Dziewiętnasty

♫

           Kiedy dotarła na miejsce, wokół jej domu zrobiło się naprawdę duże zamieszanie. Policjanci rozwijali wszędzie taśmy, które informowały o zakazie wstępu na posesję. Karetka stała na sygnale, a wokół wszyscy sąsiedzi się temu wszystkiemu przyglądali. Shaylon obawiała się najgorszego i do głowy nie przychodziły jej żadne pozytywne scenariusze. Szybkim krokiem przeszła przez ulicę i gdy znalazła się już przed domem, chciała przejść przez taśmę, ale funkcjonariusz policji ją zatrzymał.

-Tutaj nie wolno wchodzić – złapał ją za ramię. - To miejsce prawdopodobnego przestępstwa.

-Jakie przestępstwo?! - krzyknęła. - Ja tu mieszkam! - mężczyzna spojrzał na nią poważnym wzrokiem, po czym wyjął z kieszeni urządzenie komunikacyjne o wezwał przez nie swojego przełożonego. - Powie mi pan co tu się dzieje? - warknęła.

-Proszę chwilkę zaczekać – uspokajał ją, ale Shaylon była kłębkiem nerwów.

-Moore – za plecami dziewczyny mężczyzna w stroju policjanta zawołał swojego podwładnego. - Wpuść panią – rozkazał.

            Policjant uniósł taśmę tak, żeby brunetka mogła pod nią przejść. Podeszła do mężczyzny. Była kłębkiem nerwów i czekała na to aż w końcu ktoś powie jej, co tu się dzieje.

-Moje nazwisko Warner – przedstawił się.

-Shaylon Johnson, mieszkam tu, to znaczy niedawno się wyprowadziłam... - zmieszała się. - Czy mogę wiedzieć co tu się właściwie stało? - zapytała zniecierpliwiona.

-Otrzymaliśmy zgłoszenie od sąsiadki, która usłyszała jakieś krzyki, mówiła że to nie pierwszy raz, kiedy coś takiego się tu działo, ale pierwszy raz tak bardzo ją to zaniepokoiło. Przyjechaliśmy i pani ojciec płakał i krzyczał klęcząc przy pani mamie, która... - zawiesił głos i spojrzał na przerażoną dziewczynę. - Pani mama leżała w kałuży krwi – Shaylon zamarła, nigdy w życiu czegoś takiego nie czuła, domyślała się co się stało. - Pani Johnson, pani mama nie żyje – powiedział współczującym głosem. - Sekcja zwłok wykaże czy było to morderstwo. Przesłuchujemy pani ojca i wszystko wskazuje na to, że...

-... to on ją zabił – dokończyła za niego.

-To nie jest pewne, znaleźliśmy w mieszkaniu tabletki antydepresyjne, które prawdopodobnie brała pani mama. Możliwe, że je przedawkowała i przez silne antydepresanty nie wiedziała co się dzieje, dlatego spadła ze schodów, a możliwe, że powodem śmierci było zepchnięcie ze schodów. Postaramy się to wyjaśnić.

            Zasłoniła usta dłonią, była w szoku. Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Czuła jak krew odpływa z jej kończyn i gdyby nie policjant, pewnie by się przewróciła. Wiedziała, że jej ojciec jest nieobliczalny – nie raz jej to udowodnił, ale nie spodziewała się, że jest zdolny do tego, żeby zabić.

-Dobrze się pani czuje? - mężczyzna pomógł jej osiąść na schodach, a dziewczyna ukryła twarz w dłoniach. - Moore – krzyknął. - Przynieś wodę – mężczyzna usiadł obok brunetki. - Może to nieodpowiedni moment, ale chciałbym zapytać czy Tim Johnson panią krzywdził, panią i pani braci, wiem, że ma pani rodzeństwo – podszedł do nich funkcjonariusz i podał brunetce butelkę wody.

-Ojciec nas bił, to znaczy głównie mnie, ale niedawno uciekłam z domu z braćmi i wszystko zaczęło się okładać, byliśmy razem szczęśliwi, chociaż nigdy nie byliśmy przywiązani do domu, to matkę ma się tylko jedną – załkała.

