Dwudziesty siódmy

 ♫

             Bezustannie wszyscy szukamy odpowiedzi. Wszędzie. Bywa, że odpowiedzi, których szukamy kryją się tuż za rogiem. Czasami odnajdujemy je nie zdając sobie sprawy, że ich szukaliśmy. Zdarza się też, że odpowiedzi mogą nas kompletnie zaskoczyć. I wreszcie, czasami kiedy już uzyskamy odpowiedź na pytanie, które nas dręczyło, okazuje się nagle, że zostajemy z mnóstwem zupełnie nowych pytań.

*

            Nadszedł dzień, kiedy Justin miał wrócić do domu. Wyniki jego badań znacznie się poprawiły i nie było potrzeby, żeby dłużej przebywał na obserwacji. Rodzice przywieźli go do domu rodzinnego i zetknięcie z rzeczywistością chyba dla nikogo nie było łatwe. W każdym miejscu czuł się obco. Poznał swoją siostrę, która nie mogła zrozumieć tego, że jej nie pamiętał, co spowodowało u niej płacz. Nie było mu łatwo oswoić się z miejscem, które przecież było jego domem. Wszystko było dla niego takie nowe, nieznane, obce.

            Usiadł na łóżku w swoim pokoju. Rozejrzał się dookoła na nowo poznając każdy szczegół. Miał wrażenie, jakby wyjechał gdzieś na bardzo długo, a teraz wrócił i poznawał wszystko na nowo. Zauważył swój telefon leżący na szafce, sięgnął po niego, ale okazało się, że jest rozładowany. Liczył na to, że może w nim znajdzie odpowiedź na wszystkie pytania. Zarówno jego matka, jak i Shaylon powiedziały mu tą samą wersję wydarzeń, ale on czuł, że coś się nie zgadza. Jego matka powiedziała mu to będąc bardzo zdenerwowana, natomiast dziewczyna opowiadała o wszystkim dokładnie analizując każde wypowiedziane przez siebie słowo. Nie wiedział, jak było naprawdę, ale chciał się tego jak najszybciej dowiedzieć. Nie mógł już żyć w tej niepewności wciąż mając wrażenie, że każdy go okłamuje. Chciał poznać prawdę, niezależnie od tego, jak bolesna by ona była.

            Zauważył zdjęcie stojące na szafce i od razu tam podszedł biorąc ramkę do ręki. On i Emily – uśmiechnięci. Chyba byliśmy szczęśliwi – pomyślał. Nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć. Z tego wszystkiego wynikało, że przed jego wypadkiem byli razem, a on nawet poprosił ją o rękę. Może planowali ślub? Może naprawdę się kochali i byli szczęśliwi? Ale on niczego nie pamiętał i pomimo tego, że bardzo tego pragnął, to nie mógł nic zrobić.

            Usłyszał dźwięk otwierających się drzwi. Szatyn odłożył zdjęcie i odwrócił się w stronę dobiegającego dźwięku. Zobaczył uśmiechniętą blondynkę, która od razu do niego podeszła i się do niego przytuliła. Zdezorientowany odwzajemnił uścisk.

-Cieszę się, że już jesteś w domu – szepnęła i spojrzała mu w oczy. – Stęskniłam się za tobą – musnęła jego usta, ale gdy zorientowała się, że Justin nie odwzajemnia pocałunku, odsunęła się.

-Przepraszam – powiedział cicho. – Po prostu… To dla mnie trudne. Budzę się w szpitalu, a kilka dni później dowiaduję się, że mam narzeczoną. To chyba przyjdzie z czasem.

-Rozumiem, przecież tak naprawdę mnie nie znasz – uśmiechnęła się ujmując jego dłoń. – Usiądźmy – wskazała na łóżko. Chłopak skinął głową, kiedy usiedli, Emily wciąż zachowywała odległość nie chcąc go przestraszyć.

-To ode mnie? – zapytał łapiąc jej dłoń i spojrzał na skromny pierścionek z oczkiem.

-Tak, straszny z ciebie romantyk. Dwa miesiące temu poprosiłeś mnie o rękę – wyjaśniła uśmiechając się.

-Moja mama powiedziała, że to było dwa tygodnie przed moim wypadkiem – zauważył bacznie się jej przyglądając. Blondynka nie wiedziała, co powiedzieć, ale po chwili spojrzała ze sztucznym uśmiechem na chłopaka.

-Bo dwa tygodnie przed twoim wypadkiem powiedzieliśmy o tym twoim rodzicom – wyjaśniła.

