie do domu, brunetka długo rozmyślała, nie wiedziała co ma zrobić, bo przecież wiedziała, że w jednej chwili nie przestanie kochać Justina i nie będzie jej łatwo od niego odejść. Ale musiała, musiała się od tego odciąć, musiała przemyśleć tą sytuację na spokojnie. Musiała uciec od Justina, to było jedyne wyjście.

            W dzień, kiedy Justin miał wrócić do domu, spakowała do dużej walizki kilka swoich  najpotrzebniejszych rzeczy i rzeczy Jonathana, oraz poprosiła swoich braci, żeby zrobili to samo. Wyjaśniła im zaistniałą sytuację i była im wdzięczna, że nie zadawali zbyt wielu pytań, na które Shaylon nie była w stanie odpowiedzieć.  Dziewczyna postanowiła wykorzystać mieszkanie, które jej ojciec zapisał im w testamencie. Najpierw odwiozła tam braci, a później wróciła do domu, żeby zaczekać na Justina i z nim porozmawiać. Nie trwało długo, a szatyn przyjechał. Wszedł do domu, w którym było już ciemno i zapalił światło. Brunetka siedziała w salonie, a kiedy Justin ją zobaczył, bardzo się zdziwił.

-Dlaczego siedzisz w ciemnościach? - zapytał. Shaylon wstała z Jonathanem na rękach i podeszła do Justina.

-Zapytam wprost – stwierdziła. - Masz kogoś? Zdradzasz mnie? - spojrzała mu głęboko w oczy.

-O czym ty mówisz, co ci przyszło do głowy?

-Proszę cię, nie udawaj, że nie rozumiesz. Ja już o wszystkim wiem, ale chcę to usłyszeć od ciebie.

-Posłuchaj, to nie tak – motał się.

-A jak?

-To była tylko chwila, największy błąd w moim życiu.

-Nie tłumacz się, to nie ma sensu – przerwała mu. - Obiecałeś mi, że mnie nie skrzywdzisz, a okazało się, że to tylko puste słowa. Ufałam ci i nie przypuszczałam, że tak bardzo mnie skrzywdzisz – powiedziała drżącym głosem.

-Shaylon, proszę cię, pozwól mi to wszystko wyjaśnić – poprosił.

-Po resztę rzeczy przyjadę niedługo, nie dzwoń do mnie, bo i tak nie odbiorę. Dam ci znać kiedy będziesz mógł się zobaczyć z Jonathanem,

            Brunetka minęła Justina, po czym wyszła z domu. Sama nie wiedziała na co liczyła. Może miała nadzieję na to, że szatyn udowodni jej, że jej nie zdradził, że powodem jego zachowania było coś zupełnie innego. Do samego końca miała nadzieję, ale rzeczywistość okazała się bardzo okrutna. Dziewczyna poszła do samochodu i zapięła synka w foteliku, po czym usiadła za kierownicą. Do samego końca starała się być silna, ale nie dawała rady. Ostatni raz spojrzała na dom, w tym momencie otworzyły się drzwi, w których stał szatyn. Shaylon szybko odjechała z podjazdu, nie mogła na niego patrzeć, brzydziła się go, nie mogła pojąc tego, że tak ją okłamywał. Nie miała pomysłu na to, co będzie dalej, ale wiedziała, że jak na razie nie było mowy, żeby wróciła  do Justina. Nie wiedziała czy kiedykolwiek uda jej się mu wybaczyć. Przez całą drogę Jonathan płakał i krzyczał, że chce do taty, a dziewczyna nie wiedziała, co zrobić, bo czuła się naprawdę bezsilna.

