Dwudziesty dziewiąty

            Święta zleciały w mgnieniu oka. Podobnie było z Nowym Rokiem. Sylwestra Shaylon spędziła z braćmi i przyjaciółmi. Ostatnimi czasy czuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Nie mogła sobie znaleźć miejsca. Wciąż rozmyślała o ostatnich wydarzeniach. Minął prawie miesiąc odkąd ostatni raz widziała Justina. Tęskniła za nim i wszyscy dookoła niej o tym wiedzieli. Starała się zapomnieć, chciała w końcu zacząć nowe życie i odciąć się od przeszłości, chciała postawić kropkę przy pewnych wydarzeniach. Jednak to wszystko było trudniejsze niż mogłoby się wydawać.

-Nie mogę już na ciebie patrzeć, nie mogę patrzeć, jak się zadręczasz i wciąż myślisz o Justinie – powiedziała zmartwiona Alissa.

-Nic na to nie poradzę – spuściła zasmucona głowę.

-Chodź ze mną na zakupy. Rozerwiesz się trochę i chociaż na chwilę przestaniesz o tym myśleć – zaproponowała.

-Można spróbować – stwierdziła po chwili zastanowienia.

*

            Justin wciąż nie odzyskał pamięci. Na dodatek miał wrażenie, że jego najbliżsi go oszukują, że nie mówią mu wszystkiego. Nie mógł z tym nic zrobić, a wszystkie jego próby dowiedzenia się prawdy kończyły się klęską. Nie mógł zrozumieć tego, że nie miał żadnego przyjaciela, żadnych znajomych, którzy mogliby mu cokolwiek powiedzieć.

            Śmiało można było stwierdzić, że jego związek z Emily rozkwitał. Ufał jej i już przestał się spierać z tym, że to wszystko jest kłamstwem. Jego dziewczyna pokazywała mu ich wspólne zdjęcia, na których wyglądali na naprawdę zakochanych. Może nawet on sam zaczynał się w niej na nowo zakochiwać nie znając całej prawdy. Przygotowywali się do ślubu, pomimo tego, że szatyn nie był do końca pewny czy dobrze robi i czy w ogóle tego chce, to nie chciał temu wszystkiemu zapobiec. Może nie chciał zawieść Emily, która go kochała, a mimo wszystko jej uczucia nie były udawane? A może w tym wszystkim chodziło o coś zupełnie innego?

*

            Shaylon chodziła z Alissą po centrum handlowym. Humor nieco jej się poprawił, ale to nie zmieniało faktu, że nadal była przygnębiona. Chodziły od sklepu do sklepu co chwila przymierzając jakieś ciuchy. Wychodząc z butiku, Shaylon zobaczyła sklep z sukniami i garniturami ślubnymi po drugiej stronie. Miała wrażenie, że zobaczyła tam Justina, który wchodził do środka. Momentalnie zakręciło jej się w głowie, ale gdy wzięła kilka głębokich oddechów, poczuła się nieco lepiej.

-Na co tak patrzysz? - usłyszała pytanie swojej przyjaciółki.

-Na nic – odpowiedziała szybko.

-Chyba wiem, na co – powiedziała to w taki sposób, jakby właśnie coś odkryła. - Chodź – pociągnęła ją za nadgarstek w stronę sklepu, do którego myślała, że minutę temu wszedł Justin.

-Alissa – powstrzymała ją. - Chciałam ci tylko przypomnieć, że dopiero wyszłaś za mąż i chyba nie potrzebujesz kolejnej sukni ślubnej.

-Oh nie marudź. Wiem, że o tym marzysz – stwierdziła wciągając ją do sklepu. - Przymierzaj co tylko chcesz – zachęciła ją.

-Zwariowałaś?! Nie będę przymierzać sukni ślubnej – prychnęła.

-Przestań. To tylko zabawa. Chcę zobaczyć, jak będziesz wyglądać.

-Dobra – powiedziała po chwili zastanowienia, ale tylko jedną – postawiła warunek, a jej przyjaciółka kiwnęła głową.

