Trzydziesty

            Dni mijały, a ten wielki dzień dla narzeczonych był coraz bliżej. Justin wciąż rozmyślał o tym wszystkim, ale z każdą chwilą miał coraz więcej wątpliwości, był coraz bardziej niepewny tego, co miało się wydarzyć. Emily była cudowna, a on był pewien, że kiedyś coś go z nią łączyło. Mimo wszystko miał wątpliwości, jednak nie był na tyle odważny, żeby wszystko odwołać. Bał się zranić Emily, która najwidoczniej go kochała. Nie był świadomy tego, jakie przyniesie to skutki.

            Późnym wieczorem siedział w swoim pokoju, kiedy nagle usłyszał dźwięk swojego telefonu. Wziął go do ręki i nacisnął zieloną słuchawkę.

-Jutro wielki dzień – usłyszał ciepły dziewczęcy głos.

-Denerwuję się – wyznał uśmiechając się pod nosem.

-Justin, nie musimy tego robić – powiedziała. - Wiem, że twój wypadek zmienił tak wiele, nie pamiętasz mnie, a nie chcę, żebyś mi to kiedyś wypomniał.

-Ufam ci – wyszeptał nie do końca wierząc w to, co mówi.

-Zastanów się nad tym, proszę cię.

-Chcesz mi o czymś powiedzieć? - zapytał. - A może to ty masz jakieś wątpliwości?

-Nie, ja po prostu chcę naszego wspólnego szczęścia – wytłumaczyła.

-Więc widzimy się jutro – stwierdził.

-Tak, do jutra – odpowiedziała.

            Ich rozmowa się zakończyła, ale Justin wciąż był niespokojny, miał przeczucie, że dzieje się coś złego, bo to wszystko w ogóle nie układało mu się w logiczną całość. Miał wrażenie, że każdy coś przed nim ukrywa, ale nie potrafił tego przerwać, bo wiedział, że Emily go kocha, że jego rodzice chcą tego ślubu, ale on sam nie wiedział, jak postąpić. Nie mógł znieść tego, że niczego nie pamięta, bo to przez to jego życie stało się takie skomplikowane, a on nie wiedział nawet kim tak naprawdę jest.

            Justin położył się spać licząc na to, że kiedy się obudzi, wszystko się wyjaśni, że jego życie będzie takie jak dawniej, że przypomni sobie wszystko i nareszcie pozna całą prawdę.

*

            Shaylon obudziła się w sobotni poranek i od razu spojrzała na zegarek. Była dziewiąta, a ona miała ochotę przespać cały dzień. To właśnie dzisiaj Justin miał wziąć ślub, a ona miała ogromną ochotę temu zapobiec, ale nie wiedziała, co mogłaby zrobić. Wstała z łóżka i udała się do kuchni, gdzie czekała na nią miła niespodzianka. Chłopcy przygotowali dla niej śniadanie. Wiedzieli o tym, co się teraz dzieje w jej życiu, o tym, że jej głowie toczy się wojna, a jej serce pęka, bo miłość jej życia już nigdy z nią nie będzie.

            Po zjedzonym śniadaniu udała się do łazienki aby wykonać poranne czynności. Kiedy z niej wychodziła, usłyszała dźwięk swojego dzwoniącego telefonu. Pobiegła do swojego pokoju, żeby odebrać. Gdy trzymała już telefon w dłoni, bez zastanowienia nacisnęła zieloną słuchawkę.

-Cześć, jak się masz? - usłyszała w słuchawce głos swojej przyjaciółki.

-A jak mam cię mieć? Jest beznadziejnie – wyznała.

-Przyjechać? - zapytała.

-Czy uważasz, że powinnam powiedzieć Justinowi prawdę?

-Tak. Powinnaś to zrobić i to już dawno temu – odparła bez zastanowienia.

-Dzisiaj mam ostatnią szansę. I nie obchodzi mnie, jak zareaguje, czy mnie znienawidzi. Muszę mu powiedzieć, jestem mu to winna.

-Nareszcie mówisz logicznie. Myślałam, że już nigdy tego nie zrozumiesz. Będę najszybciej, jak tylko mogę.