*

            Ludzie uciekają, daleko i niepostrzeżenie. Myślą, że gdy wyjadą, wszystkie problemy zostaną w ich domach, za szczelnie zamkniętymi drzwiami. Podczas gdy oni wiozą te problemy ze sobą, do swoich nowych, nieodkrytych przez serce miejsc. I na nic zdaje się ich ucieczka, pogoń za szczęściem, czy jak to jeszcze nazywają. Gdziekolwiek będziesz, zabierasz ze sobą wszystko, każdy kawałek duszy, najmniejszą cześć roztrzaskanego serca, a co najważniejsze samego siebie. Bo nie jesteś w stanie uciec przed czymś, co jest w tobie. Nie możesz wyjąc serca, włożyć do słoika, zakneblować pod łóżkiem i uciec. Po prostu nie możesz. Bo wtedy już zupełnie przestaniesz żyć.

*

            Mieszkanie, w którym wychowało się rodzeństwo Johnsonów nie było bezpiecznym schronieniem, nie z tymi wspomnieniami, które posiadali. Shaylon tłumaczyła im, że muszą tu być, że to tylko tymczasowe schronienie. Najtrudniej było jej wytłumaczyć to wszystko Max'owi. On jako jedyny nigdy nie miał pojęcia o tym, że w ich rodzinie były też te dobre chwile. Ten chłopiec już od samego urodzenia zaznawał krzywdy. Nigdy nie miał okazji zobaczyć miłości pomiędzy rodzicami. To było przykre. Chłopiec nawet nie chciał słyszeć o tym, że będą musieli zostać w tym domu na dłużej. Bał się, zwyczajnie się bał. Shaylon miała wyrzuty sumienia, że naraża swoich braci na takie przeżycia, ale robiła to również dla ich dobra. A może wcale nie? Może była pieprzoną egoistką, która myślała tylko o sobie? Przecież w chwili, kiedy dowiedziała się o zdradzie Justina, myślała tylko o sobie, o swoim cierpieniu, o tym co czuje. Może nie myślała o swoim małym synku? Przecież odebrała mu ojca, którego tak bardzo kochał. Shaylon zawsze robiła wszystko z myślą o swoich najbliższych i rzadko kiedy myślała wyłącznie o sobie. Jednak w tej chwili, w chwili gdy dowiedziała się o czymś, co bardzo ją zraniło, myślała o swoich uczuciach, o uczuciach osoby, która została zdradzona. Martwiła się o swoich braci, o synka, zawsze się o nich martwiła, bo chciała dla nich jak najlepiej, ale w tej jednej chwili nie liczyło się wszystko inne dookoła. Liczyła się ona i jej złamane serce.

*

            Justin nie wiedział co ze sobą zrobić i jeszcze długo po odejściu Shaylon nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co się wydarzyło. Przecież nigdy nie miał na myśli tego, żeby skrzywdzić najważniejszą osobę w swoim życiu, osobę, która pokazała mu miłość, osobę, która dała mu syna, osobę, która każdego dnia swoim uśmiechem dawała mu powód do życia. On to wszystko zniszczył. Czy gdyby mógł, naprawiłby to? Na pewno. Nawet by się nie zastanawiał. Jednak to wszystko nie było takie proste. Naważył piwa, więc musiał je teraz wypić. Nie wiedział nawet jak się do tego zabrać, jak odzyskać Shaylon i syna. Był bezsilny jak mały chłopiec. Ale nie mógł się poddać, bo cena była zbyt wysoka.

*

            Dziesiątki nieodebranych połączeń od najbliższych jej osób. Setki esemesów. Każdy chciał ją odnaleźć, nikt nawet nie miał pojęcia, gdzie podziewa się dziewczyna. Nikt nie mógł się o tym dowiedzieć. Shaylon potrzebowała czasu, musiała wszystko przemyśleć. Wiedziała, że nie ucieknie przed spotkaniem z Justinem, ale wiedziała, że jeśli będą musieli porozmawiać, to będzie najtrudniejsza rozmowa w jej życiu.