-Rozumiem. A czy chciałaby pani złożyć zeznania na temat Tima Johnsona? To mogłoby go obciążyć, wiem, że to pani ojciec, ale robił wam jednak krzywdę – dziewczynie zajęło chwilę zanim odpowiedziała.

-Nie – odpowiedziała pewnie. - Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Nie chcę, żeby potem się to za mną ciągnęło.

-Dobrze. Myślę, że powinna pani teraz być ze swoimi braćmi. Podwieźć gdzieś panią?

-Nie dziękuję, poradzę sobie – powiedziała cicho. - Panie Warner? A czy ja stracę chłopców? To znaczy czy oni trafią do domu dziecka? - zapytała zduszonym głosem.

-Kocha ich pani. A dzieciom potrzebna jest miłość. Jestem pewien, że z panią zostaną i osobiście o to zadbam – posłał jej uśmiech i udał się do budynku.

*

-Moja mama nie żyje – powiedziała cicho do Alissy, kiedy wróciła do domu. Spojrzała na swoją przyjaciółkę, po czym wybuchła płaczem.

-Ciii... - Alissa przytuliła ją do siebie próbując ją uspokoić.

-Muszę powiedzieć o tym chłopcom – wyszlochała.

-Być z tobą przy tym? - zapytała.

-Nie, zrobię to sama. Ale gdybyś mogła tu zostać na noc i możesz zadzwonić po Davida. Nie chcę być sama, nie dzisiaj.

-Oczywiście, że zostanę...

*

            Żadne dziecko dobrze nie znosi wiadomości o śmierci rodziców, a szczególnie o śmierci matki. Bo nieważne jaka by była matka, to zawsze nią zostanie i jej odejście boli – czasami bardziej, czasami mniej. Chłopcy jednak przyjęli tą wiadomość ze spokojem. Kevin wydawał się jakby w ogóle nie przejął się tym wszystkim, a Max przez chwilę płakał, ale obaj przyjęli to ze lepiej niż dziewczyna mogła się spodziewać. Myślała, że będzie ciężko, że będzie musiała ich pocieszać, a tymczasem oni znieśli to lepiej niż ona, znieśli to jak prawdziwi mężczyźni, co w pewnym sensie podniosło ją na duchu.

            Pomimo tego, że starali się być silni to budzili się w nocy, a ona nie wiedziała, jak sobie z tym poradzić. Wciąż przeszywało ją to straszliwe uczucie, że to jej wina, że to wszystko przez nią. A chyba najbardziej bała się tego, że jej bracia będą ją w jakiś sposób obwiniać, bała się, że jej tego nie wybaczą.[...]

*

            W dniu pogrzebu ubrała czarną sukienkę, a włosy upięła w luźnego koka, po czym pomogła ubrać się Max'owi, któremu dopiero w dniu pogrzebu zrobiło się naprawdę przykro. Shaylon pękało serce gdy widziała ból wymalowany na twarzach swoich braci. Zawiodła się na sobie. Wzięła na siebie ogromną odpowiedzialność, a teraz zaczęła wątpić w to, że da radę.

            Wyszli z domu i powoli ruszyli na piechotę w stronę cmentarza. Chociaż David oferował się, że ich podwiezie, dziewczyna zdecydowała, że lepiej będzie, jeśli pójdą na piechotę. Kiedy dotarli na miejsce, w głowie każdego z nich toczyła się walka, jakby nie wiedzieli, co się teraz stanie. Szli alejkami trzymając się za ręce aż w końcu dotarli na grób swojej matki. Przez dłuższą część ceremonii byli twardzi, jednak gdy trumna z ciałem ich matki zaczęła powoli znikać w wykopanym dole, coś w nich pękło. Zaczęli płakać, a Max zaczął krzyczeć, że chce do mamy. Shaylon go do siebie przytuliła, a na to wszystko Kevin otulił ich swoimi wciąż jeszcze chłopięcymi ramionami.

-Ja chcę do mamy – krzyknął Max i wszyscy obecni na ceremonii ludzie, choć było ich naprawdę mało, spojrzeli w ich kierunku.

