Trzydziesty pierwszy

 ♫

            Shaylon brała prysznic, a w jej głowie układały się różne scenariusze tego, co miało się dzisiaj wydarzyć. Chciała powiedzieć Justinowi prawdę, ale nie była pewna czy da radę. Było już późno, jednak za wszelką cenę nie mogła dopuścić do tego ślubu, nie mogła na to pozwolić, bo do końca swojego życia by tego żałowała.

            Wyszła spod prysznica, założyła bieliznę, po czym stanęła przy umywalce, szybko umyła zęby i zaczęła rozczesywać włosy. Miała ponad dwie godziny, więc zaczęła się spieszyć, żeby nie dotrzeć tam na ostatnią chwilę. W pewnym momencie usłyszała dzwonek do drzwi, nie wiedziała kogo może się spodziewać. Założyła swój biały szlafrok i wyszła z łazienki, żeby otworzyć drzwi. Kiedy zobaczyła Justina , jej serce na krótką chwilę stanęło. Myślała, że ma jakieś zwidy, ale on naprawdę tam stał, taki realny. Dopiero po kilku sekundach dziewczyna się ocknęła i dotarło do niej, co tak naprawdę się działo.

-Co ty tu robisz? - wydukała z trudem, a chłopak bez słowa wszedł do mieszkania i udał się w kierunku salonu. Shaylon była zdezorientowana, jednak szybko poszła za nim. - Powinieneś się teraz szykować – wskazała na jego ubiór, był on w koszuli i spodniach od garnituru.

-Nie mów mi tu o jakimś szykowaniu się i o jakimś ślubie. Omal nie spieprzyłem sobie życia. Jak mogłaś mi o tym wszystkim nie powiedzieć? Jak mogłaś patrzeć na to, jak popełniam największy błąd w swoim życiu.

-Chciałam ci powiedzieć, ale nie zdążyłam, chciałam to zrobić dzisiaj i...

-Dzisiaj? - przerwał jej. - To bardzo szybko. Skoro w szpitalu nie miałaś odwagi tego zrobić, to dzisiaj też byś tego nie zrobiła – krzyknął. - Straciłem pamięć i moja rodzina starała się wmówić mi, że kocham Emily, co więcej, że planujemy ślub. Na szczęście dzisiaj dzięki mojej siostrze wszystko sobie przypomniałem – uniósł się.

-Nie krzycz na mnie – upomniała go drżącym głosem, bo zaczynała się go bać.

-Cholera! Gdybym tylko wiedział – zaczął już trochę ciszej – gdybym tylko wiedział, dlaczego wtedy przestałaś się ze mną kontaktować. Wtedy wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej. Teraz wiem już o wszystkim, gdy się tego dowiedziałem, chciałem do ciebie przyjechać, ale miałem ten cholerny wypadek. Nie wiem, jak mogłaś mnie zostawić, a potem tak okłamać...

-Zrobiłam to, bo myślałam, że tak będzie dla ciebie najlepiej, że jeżeli zniknę z twojego życia, będziesz szczęśliwszy, nie chciałam niczego rujnować, a twoi rodzice uważali, że niszczę waszą rodzinę. Kochałam cię i myślałam, że to będzie dla ciebie najlepsze. Zresztą nadal cię kocham i uważam, że jestem twoim przekleństwem.

-Możesz powtórzyć? - zmarszczył czoło i obawiał się, że się przesłyszał.

-Jestem twoim przekleństwem.

-Nie to miałem na myśli – spojrzał na nią, a Shaylon zrozumiała o co mu chodzi.

-Nadal cię kocham – powiedziała cicho lekko zażenowana.

