Czterdziesty pierwszy

 ♫

            Przez całą noc Shaylon była bardzo niespokojna, jednak nie chcąc budzić żadnego z domowników leżała spokojnie i starała się odprężyć. Kiedy spojrzała na zegarek i zobaczyła, że jest po szóstej, postanowiła wstać i przygotować śniadanie dla rodziny. Zrobiła naleśniki, które jej bracia uwielbiali, posprzątała w kuchni i niedługo potem do pomieszczenia przyszedł zaspany szatyn. Uśmiechnął się, podszedł do dziewczyny i musnął jej policzek.

-Cześć kochanie, jak się czujesz?

-Dobrze, maluszek strasznie kopie – uśmiechnęła się, a chłopak położył dłoń na jej brzuchu.

-Już niedługo będzie nas troje – ucieszył się. - Pójdę się wykąpać i wracam na śniadanie.

-A ja za chwilę pójdę obudzić chłopców.

-Daj im się wyspać, to ostatnie dni ich wakacji – stwierdził chłopak.

            Kiedy szatyn poszedł do łazienki, dziewczyna jeszcze przez chwilę krzątała się po kuchni, a kiedy ponownie spojrzała na zegarek, dochodziła ósma. Brunetka była zdziwiona, że Max jeszcze się nie obudził, więc postanowiła pójść do ich pokoju, miała dziwne uczucie strachu. Nie myliła się. Kiedy weszła do pokoju braci, ich tam nie było. Serce zaczęło jej szybciej bić, nie wiedziała co się dzieje. Rozejrzała się po pomieszczeniu i zobaczyła kartkę leżącą na łóżku Kevina. Bez zastanowienia wzięła ją do ręki i zaczęła czytać.

            „Nie chcemy być dla was ciężarem i nie chcemy, żebyś z tego powodu oddała nas do ojca. Poradzimy sobie sami!”

            Kiedy Shaylon przeczytała te słowa, nie wiedziała co zrobić, nie wierzyła w to, co widzi. Kochała swoich braci i nie rozumiała, jak oni mogli pomyśleć, że chciała ich oddać. Nie mogła tego pojąc i jak najszybciej chciała coś zrobić, żeby ich odnaleźć. Zdenerwowana wyszła z pokoju i wpadła na Justina owiniętego jedynie w ręcznik.

-Co się stało? - zapytał zmartwiony.

-Chłopcy uciekli z domu – wybuchła płaczem.

-Ale jak to uciekli?

-Musimy ich znaleźć, bo jak coś im się stanie, to ja sobie tego nigdy nie wybaczę. Muszę ich znaleźć – stwierdziła stanowczo i minęła szatyna w przejściu.

-Kochanie, posłuchaj mnie. Niedługo urodzisz dziecko, jesteś w zaawansowanej ciąży, nie możesz się denerwować ani przemęczać. Zostaniesz w domu, gdyby wrócili ktoś musi tu być, ja pójdę ich poszukać, zadzwoń do Alissy i Davida do moich rodziców, a przede wszystkim przestań się denerwować, nic im się nie stanie, obiecuję ci to – przytulił do siebie łkającą dziewczynę chcąc ją uspokoić.

-Jak im się coś stanie to będzie tylko moja wina – powiedziała łamiącym się głosem.

            Kiedy Justin wyszedł szukać chłopców, dziewczyna zadzwoniła do wszystkich, jednak sama musiała się powstrzymać, żeby nie zacząć szukać braci. Kevin i Max byli dla niej najważniejsi, więc nie mogła uwierzyć w to, że chłopcy tak po prostu uciekli bez żadnej rozmowy. Shaylon miała ogromne wyrzuty sumienia, że nie poświęcała im wystarczająco dużo czasu. Nigdy nie oddałaby ich do ojca ani do kogokolwiek innego. Kochała ich i wiedziała, że gdyby stało im się coś złego, nie wybaczyłaby sobie tego.