-Dziękuję. Jesteś kochana i nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

            Po dwudziestu minutach Alissa była już u Shaylon. Brunetka była zdenerwowana przez to, co miało się wydarzyć. Naprawdę bardzo chciała powiedzieć o wszystkim Justinowi. Była mu to winna. Co prawda bała się jego reakcji, ale musiała to zrobić dla niego. Kochała go, nadal go kochała i nie mogła dopuścić do tego, żeby popełnił największy błąd w swoim życiu.

*

            Prawda jest bolesna... W głębi serca nikt nie chce jej usłyszeć, szczególnie kiedy uderza ona blisko serca. Czasami mówimy prawdę, bo prawda jest wszystkim, co musimy dać. Czasami mówimy prawdę, bo potrzebujemy powiedzieć to na głos, by usłyszeć ją sami dla siebie. I czasami mówimy prawdę, bo po prostu nie możemy sobie z nią sami poradzić. A czasami mówimy prawdę, ponieważ...jesteśmy komuś winni przynajmniej tyle...

*

            Do rozpoczęcia ceremonii zaślubin Emily i Justina pozostały trzy godziny, była jedenasta. Justin siedział w swoim pokoju i myślał. Wciąż miał wątpliwości, a to były ostatnie chwile, żeby to odwołać. Jednak dla niego i tak było już za późno, musiałoby się wydarzyć coś naprawdę strasznego, żeby nie doszło do tego ślubu.

            Jego rodzice biegali po domu podekscytowani dzisiejszym wydarzeniem. Co chwilę do pokoju wchodziła jego matka i przypominała mu o tym, że powinien zacząć się obierać. Wziął prysznic, który nieco go rozluźnił. Ułożył swoje włosy i wyszedł z łazienki owinięty ręcznikiem. Zaczął się obierać, choć szło mu to bardzo mozolnie. Nie miał na to ochoty.

-Eh – westchnął. - Zawsze marzyłem o skromnym ślubie, w małym kościółku, bez wielu gości i bez wystawnego przyjęcia, które w rzeczywistości okazuje się zwykłą szopką – powiedział do swojego odbicia w lustrze zapinając koszulę. - Zaraz, zaraz – powiedział uświadamiając sobie, że nareszcie coś sobie przypomniał, jakiś niewielki szczegół, który wywołał u niego ogromną radość. Jednak zabolał go fakt, że nie miał się z kim podzielić swoją radością, bo wszyscy przejmowali się tylko ślubem.

            Usłyszał dźwięk otwierających się drzwi, odwrócił się w ich stronę i zobaczył swoją młodszą siostrę. Dziewczynka weszła do środka, była ubrana w białą sukienkę, miała bardzo ważne zadanie tego dnia, miała sypać kwiatki przed młodą parą, choć nie była z tego zbyt zadowolona, może dlatego, że znała prawdę.

-Cześć Księżniczko – powiedział szatyn podchodząc do dziewczynki. Usiadł na łóżku i wziął ją na kolana. - Czemu jesteś smutna? - zapytał.

-Justin? A ty naprawdę nic nie pamiętasz?

-Niestety nie – powiedział smutno.

-Mogę ci coś powiedzieć?

-No pewnie – powiedział całując ją w czoło.

-Jak miałeś wypadek, to tata powiedział mi, że mam ci nie opowiadać żadnych rzeczy, żebyś sobie wszystko sam przypomniał. Ale rozmawiałam z Max'em jak ostatnio bawiliśmy się na placu zabaw – wyznała.

-Max to brat Shaylon?

-Tak. I właśnie chodzi o nią. Bo z Emily byłeś dawno temu i potem przestałeś ją kochać i już nie byliście razem, a przed wypadkiem kochałeś Shaylon, a ona kochała ciebie i przez cały czas cię kocha.

-Ale jak to? - zapytał kompletnie nie rozumiejąc, o co w tym wszystkim chodzi.

-Rodzice chyba cię okłamali, mówili, że to dla ciebie najlepsze.

            Justin zdjął Jazzy ze swoich kolan i nerwowo zaczął krążyć po pokoju. Był zdenerwowany, nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć.

-Shaylon, Shaylon, Shaylon – w kółko powtarzał jej imię.