            Justin nic nie odpowiedział. Podszedł do niej i wpił się w jej usta, których smak przypomniał mu o wszystkich rzeczach i wspomnieniach związanych z Shaylon. Przed oczami stanął mu dzień, kiedy się z nią kochał po raz pierwszy, kiedy nie liczyło się nic oprócz nich. Jednak już po chwili obraz ich obojga złączonych w jednym ciele przyćmił obraz dnia, kiedy ją stracił i wiedział już, że nie chciałby, żeby to się powtórzyło. A teraz całował każdą odkrytą przez siebie część jej ciała, jakby chciał przypomnieć sobie smak jej skóry. Zmierzali do sypialni nie przestając się całować. Nie minęło wcale tak dużo czasu, ale dla nich była to wieczność. On pomimo tego, że stracił pamięć i nawet nie wiedział kim jest i kogo kocha, to czuł, że w jego życiu czegoś brakuje, jakiejś ważnej części. A ona? Ona musiała go zostawić, dla jego dobra. Tylko po to, żeby nie zniszczyć mu życia. Kochała go i przez cały ten czas za nim tęskniła, choć przed samą sobą i innymi udawała, że sobie radzi. Teraz, kiedy był przy niej, kiedy całował każdy skrawek jej skóry, czuł, że znowu żyje, znowu oddycha pełną piersią, że znów kocha. Zawsze był przekonany, że jeśli się kogoś naprawdę mocno kocha, to nawet utrata pamięci nie jest w stanie tego zmienić. Teraz jego myślenie się opłaciło. Znów miał ją w swoich ramionach i nie liczyło się nic więcej. Shaylon bardzo pragnęła tego, co się właśnie działo, ale mimo wszystko targały nią sprzeczne emocje. Nie do końca wiedziała czy to ma jakikolwiek sens. Czy dwa tak różne światy mają prawo istnieć ze sobą? Czasami może to wywołać burzę, a czasami coś zupełnie nieprzewidywalnego. Ale stało się. Pożądanie nimi zawładnęło i sprawiło, że wszystkie wątpliwości zniknęły, chociaż na tę jedną chwilę. Spojrzenie prosto w oczy sprawiło, że oboje  poczuli, że łączy ich jakieś magiczne uczucie, którego nie da się opisać słowami. Czuli ogromne szczęście, że mogli znów być razem, znów tworzyli jedność, kochali się i zapomnieli o wszechświecie, o wszystkich otaczających ich problemach, które ich dręczyły. W tej chwili najważniejsze było to, że byli razem i się kochali.

            Kiedy ich zmęczone ciała opadły na poduszki, Justin pocałował dziewczynę w czoło i powiedział, że ją kocha, po raz setny tego dnia. Położył się obok niej, okrył ich prześcieradłem i otulił ramionami, jakby bał się, że za chwilę po raz kolejny ją straci. Milczeli, bo każde z nich bało się powiedzieć cokolwiek, jednak ta cisza była magiczna, ich wymieszane i nierówne oddechy idealnie ze sobą synchronizowało, jednak oboje wciąż czuli niepewność.

-Kocham cię – wyszeptał po raz kolejny.

            Shaylon wyswobodziła się z jego uścisku i usiadła na łóżku szczelnie okrywając się prześcieradłem. Zaczęło docierać do niej to, co się wydarzyło, czuła, że po raz kolejny uległa emocjom. Chciała tego, co się przed chwilą wydarzyła, pragnęła tego najmocniej na świecie, ale tym samym wiedziała, że nie powinno do tego dojść. Uważała, że to będzie powodem tego, że jej serce znów zacznie krwawic. Justin widząc dziwne zachowanie dziewczyny, usiadł za nią, odgarnął jej włosy do tyłu i pocałował w ramię.

-Co się dzieje? - zapytał troskliwie składając delikatne pocałunki na jej ramieniu i szyi. Nie widział jej twarzy, nie widział łez kręcących się w jej oczach.

-To nie powinno się wydarzyć – szepnęła wycierając mokre policzki.

-O czym ty mówisz? - zapytał zdezorientowany i usiadł obok niej.

-Przespałam się z tobą w dniu twojego ślubu – powiedziała zażenowana.

-To nie ma żadnego znaczenia. Do tego ślubu i tak nie powinno dojść, nie kocham Emily tylko ciebie.

-Może tylko ci się tak wydaje – szepnęła. - Powinieneś już iść – stwierdziła patrząc w jeden punkt gdzieś na ścianie.

-Znowu to robisz. Uciekasz. Dlaczego wszystko tak komplikujesz? Kocham cię i myślałem, że z wzajemnością.

-Nie zrozum mnie źle. To co powiedziałam było szczere. Kocham cię – powiedziała spoglądając w jego kierunku.

-To dlaczego nie chcesz dać nam szansy? - zapytał z bólem w głosie.

-Daj mi trochę czasu...

-Już to kiedyś słyszałem. Jeśli nie chcesz nawet spróbować, to po prostu powiedz i nie rób mi nadziei – powiedział odsuwając się od niej.

