Trzynasty

            Znajomośc Shaylon i Justina rozwijała się z dnia na dzień, jednak ich relacje wciąż nie były jasno określone, chwilami zachowywali się jak zakochani, ale czy tak było naprawdę? To wszystko było dość skomplikowane i zarówno ona, jak i on gubili się w tym, co ich łączyło. Shaylon nie była przekonana, co do tego czy dobrze robi, ale nic nie wskazywało na to, że to wszystko przyniesie jakieś niepożądane efekty, nie działo się nic złego, więc dziewczyna myślała, że nic gorszego już się nie wydarzy, myślała, że przeszła już przez wszystko zło tego świata. Teraz należało jej się od życia coś dobrego, jednak nie spodziewała się, że tak się zawiedzie i rozczaruje, nie spodziewała się, że może ją spotkać coś jeszcze gorszego.

*

            Wszystko zaczynało się okładać. Życie, w którym nie było już jej ojca, zaczynało jej się coraz bardziej podobać. W końcu spełniło się jej największe marzenie o tym, że się uwolni i zamieszka z braćmi. Jednak jej życie wciąż było pełne zmartwień. Przeprowadzając się z domu, wzięła na siebie ogromną odpowiedzialność za braci. Na dodatek wyrzuty sumienia nie dawały jej spokoju. Wciąż nie mogła wybaczyć sobie tego, że pozwoliła na to, żeby jej mama została w domu z ojcem, który był nieobliczalny i wciąż się nad nią pastwił. Wiedziała, że gdy tylko Sarah Johnson będzie miała możliwość, to przyjdzie do nich w odwiedziny, jednak po głowie Shaylon wciąż chodziły myśli powodujące niepokój. Dziewczyna po prostu bała się tego, że już nie zdoła zobaczyc swojej rodzicielki, bała się, że przez swój egoizm spowoduje jeszcze większą złość u ojca, co w następstwie mogło przyczynić się do cierpienia jej matki.

            Shaylon zrobiła zakupy i odebrała Max'a z przedszkola, które na szczęście było czynne także w wakacje, dzięki czemu mały mógł się bawić ze swoimi rówieśnikami. Po powrocie do domu, dziewczyna zabrała się za przygotowanie obiadu, który zjedli wspólnie. Po posiłku, Shaylon zadzwoniła do swojej przyjaciółki, chciała się dowiedzieć, czy między nią, a Davidem wszystko już w porządku. Kiedy usłyszała jej głos, wiedziała, że nic się jeszcze nie zmieniło.

-David się nie odezwał, a ja już straciłam nadzieję.

-Nie poddawaj się – Shaylon darowała sobie tandetne pocieszanie w stylu: „wszystko będzie dobrze”, bo wiedziała, że nie można nikomu dawać złudnej nadziei.

-Nie chcę o tym rozmawiać. A co u ciebie?

-W porządku. Wszystko zaczyna się układać.

-Cieszę się, że u ciebie wszystko dobrze.

-Wpadnij kiedyś.

-Na pewno to zrobię.

            Mniej więcej w ten sposób zakończyła się ich rozmowa. Dziewczyna udała się do pokoju chłopców, jednak w połowie drogi usłyszała dźwięk swojej dzwoniącej komórki i musiała zawrócić. Kiedy na wyświetlaczu zobaczyła numer swojej mamy, szeroko się uśmiechnęła i od razu odebrała.

-Cześć córeczko – powiedziała słabym głosem.

-Cześć mamo, cieszę się, że dzwonisz – uśmiechnął się.

-Dzwonię, żeby zapytać, jak wam się układa.

-Dobrze, nawet bardzo dobrze. Musisz nas odwiedzić, chłopcy chętnie by cię zobaczyli.

-Na pewno to zrobię, dam ci znać, ale wiesz jak jest, nie zawsze mogę...

-A jak ty sobie tam radzisz? - zapytała zmartwiona.

-Porozmawiamy, jak się spotkamy, muszę już kończyć.

-Poczekaj, wyślę ci adres w sms-ie.

-Nie! - kobieta uniosła głos. - Nie chcę, żeby ojciec dowiedział się, gdzie mieszkacie. Powiedz, ja zapamiętam.