-Mamusi tam jest lepiej. Wiesz, ona już chyba jest tam w niebie z aniołkami, patrzy na ciebie i teraz będzie się tobą opiekować z góry – Shaylon próbowała go jakoś uspokoić i wytłumaczyć, że tak po prostu musi być. - Musisz być dzielny. A przecież wiesz, że mama była smutna i płakała, a tam, w niebie już nikt nigdy jej nie skrzywdzi.

-Słowo?

-Słowo.

            Max mocniej przytulił się do swojej siostry. Płakał, a ona nie mogła nic z tym zrobić. Śmierć jest trudnym przeżyciem nie dla umierającego, ale dla bliskich, którzy przeżywają głęboką stratę.

-Pójdziemy teraz do domu i spędzimy trochę czasu razem – pocałowała go w czoło.

-Ale zostańmy tu jeszcze chwilę – poprosił.

-Dobrze.

            Ceremonia się zakończyła i wszyscy zaczęli się rozchodzić, choć ludzi było bardzo mało, a większości Shaylon nawet nie znała. Niektórzy podchodzili do niej i składali jej kondolencje, a niektórzy po prostu odchodzili. Nie znała prawie nikogo poza panią Rain, Alissą i Davidem, których poprosiła o to aby do niej nie podchodzili i nie pocieszali, chciała żeby tam byli, ale żeby nie podchodzili, bo wtedy by się nie powstrzymała, wybuchłaby. Jeszcze raz rozejrzała się dookoła i zobaczyła jeszcze jedną osobę, którą bardzo dobrze znała... zobaczyła Justina. Stał niedaleko, ale widocznie chciał zachować dystans. Nie spodziewała się, że przyjdzie, a teraz stał tam ubrany na czarno, przyszedł po to, żeby ją wspierać. Po tym, jak go potraktowała, on tu był i sprawiał, że Shaylon czuła, że nadal ma w nim oparcie, że nadal może na niego liczyć, że wciąż jest kimś ważnym. Szatyn powoli ruszył w ich stronę, jak gdyby nigdy nic, jakby zapomniał o tym, w jaki sposób go potraktowała.

-Przykro mi – zaczął. - Jeśli będziesz potrzebowała jakiejś pomocy, możesz na mnie liczyć – dodał.

-Dziękuję. To wiele dla mnie znaczy.

-Przyjdź do nas kiedyś – wtrącił się Max zapłakanym głosem.

-Nie obiecuję, ale postaram się – odpowiedział spoglądając na dziewczynę, która czuła się skrępowana. - To ja już pójdę – cofnął się o krok.

-Justin – zatrzymała go, a wymawiając jego imię, coś zakuło ją w sercu, zauważył to w jej oczach. Sposób, w jaki wymawiała te kilka liter sprawiał, że na całym ciele czuł dreszcze. - Dziękuję, że tu dzisiaj byłeś – chłopak uśmiechnął się.

-Zapomniałbym o czymś – podszedł do nich, ukucnął przy Max'ie i wyszeptał mu coś na ucho dzięki czemu na twarzy chłopca pojawił się lekki uśmiech. - Opiekujcie się siostrą – powiedział, po czym bez słowa odszedł.

            Odprowadziła go wzrokiem i spojrzała na swoich przyjaciół, którzy przyglądali się całej sytuacji z daleka. Shaylon nie miała ochoty na rozmowę z nimi, nie teraz. Teraz chciała jedynie spędzić czas ze swoimi braćmi. Wyjęła telefon z kieszeni i napisała wiadomość do Alissy: „Poradzimy sobie. Idźcie już. Proszę.” Wysłała sms'a i schowała telefon do kieszeni. Na prośbę chłopców chciała z nimi jeszcze zostać przy grobie matki, dzięki temu mieli możliwość pożegnania się z nią. Shaylon chociaż w ten sposób mogła im pomóc.