            Z tego całego stresu dziewczyna czuła się coraz gorzej, była osłabiona i nasiliły się skurcze. Nie wiedziała co robić. Położyła się na kanapie i próbowała zając czymś myśli, zastanawiała się gdzie mogą być jej bracia. Przypomniała sobie miejsca, gdzie spędzali dużo czasu, jednak wątpiła, że jej bracia mogli być właśnie w którymś z tych miejsc. Po jakimś czasie wpadła na pewien pomysł. Wstała, żeby poszukać telefonu i wtedy złapał ją bolesny i silny skurcz. Kiedy znalazła komórkę, wybrała numer Justina, który szybko odebrał.

-Coś się dzieje? - zapytał przestraszony.

-Sprawdź na cmentarzu, może poszli odwiedzić grób naszej matki – poleciła mu i ciężko westchnęła.

-Dobrze, sprawdzę to, a u ciebie dzieje się coś złego?

-Ja chyba rodzę – wymamrotała i kolejny silny skurcz sprawił, że brunetka wypuściła telefon z dłoni.

*

            Przerażony szatyn nie wiedział co robić, był zbyt daleko domu, żeby pojechać do Shaylon. Zadzwonił więc do Alissy i poprosił, żeby pojechała do dziewczyny. Sam pojechał do miejsca wskazanego przez brunetkę. Cmentarz wywoływał u niego nieprzyjemne emocje, jednak udał się na grób matki dziewczyny, a kiedy zobaczył tam jej braci, odetchnął z ulgą. Bez zastanowienia poszedł do nich i usiadł na ławce. Kiedy chłopcy go zobaczyli, byli zakłopotani.

-Nieźle nabroiliście – stwierdził Justin.

-Nie chcieliśmy robić kłopotu.

-Shaylon was kocha, ja zresztą też, a teraz wasza siostra z tych nerwów zaczęła rodzic. Jesteście dla niej naprawdę ważni, a czasami nawet myślę, że jesteście dla niej ważniejsi niż ja – uśmiechnął się. - Nawet gdyby Shaylon miała głodować czy cierpieć, nigdy nie sprawiłaby, że będzie wam czegoś brakowało.

-Ale teraz będziecie mieli swojego dzidziusia, a my już nie będziemy wam potrzebni – zmartwił się Max.

-Ej, nie możecie tak myśleć. Zastanówcie się, gdyby Shaylon was nie kochała, gdyby jej na was nie zależało, to czy każdego dnia starałaby się zapewnić wam jak najwygodniejsze życie? - spojrzał na chłopców, a wyraz ich twarzy był wystarczającą odpowiedzią. - No właśnie – sam sobie odpowiedział. - Zbierajcie się, trzeba jechać do Shaylon, jak do mnie dzwoniła, to nie było z nią najlepiej.

-No dobra. Justin przepraszamy za te kłopoty, nie przemyśleliśmy tego – powiedział Kevin ze skruchą.

-Nie ma sprawy, chodźmy już lepiej.

*

            W drodze powrotnej Justin zadzwonił do Alissy, która poinformowała go o tym, że pojechała z Shaylon do szpitala, gdyż odeszły jej wody. Szatyn zdenerwował się jeszcze bardziej, chciał zdążyć na czas, bo obiecał dziewczynie, że przy niej będzie. Chciał być przy narodzinach swojego pierwszego dziecka, chciał wspierać swoją żonę, która była dla niego najważniejsza. Kiedy podjechali do szpitala, biegiem udali się w kierunku porodówki. Wszyscy już tam byli, przejęci tym wielkim wydarzeniem.

-Gdzie jest Shaylon? - zapytał zdenerwowany.

-Idź do niej – poleciła mu Alissa wskazując drzwi na salę porodową.

            Justin bez zastanowienia wbiegł na salę uprzednio zakładając fartuch ochronny. Kiedy zobaczył Shaylon leżącą na łóżku, nie wiedział, co zrobić, była już wycieńczona i blada, a poród wciąż trwał.

-Kochanie! - podszedł do niej i pocałował ją w czoło. - Radzisz sobie? - zapytał.