            Brunetka wybrała jedną z kilkudziesięciu sukienek wiszących na wieszakach i weszła do wolnej przymierzalni. Nie wiedziała, co robi, to było głupie, ale zabawne. A poza tym mogła już nie mieć drugiej takiej okazji, żeby założyć suknię ślubną. Kiedy była już gotowa, powolnym krokiem wyszła z przymierzalni zwracając na siebie uwagę Alissy, która z wrażenia zaniemówiła.

-Wyglądasz...wow – zachwyciła się, co rozśmieszyło brązowooką. - Wyglądasz w sukni ślubnej lepiej niż ja... - stwierdziła.

-Nie wierzę, że to robię – zaśmiała się zwracając na siebie uwagę klientów sklepu.

-Shaylon? - usłyszała bardzo dobrze znany jej głos. Odwróciła się w kierunku dobiegającego dźwięku i zobaczyła go – pierwszy raz od prawie miesiąca. Zobaczyła miłość swojego życia i wróciło wszystko to, o czym starała się zapomnieć przez ostatnie kilka tygodni. Nie wiedziała, co ma teraz zrobić, jak się zachować, bo najzwyczajniej w świecie bała się jego reakcji, bała się, że znowu będzie cierpieć, a tego nie zniosłaby po raz kolejny.

-Justin – szepnęła, a chłopak zrobił kilka kroków w jej kierunku. Wyglądało to tak, jakby kierował się do wyjścia, ale kiedy ją zobaczył, coś go powstrzymało. Stanął naprzeciwko brunetki ubranej w suknię ślubną i przez chwilę się jej przyglądał nie wiedząc, jak się zachować i co powiedzieć.

-Dobrze, że cię widzę – uśmiechnął się. Ale nie spodziewałem się, że spotkam cię ubraną w suknię ślubną – zmarszczył czoło. - Wychodzisz za mąż? - zapytał.

-Shaylon – brunetka usłyszała głos swojej przyjaciółki. - Ja idę jeszcze do jednego sklepu, a później wrócę już do domu. Widzimy się później – powiedziała podchodząc do nich. - Do zobaczenia – udała się do wyjścia, a brązowooka nie była w stanie w żaden sposób jej zatrzymać.

-Możemy chwilę porozmawiać? - zapytał szatyn tym samym zwracając na siebie uwagę dziewczyny. - Tu obok tego sklepu jest kawiarnia.

-Dobrze – odpowiedziała po chwili zastanowienia. - W sumie to ja też chcę z tobą porozmawiać.

-To będę tam na ciebie czekać.

            Shaylon jeszcze przez chwilę stała oszołomiona na środku salonu w białej sukni. Nie wiedziała, co zrobić. Stała i patrzyła jak Justin wychodzi ze sklepu. W końcu nieco się otrząsnęła, wróciła do przebieralni i spojrzała w lustro. Zbladła, a jej dłonie się trzęsły. Bała się. Zastanawiała się, co sobie pomyślał Justin, kiedy zobaczył ją stojącą w sukni ślubnej. Przebrała się w szybkim tempie i wyszła ze sklepu. Denerwowała się. Liczyła na to, że będzie mogła z nim porozmawiać i powiedzieć mu wszystko. Musiała w końcu pozbyć się tego ciężaru. Szła w kierunku kawiarni, kiedy przechodziła, zobaczyła w szybie Justina siedzącego przy stoliku. Miała ochotę uciec, ale on ją zobaczył, uśmiechnął się i do niej pomachał. Weszła do środka i usiadła naprzeciwko niego.

-Cieszę się, że zgodziłeś się ze mną spotkać – powiedział uśmiechając się. Napijesz się czegoś?

-Nie dziękuję.

-Przymierzałaś suknię ślubną. Też bierzesz ślub? - zapytał, a brunetka przez chwilę się w niego wpatrywała.

-Jak to też? - spytała zupełnie zdezorientowana.

-Byłem w tym sklepie po garnitur, a właściwie na przymiarkę. Za dwa tygodnie biorę ślub – wyznał.

-Ślub?

-Tak, z Emily – spuścił głowę, jakby zażenowany.

-A ty o czym chciałaś ze mną porozmawiać?

-To już nie ma żadnego znaczenia – stwierdziła wstając. - To już nieważne – powiedziała łamiącym się głosem cofając się do wyjścia.