            Zatrzymał się na środku pokoju i nagle, jakby go olśniło. Wszystko sobie przypomniał. Każdą chwilę ze swojego życia zaczynając od lat, kiedy był, wszystkie jego przygody z dzieciństwa – przez złamaną nogę, wakacje z rodzicami – aż do tego czasu, który najbardziej usiłował sobie przypomnieć. Pamiętał ich pierwsze spotkanie w bibliotece, ich kolejne przypadkowe spotkania. Przypomniał sobie, jak wyznała mu swoją tajemnicę, był wtedy taki szczęśliwy, że mu zaufała, choć tak naprawdę go nie znała. Ich pierwszy pocałunek, który trwał tylko chwilę, ale dla nich była to wieczność, wieczność, którą chcieli przeżyć razem. Potem spędzili razem cudowny dzień – dzień i nie tylko, była także noc. Wyznał jej miłość, a ona tak po prostu odeszła, nie podając żadnego powodu. Shaylon przechodziła w swoim życiu trudny czas, zmarła jej matka, a on nawet po tym, jak go potraktowała, starał się jej pomóc. Liczył na odbudowę tego, co między nimi było, ale nie miał żadnych szans. Dowiedział się wreszcie, dlaczego tak się stało. Wiedział, że musi odzyskać ukochaną, ale miał wypadek i tu historia się urywa. Te kilka tygodni po wypadku, jego utrata pamięci były koszmarem. Na dodatek wszyscy go okłamywali, wmawiali mu historie, które nigdy nie miały miejsca. Justin wiedział, że są to kłamstwa, ale nie miał wystarczających dowodów i wierzył w to, co słyszał. Teraz na szczęście dowiedział się prawdy i nie mógł wziąć ślubu, teraz musiał porozmawiać z Shaylon. Musiał wszystko z nią wyjaśnić. Ona też go okłamywała, tak strasznie go okłamała patrząc mu prosto w oczy. Bolało go to, ale musiał z nią porozmawiać, musiał dowiedzieć się, dlaczego to zrobiła.

            Kiedy ułożył sobie wszystko w głowie, podszedł do swojej siostry, pocałował ją w czoło i wybiegł z pokoju. Na schodach minął swoją matkę, która była widocznie zdziwiona jego zachowaniem. Szatyn się zatrzymał i spojrzał swojej matce w oczy.

-Po raz kolejny mnie okłamaliście. A ja omal nie ożeniłem się z dziewczyną, której nie kocham! Jak mogliście mi to znowu zrobić? Niszczycie mi życie, a podobno rodzice zawsze chcą szczęścia swoich dzieci. Więc wy dwoje nie nadajecie się na rodziców – warknął, po czym zbiegł po schodach. - I tak dla jasności, żadnego ślubu nie będzie – krzyknął.

            Wybiegł ze swojego domu zostawiając płaczącą matkę i w progu natknął się na swojego ojca. Miał wielką ochotę go uderzyć, jednak tego nie zrobił z trudem się powstrzymując. Bez słowa go ominął i udał się w kierunku swojego nowego auta, po czym wziął kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić. Historia lubi się powtarzać, a on nie chciał znów mieć wypadku. Nie chciał stracić pamięci i nie wiedzieć kim jest, jaki jest i kogo tak naprawdę kocha.

~~~~~~

Przepraszam, że tak późno dodaję ten rozdział, ale ostatnimi czasy nie miałam weny na napisanie jakiegokolwiek rozdziału... na dodatek miałam w życiu pewne zawirowania, ale myślę, że będzie teraz ok i postaram się częściej dodawac rozdziały, przynajmniej do końca wakacji, bo potem to sami rozumiecie...

No i trochę martwi mnie jedna rzecz... bardzo mało osób komentuje tego bloga. I od razu mówię, że nie zależy mi na ilości a na jakości komentarza, ale piszecie do mnie, że rzadko dodaję rozdziały, macie do mnie pretensje, a napisanie rozdziału trwa dobre kilka godzin, a napisanie komentarza - kilka minut. Oczywiście nie wszyscy tacy są, bo są czytelnicy, którzy regularnie komentują, za co bardzo Wam dziękuję, naprawdę bardzo mnie motywujecie. Mam nadzieję, że chociaż kilka osób to przeczyta :)

Pozdrawiam i do następnego :)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