-Jest ciężko – wyszeptała zmęczona. - Co z chłopcami?

-Ciii... o  nic się nie martw, wszystko jest w porządku, teraz skup się na sobie, oddychaj i przyj – złapał jej rękę, którą dziewczyna bez zastanowienia mocno uścisnęła.

-Justin, ja już nie dam rady – dziewczyna traciła siły.

-Mocno kochanie, dasz radę! - krzyczał dopingując ją.

-Justin, pamiętaj, że cię kocham – powiedziała cicho i niedługo potem straciła przytomność.

-Ona straciła przytomność! Ratujcie ją! - krzyknął spanikowany i nie wiedział, co robić.

-Proszę wyjść! - ktoś wyprowadził chłopaka z sali, ale Justin nie bardzo wiedział, co się dzieje.

-No Justin! Syn czy córka? - podeszła do niego matka z uśmiechem na twarzy.

-Coś złego się stało! Coś się dzieje, a ja nie mogę tam być! - krzyknął bezradnie, nie wiedział co robić.

            Justin czuł jak jego świat się rozpada. Przypomniał sobie wszystkie chwile spędzone z Shaylon i to zabijało go od środka, zabijała go świadomość, że nie mógł zrobić nic, żeby ją ratować. Szatyn nie był gotowy na to, żeby zostać ojcem, ale z czasem gdy oswoił się z tą myślą, wiedział, że sobie poradzi mając u boku Shaylon. Nie mógł stracić swojej ukochanej, o którą tak długo walczył, nie mógł zaprzepaścić tej jednej jedynej szansy. W momencie, gdy spotkał ją tamtego dnia  w bibliotece jeszcze nie wiedział, że to będzie miłość jego życia, ale z czasem, gdy widywał ją w parku i innych miejscach, zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, jakie spotkało go szczęście. Teraz to szczęście było zagrożone, szatyn nie wyobrażał sobie życia bez Shaylon, nie wiedział co zrobi, gdy coś pójdzie nie po jego myśli.

            Siedział teraz pod ścianą oczekując na jakiekolwiek informacje. Nie wstydził się łez, nie w tej chwili, nie w tej sytuacji. Czuł się bezradny, ale w jego sytuacji nikt mu się nie dziwił. Kiedy szatyn usłyszał dźwięk otwierających się drzwi, podniósł się i spojrzał wyczekująco na kobietę.

-Gratulacje, ma pan ślicznego synka, niestety jest wcześniakiem, dlatego musi spędzić jakiś czas w  inkubatorze, niedługo będzie go pan mógł zobaczyć – uśmiechnęła się.

-A co z moją żoną? - zapytał niepewnie.

-Nastąpiły pewne komplikacje, lekarze walczą o jej życie, ale trzeba być dobrej myśli – powiedziała, po czym wróciła na salę.

            Do Justina nadal nie docierała myśl o tym, że został ojcem i ma syna. Teraz nie mógł się pozbyć myśli o tym, że życie Shaylon jest zagrożone. Nie mógł jej stracić, nie teraz kiedy zostali rodzicami i mieli małego synka. Justin się załamał, czuł jak cały świat wali mu się pod nogami. Był jednak dobrej myśli, bo wiedział, że przeszli już przez tyle przeciwności, że teraz już nic nie mogło stanąć na przeszkodzie. Kochali się i to było ich siłą do walki... 

~~~~~~~~~~~~~~~~

Dodaję rozdział z samego rana, bo potem mogę miec problem z dostępem do internetu :) 

Szczerze mówiąc to nie podoba mi się ten rozdział i nawet nie chciało mi się go poprawiac... 

Zastanawiam się czy nie zakończyc tego opowiadania właśnie teraz, to znaczy dodałabym jeszcze jeden czy dwa rozdziały, ale trudno mi się rozstac z tym opowiadaniem, na dodatek mam jeszcze parę pomysłów. 

Może mi pomożecie w podjęciu decyzji...

Czekam na wasze opinię w komentarzach :)