-Planowaliśmy ślub? – zapytał.

-Mieliśmy już nawet datę, ale w tej sytuacji… - przerwała i widocznie posmutniała.

-Na razie chyba nie warto niczego odwoływać, w każdej chwili mogę odzyskać pamięć, albo zakocham się w tobie na nowo – musnął jej policzek. Takie gesty przychodziły mu z trudem, ale starał się.

-Romantyczny jak zawsze – zaśmiała się.

-Widzisz, jednak przez ten wypadek aż tak bardzo się nie zmieniłem.

            Rozmawiali bardzo długo. Justin na nowo poznawał Emily, myśląc, że to jego dziewczyna, a nawet narzeczona, z którą pragnie spędzić resztę życia. Nie wiedział, że wypowiadane przez nią słowa były kłamstwem tak, jak całe jego nowe życie.

*

            Życie wciąż się toczyło, ale Shaylon jakby stanęła w miejscu. Już nie po raz pierwszy czuła, że źle robi, ale jeszcze nigdy nie doskwierało jej to tak bardzo. Kłamstwo zaczynało sprawiać, że się bała. Za pierwszym razem to było dla niej łatwiejsze. Zdecydowała, że Justin nigdy z nią nie będzie, bo do siebie nie pasują, myślała, że to go przed nią uchroni i po części jej się udało. A kiedy chciała wyznać mu prawdę, zdarzyło się coś, czego nigdy się nie spodziewała. Wypadek Justina zmusił ją do kolejnego kłamstwa, które nie było już tylko niewinnym zdaniem wypowiedzianym po to, żeby go chronić. Teraz było to coś znacznie większego. To wszystko zmieniło jego życie. Nie wiedział, kim jest, a teraz żył w zakłamaniu i starał się odnaleźć w tym wszystkim samego siebie.

-Nie mogę na ciebie patrzeć – usłyszała głos Kevina, który wybudził ją z zamyślenia. – Od wypadku Justina snujesz się jak cień, ciągle jesteś zamyślona – stwierdził.

-Wydaje ci się.

-Wiem, co mówię. Chciałaś się wyprowadzić, ale wciąż cię tutaj coś trzyma. Zdecyduj się w końcu, co jest dla ciebie dobre i przestań się dołować – chłopak był stanowczy, co nieco rozśmieszyło dziewczynę. – Chodźmy na spacer. Jest jesień, piękne popołudnie – uśmiechnął się.

-No dobrze, to idź zawołać Max’a.

            Kiedy szli przez park, humory bardzo im dopisywały, a Shaylon nareszcie zaczynała zapominać o tym, co się ostatnio wydarzyło. Może potrzebowała pewnego rodzaju odskoczni, żeby nareszcie przestać o tym wszystkim myśleć. Uświadomiła sobie, że minie dużo czasu zanim pogodzi się z rzeczywistością i wybaczy samej sobie to, co zrobiła. Wiedziała, że to nie będzie łatwe, ale liczyła na to, że nareszcie odetnie się od przeszłości.

            Max pobiegł na plac zabaw, a Shaylon z Kelvinem usiedli na ławce. Brunetka cieszyła się, że jej brat nareszcie się opamiętał i zrozumiał swój błąd. To dało jej nadzieję na to, że wszystko się jakoś ułoży.

-Czy Max bawi się z Jazmyn? – zapytał patrząc w kierunku chłopca. Dziewczyna szybko spojrzała w tamtym kierunku.

-Tak, to chyba ona – stwierdziła i rozejrzała się dookoła zastanawiając się, kto ją tu przyprowadził.

-A tam chyba jest… - dziewczyna nie pozwoliła mu dokończyć.

-Justin – szepnęła. – Z Emily – dodała.

            Przez chwilę przyglądała się jego uśmiechniętej twarzy i również mimowolnie się uśmiechnęła, jednak kiedy uświadomiła sobie, że nie jest sam, uśmiech od razu zniknął z jej twarzy. Był z Emily – jego byłą, a jednocześnie obecną dziewczyną. Przyglądała się im – wcale nie wyglądali jak udawana para, wyglądali na naprawdę zakochanych.

-Nie przejmuj się tym, znajdziesz jeszcze fajniejszego chłopaka – powiedział Kevin.

-Tak, masz rację – powiedziała niepewnie spuszczając głowę, bo sama nie wierzyła w to, co mówi.

-Chodźmy stąd – zaproponował.

-Tak – zgodziła się.