-Ale Shaylon – szatyn poderwał się ze swojego miejsca.

-Zapomnij – wyszeptała. - Zapomnij, że istniałam – cofnęła się o kolejny krok i pobiegła w stronę drzwi, nawet na chwilę się nie odwróciła. Zakończyła wszystko. Nie mogła się już z nim dłużej spotykać, za dużo bólu jej to sprawiało.

            Wyszła z centrum handlowego i nie mogła sobie z tym wszystkim poradzić. Przypomniała sobie wszystko. To, jak spotkała Justina w bibliotece, jego nachalność. Zaufała mu i opowiedziała mu o swoim życiu. Uratował ją. Był cudowny, gdy się nią opiekował. I potem wszystko się posypało. Z dnia na dzień było coraz trudniej. A teraz? Teraz była uwięziona. Nie mogła już nic zrobić. Justin był szczęśliwy, chciał sobie ułożyć życie, na nowo, bez niej, a ona nie mogła nic z tym zrobić, bo dla niej najważniejsze było jego szczęście.

*

            Kiedy ktoś cię opuści, poza tym, że tęsknisz, poza tym, że z bólu i cierpienia rozpadasz się na milion kawałeczków – z dnia na dzień czujesz się coraz gorzej. A chyba najgorsza jest świadomość tego, że wszystko w co wierzyłaś – piękna miłość, uczucie aż po grób, w zdrowiu i w chorobie, w bogactwie i w biedzie – to wszystko w jednej chwili się skończyło. A wszystko przez osobę, którą przecież kochasz...

*

            Wróciła do domu pod wieczór. Włóczyła się po mieście bezcelowo dopóki nie odnalazła drogi do domu. Przez cały ten czas ignorowała wszystkie połączenia chcąc się od tego wszystkiego odciąć. Musiała to przemyśleć. Kiedy weszła do mieszkania przyjaciele i bracia zawalili ją masą pytań, na które nie potrafiła odpowiedzieć, bo nie była w stanie. Chciała, żeby to wszystko, co ją spotkało, okazało się jedynie złym koszmarem, który za chwilę się skończy.

-Justin bierze ślub – powiedziała w końcu. - Z Emily – dodała po chwili. - To koniec. Zniszczyłam wszystko i mam to, na co zasłużyłam. Chciałam mu dzisiaj powiedzieć prawdę, ale nie zdążyłam. Byłam głupia, tak cholernie głupia – załkała.

-Nie mów tak, to nie twoja wina – Alissa próbowała ją pocieszyć, jednak wszyscy wiedzieli, jak to się skończy.

-Za dwa tygodnie miłość mojego życia bierze ślub – powiedziała łamiącym się głosem. - Brakuje jeszcze tego, żebym dostała zaproszenie – prychnęła i zalała się łzami.

            Przyjaciele nie chcieli zostawiać jej samej w takim stanie. Bali się, że zrobi coś głupiego. Jednak pomimo tego, że pokazywała swoją słabość, była silniejsza niż wszyscy myśleli. Była dzielna i po tych wszystkich wydarzeniach, które ją spotkały, nie mogła się poddać. Musiała odnaleźć szczęście tam, gdzie nikt nie odważył się wejść, musiała to zrobić nawet jeśli ryzykowała tak wiele...

~~~~~~

Dziękuję za te wszystkie bardzo motywujące komentarze, są one dla mnie naprawdę bardzo ważne, bo naprawdę dają mi chęci do pisania, a z tym ostatnio mam problem.

Wiem, że długo nie dodawałam rozdziału, za co przepraszam, ale nie mam ostatnio weny, nic mi nie wychodzi i w ogóle nie mam czasu ani ochoty na pisanie...

Dlatego ten rozdział jest taki beznadziejny, ale obiecuję, naprawdę obiecuję, że od następnego rozdziału zacznie się dużo dziac... uuu... będzie się działo... 

nie wiem jeszcze jak mi wyjdzie opisanie tego, ale mój pomysł mi się bardzo podoba... 

Liczę na Waszą wyrozumiałośc i cierpliwosc...

Pozdrawiam @belieber_katy06

CZYTASZ = KOMENTUJESZ