            Kolejny telefon, tym razem od Alissy, kolejny telefon, którego brunetka nie odebrała. Tak było przez cały czas, dzwonił telefon, a ona nie odbierała. Siedziała w swojej kryjówce, żyła jak za dawnych czasów, kiedy miała tylko braci. Ale teraz miała rodzinę, miała syna, musiała być odpowiedzialna. Nie była już tą samą dziewczyną co kilka lat temu, dlatego w tej chwili wszystko wyglądało zupełnie inaczej.

            Te wszystkie chwile, kiedy Shaylon cierpiała z powodu tego, o czym się dowiedziała, były naprawdę trudne. Dziewczyna nie mogła się pogodzić z tym, że jej cudowne życie się skończyło. Miała dom, rodzinę, a w ciągu krótkiego okresu czasu, wszystko pękło jak bańka mydlana. Brunetka musiała zmierzyć się z pytaniami chłopców, którzy nie do końca rozumieli dlaczego musieli się przeprowadzić. Kevin jako jedyny o wszystkim wiedział i był prawdziwym wsparciem dla dziewczyny.

            Kiedy tylko Shaylon patrzyła na swojego malutkiego synka , chciało jej się płakać. Jonathan był taki podobny do Justina, tak bardzo go przypominał. Wzięła go na ręce i przytuliła. Chłopczyk zaczął się śmiać, a brązowooka nie wiedziała co zrobić. Była w kompletnej rozsypce, świat jej się zawalił, a siłę do walki dawał jej tylko ten mały człowieczek, który był najważniejszą osobą w jej życiu.

            Shaylon długo zastanawiała się, co zrobić, bo przecież nie mogła ukrywać się w nieskończoność. Nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział gdzie jest, bo najpierw sama musiała się uporać ze swoimi myślami. Nie odbierała telefonów i nie dawała nikomu żadnego znaku życia. Miała świadomość tego, że jej przyjaciele się o nią martwią, że jej szukają, ale ona nie potrafiła się z tego pozbierać.

            Dziewczyna znów usłyszała dzwonek telefonu. Spojrzała na wyświetlacz i zobaczyła, że dzwoni Alissa. Westchnęła ciężko i postanowiła wreszcie odebrać.

-No nareszcie – usłyszała głos dziewczyny, gdy tylko nacisnęła zieloną słuchawkę. - Co się z tobą dzieje? Gdzie ty się podziewasz? Czy ty w ogóle masz świadomość tego jak my się o ciebie martwimy? - zalała ją gamą pytań.

-Jestem w bezpiecznym miejscu – powiedziała spokojnie.

-A dokładnie gdzie?

-Nieważne. Potrzebuję czasu, muszę sobie wszystko poukładać w głowie.

-Shaylon, ale proszę cię, nie rób żadnych głupstw. Pamiętaj, że na mnie zawsze możesz liczyć. Gdyby się coś działo, dzwoń o każdej porze dnia i nocy... - brunetka nie miała ochoty dalej tego wysłuchiwać, dlatego zwyczajnie się rozłączyła, wyłączyła telefon i rzuciła go gdzieś daleko w kąt.

~~~~~~~~~~~~~~~~

No cóż, w zasadzie, to miałam dzisiaj nie dodawac tego rozdziału, ale nie mogłam się powstrzymac. W sumie to oceny na semestr mam wystawione i nie mam ostatnio tak dużo nauki, więc postanowiłam dodac ten rozdział dzisiaj. Ferie mam dopiero od 17 lutego, więc dopiero wtedy nadrobię z rozdziałami, ale opowiadanie mam już w sumie skończone, wystarczy tylko przepisac wszystko do worda. 

No więc to tyle, co chciałam Wam powiedziec. 

A to niespodzianka dla Was! Zwiastun opowiadania, które pojawi się już w kwietniu (a przynajmniej mam nadzieję, że się do tego czasu wyrobię). Boję sie, że komputer mi padnie i wszystko się usunie, dlatego postanowiłam dzisiaj wrzucic ten zwiastun na YT. Mam nadzieję, że Wam się podoba :)