            Wstali i ruszyli w stronę Max’a. Chcieli go zawołać, ale dziewczyna nie spodziewała się tego, że Jazzy ją zauważy. Ale wtedy wydarzyło się coś jeszcze gorszego i bardziej nieoczekiwanego.

-Shaylon! – krzyknęła uradowana dziewczynka.

            Podbiegła do niej się się przytuliła. Brunetka szeroko się do niej uśmiechnęła i spojrzała w stronę chłopaka. Patrzył na nią tak, jakby zobaczył ducha. Shaylon zastygła w bezruchu nie wiedząc, co zrobić. Tak bardzo nie chciała, żeby ją zauważył. Wpatrywali się w siebie przez jakąś chwilę, ale to Shaylon odpuściła jako pierwsza. Pożegnała się z Jazzy, co nie było łatwe, gdyż dziewczynka zaczęła zadawać jej mnóstwo pytań. Zawołała Max’a, po czym całą trójką chcieli udać się do wyjścia z placu zabaw. Nikt nie przewidział tego, co się wydarzy.

-Shaylon! Poczekaj! – usłyszała jego głos. Chciała udać, że tego nie usłyszała, ale Max się zatrzymał.

-Zobacz! To Justin! – powiedział uradowany.

            Szatyn zmierzał w ich kierunku, a jego dziewczyna podążała zaraz za nim. To wszystko stawało się dla brunetki coraz trudniejsze. Stała teraz twarzą w twarz z chłopakiem, którego kochała, któremu zniszczyła życie i o którym tak bardzo chciała zapomnieć. Bała się spojrzeć mu w oczy po tym, jak go okłamała, po tym jak po raz kolejny dała mu powód do tego, żeby ją znienawidził. Ale on musiał być tak cholernie dobrym człowiekiem. Pod tym względem – pomimo utraty pamięci – Justin ani trochę się nie zmienił.

-Chciałem z tobą porozmawiać – odezwał się w końcu.

-Nie mamy o czym. Masz narzeczoną, jesteś zakochany, nie ma sensu tego zmieniać – powiedziała cicho.

-Skoro kiedyś byliśmy przyjaciółmi, to chyba możemy się spotkać i porozmawiać.

-Masz rację – stwierdziła. – Byliśmy przyjaciółmi. Teraz wszystko się zmieniło. Jest dobrze tak, jak jest – cofnęła się o krok.

-Naprawdę aż tak bardzo mnie nie nawiedzisz? – zapytał. Brunetka przeniosła wzrok na Emily, która również się w nią wpatrywała z pewnego rodzaju strachem w oczach.

-Musimy już iść – powiedziała łapiąc Max’a za rękę.

            Powoli oddalali się z placu zabaw w milczeniu. Dziewczyna nie odwracała się, ale przez jakiś czas jeszcze czuła na sobie wzrok szatyna. Bała się tego, że każde przypadkowe spotkanie z Justinem będzie dla niej równie trudne. Cierpiała mając świadomość tego, że sama na to pozwoliła.

            Wrócili do domu, dziewczyna była w jeszcze gorszym nastroju niż rano, nie miała na nic sił. Jeszcze nigdy nie czuła się tak źle, jakby spadała w głęboką przepaść. Z dnia na dzień było coraz gorzej.

*

            I czasami tak właśnie jest, że jeśli chcemy dla kogoś dobrze, chcemy sprawić, żeby ten ktoś był szczęśliwy, ale właśnie wtedy możemy zniszczyć sobie życie. Boimy się o tych, których kochamy i czasami w tym wszystkim zapominamy o sobie, o swoich potrzebach. Gubimy się we własnym życiu i często z tej ślepej uliczki nie ma już odwrotu – jesteśmy zgubieni. 

~~~~~~~~

MAM DO WAS OGROMNĄ PROŚBĘ!!!

W sumie to nie wiem już kto czyta to opowiadanie, bo komentarzy jest coraz mniej, a ja nie mam zamiaru informowac o nowym rozdziale kogoś, kto tutaj nie zagląda, bo to bez sensu. Więc jeśli przeczytałaś ten rozdział, skomentuj i podaj swoją nazwę z twittera, żebym mogła cię poinformowac! 
I jeżeli ktoś zmienił nazwę na twitterze, też mnie o tym poinformujcie...!

Z góry dziękuję! To mi bardzo ułatwi życie!!

Mamy wakacje, więc rozdziały powinny sie pojawiac częściej, ale jeszcze zobaczę!! :)

 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