*

            Kiedy wrócili do domu było już późno, nadchodził wieczór. Żadne z nich nic nie mówiło. Żadne z nich nawet nie wiedziało, co mieliby powiedzieć. Wszystko działo się w zupełnej ciszy. Zjedli posiłek i udali się do pokoju dziewczyny. Żadne z nich nie chciało być w tym momencie samo. Położyli się na łóżku, a Max bez słowa wtulił się w swoją siostrę.

-Shaylon? A czy ja i Kevin trafimy teraz do domu dziecka? - chłopiec przerwał milczenie.

-Nie pozwolę na to, zrobię wszystko, żebyście ze mną zostali. Nikomu was nie oddam – zapewniła mocniej go do siebie przytulając.

-Boję się, że nas tobie zabiorą – powiedział cichutko.

-Nie masz się o co bać. Jesteście moimi braćmi, nie pozwolę, żeby coś wam się stało.

-Obiecujesz?

-Obiecuję.

-A ty też kiedyś umrzesz? Tak, jak mama?  - zadał kolejne trudne pytanie, a dziewczyna poczuła jakby spadała w przepaść.

-Każdy z nas kiedyś umrze i nikt nie ma na to wpływu – zaczęła spokojnie po krótkim zastanowieniu. - Ale jak na razie nigdzie się nie wybieram. Dożyję czasów, kiedy będziesz miał żonę, dzieci, a może nawet wnuki i będę twoją natrętną starszą siostrą – uśmiechnęła się do niego i ucałowała czubek jego głowy.

-A Kevin umrze? - dopytywał się.

-Nie młody – odezwał się. - Ja będę twoim natrętnym starszym bratem.

-To dobrze, bo bardzo was kocham – wyznał.

-My ciebie też – posłała mu słodki uśmiech.

-Shaylon? A to tata zabił mamę? - zapytał, a brunetka kompletnie nie spodziewała się takiego pytania. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na Kevina szukając u niego jakiegoś wsparcia.

-Tata jest chory... - zaczął chłopak, ale dziewczyna mu przerwała, chciała powiedzieć mu to sama.

-Posłuchaj, tata jest chory, pije za dużo alkoholu. Pamiętasz? Już kiedyś ci to tłumaczyłam – chłopiec kiwnął twierdząco głową na znak, że rozumie. - I czasami dzieje się tak, że przez to nie wie co robi, ale nie zabił mamy, jestem pewna. Tata ją kochał, nadal kocha, tak samo jak nas, ale jest chory i tak się zachowuje. A mama tak bardzo się tym wszystkim przejmowała i denerwowała i żeby się uspokoić brała takie tabletki i po prostu przypadkiem wzięła ich za dużo, ale tam na górze  będzie jej lepiej, jestem tego pewna – brunetka usłyszała swój łamiący się głos, przymknęła oczy i pocałowała swojego małego brata w czoło. - Tam będzie jej lepiej – powtórzyła głaskając go po głowie.

-Obiecujesz?

-Obiecuję.

-A teraz śpij, musisz być zmęczony – szepnęła.

-Ale muszę się do ciebie przytulic, bo inaczej nie zasnę – powiedział cicho i przytulił się do dziewczyny. Po chwili zaczął zasypiać, gdy brunetka głaskała go po głowie.

-Dziękuję – odezwał się Kevin.

-Za co?

-Za to, że z nami jesteś, że się nami opiekujesz, a wcale nie musisz tego robić – wyjaśnił.

-Muszę, bo jesteście moimi braćmi i was kocham – uśmiechnęła się. 

~~~~~~~~~~

Mam kryzys. Napisałam już 26 rozdział, ale mam wrażenie, że z tego opowiadania robi się jakaś sieczka, że nie ma w nim nic wyjątkowego, że to po prostu kolejna historia niczym się nie wyróżniająca. Nie wiem co mam z tym dalej zrobic... ;/

Mam tyle rozdziałów, ale to nie znaczy, że będą się częściej pojawiac, bo ktoś musiałby je za mnie przepisac z zeszytu na komputer, a ja tego tak nienawidzę... ugh! 

Postaram się jednak szybko dodac coś nowego, może kryzys w końcu zostawi mnie w spokoju...

@belieber_katy06