            Po chwili chłopak zaczął się ubierać. Shaylon nie była w stanie go zatrzymać. Może nie chciała? A może się bała? Po chwili Justin był już gotowy do wyjścia i spojrzał na nią ostatni raz po czym wyszedł bez słowa zostawiając ją samą ze swoimi myślami. Dziewczyna miała świadomość tego, że po raz kolejny go zraniła. Nie chciała tego, ale znów to zrobiła. Chciała go przy sobie zatrzymać, ale nie potrafiła, nie miała na tyle odwagi. Chciała go w końcu przy sobie zatrzymać, spędzić z nim resztę życia i nigdy nie pozwolić mu odejść. Jednak czuła, że właśnie przed chwilą zaprzepaściła swoją ostatnią szansę.

*

            Justin wracał od Shaylon bardzo zdenerwowany. Nie mógł uwierzyć, że po raz kolejny został tak przez nią potraktowany. Teraz, kiedy oboje znali prawdę, kiedy mogło już być tylko lepiej, ona znów go odrzuciła. Szatyn nie wiedział, co ze sobą zrobić, nie wiedział dokąd się udać. W jednym dniu stracił rodzinę i miłość swojego życia, chyba gorzej już być nie mogło.

            Wziął się w garść i pojechał do domu swoich rodziców. Dodał gazu i po kilku minutach był już na miejscu. Wziął głęboki oddech i wysiadł ze swojego samochodu, po czym skierował się do domu. Wszedł do środka i zobaczył członków swojej rodziny, którzy zapewne przybyli na ślub, jednak uroczystość się nie odbyła. Szatyn chciał pozostać niezauważony, jednak mu się to nie udało. Jego matka zobaczyła go, kiedy zmierzał w stronę schodów.

-Justin? - szepnęła kobieta, ale chłopak ją zignorował. - Justin, poczekaj – błagała zapłakanym głosem. - Proszę cię, wysłuchaj mnie – szatyn na moment się zatrzymał i spojrzał na swoją matkę, nie mógł uwierzyć, że ktoś tak mu bliski, tak bardzo go okłamał. Bez słowa zostawił matkę w takim stanie i udał się do pokoju.

            W szybkim tempie zdjął z siebie garnitur i ubrał w normalne ciuchy. Zaczął pakować wszystkie swoje rzeczy do walizek i toreb, jakie tylko znalazł. Kiedy wszystkie jego rzeczy były już spakowane, wyszedł z pokoju biorąc ze sobą walizki. Gdy był już na korytarzu, z pokoju obok wybiegła jego młodsza siostrzyczka.

-Justin! Nie wyjeżdżaj! - krzyknęła przytulając się do chłopaka. Szatyn wziął dziewczynkę na ręce i pocałował ją w czoło.

-Muszę. Ale obiecuję, że często będę do ciebie przyjeżdżał – uśmiechnął się.

-Ja jadę z tobą – powiedziała zapłakana.

-Koteczku, nie płacz. Obiecuję, że jak przyjadę to gdzieś cię ze sobą zabiorę – odgarnął włosy z jej twarzy. - A teraz zmykaj do swojego pokoju – postawił ją na ziemi, pocałował w czoło i posłał lekki uśmiech. Kiedy Jazzy pobiegła do swojego pokoju, Justin wziął walizki i zszedł po schodach. Wszyscy obecni w domu na niego patrzyli. Miał tego dosyć, ale musiał się opanować, więc tak po prostu opuścił dom. Nie chciał mieć już nic wspólnego z ludźmi którzy go oszukiwali. 

~~~~~~~~~~~~

Przepraszam, przepraszam, przepraszam...

Wiem, że długo nie było rozdziału, ale cierpiałam na brak weny, ale teraz nadrobiłam już trochę z pisaniem, więc powinno byc dobrze. Mam jednak złą wiadomosc... zaczyna się rok szkolny, więc rozdziały będą dodawane bardzo rzadko ze względu na to, że idę do nowej szkoły i wiecie jak to jest... liczę na Waszą wyrozumiałosc i na to, że mimo wszystko mnie nie zostawicie, bo czytanie Waszych komentarzy naprawdę bardzo mnie motywuje i nawet sobie nie wyobrażałam, że moje wypociny wzbudzają w Was tak wiele emocji. Dziękuję, że jesteście ;* <3