            Dziewczyna podała adres swojej mamie, po czym kobieta szybko się rozłączyła, jakby bała się, że ktoś usłyszy ich rozmowę. Jej mama była cała i zdrowa, a przynajmniej tak jej się wydawało. Była przestraszona i Shaylon miała do siebie o to żal, ale wiedziała, że nie może tak żyć, musiała uciec, bo inaczej nic dobrego by z tego nie wynikło. Brunetka już wiele osiągnęła i nie chciała teraz tego tak po prostu stracić, musiała zapobiec temu, żeby coś stanęło na jej drodze do szczęścia.

*

            Z samego rana Shaylon obudziła się z powodu dzwoniącego telefonu. To była jej mama. Chciała dzisiaj do nich przyjść. Cóż, dziewczynę trochę zdziwił fakt, że jej rodzicielka miała zamiar przyjść tak wcześnie, ale nie zadawała zbędnych pytań,  bo wiedziała, jaka jest sytuacja.

            Zerwała się z łóżka i od razu ruszyła do pokoju chłopców, żeby ich obudzić. Następnie udała się do kuchni i przygotowała śniadanie.

            Po godzinie dziewczyna usłyszała dzwonek do drzwi, Max wyprzedził ją i jako pierwszy się przy nich pojawił, po czym je otworzył. Stanęła w nich uśmiechnięta Sarah Johnson, choć wyglądała na zmarnowaną, to widok swoich dzieci sprawił, że na jej ustach pojawił się uśmiech.

            Usiedli w salonie i najpierw to Shaylon opowiedziała jak układa się ich życie w nowym mieszkaniu, o tym, że od poniedziałku zaczyna pracę. Kobieta uroniła kilka łez. Chyba wciąż nie potrafiła poradzić sobie z tym wszystkim. Miała żal do siebie, że doprowadziła do takiej sytuacji.

-A ty, jak sobie radzisz? - zapytała w końcu.

-Jest dobrze – załamał jej się głos.

-Mamo, przecież wiem, że ojcu nie umknęło to, że my nagle zniknęliśmy z domu.

-Myślę, że on spodziewał się tego, że prędzej czy później uciekniecie, dlatego chyba go to zbytnio nie zdziwiło. Nie będę ci opowiadać o tym, co zdarzyło się, gdy się o tym dowiedział, bo to nieistotne. Nie warto o tym mówić – kobieta spuściła głowę.

-Jeśli chcesz, możesz zamieszkać z nami – zaproponowała.

-Nie, to nie jest dobry pomysł, wtedy ojciec mógłby was znaleźć, a tak przynajmniej mogę dopilnować tego, że nawet nie próbuje was szukać.

-Poświęcasz się dla nas – szepnęła brunetka.

-To jedyna rzecz, jaką mogę dla was zrobić – kobieta uśmiechnęła się ściskając dłoń swojej córki. - A ten chłopiec, ten który ci pomaga? To tylko kolega czy coś więcej? - zapytała powodując zmieszanie u Shaylon.

-Całowali się – wtrącił się Max, po czym dziewczyna spojrzała na niego mrożącym wzrokiem.

-Może zrobię jeszcze jedną herbatę – powiedziała wstając, po czym ruszyła w stronę wyznaczonego sobie miejsca.

*

            Shaylon siedziała w salonie oglądając telewizję. Zbliżał się wieczór, więc dziewczyna miała czas dla siebie, gdyż jej bracia zajmowali się sobą. Po mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka, więc brunetka wstała ze swojego miejsca i ruszyła w stronę drzwi. Kiedy zobaczyła w nich swoją przyjaciółkę, uśmiechnęła się, ale po tym, jak zobaczyła w jakim jest stanie, wpuściła ją do środka i mocno przytuliła. Usiadły w salonie i Alissa dopiero wtedy tak naprawdę się rozpłakała.

-To koniec. Dzwoniłam do niego, a on nie odbierał. Straciłam go już na zawsze – załkała. - Musiałam do ciebie przyjść o się wygadać.

-Dobrze zrobiłaś. Napijesz się czegoś? - zapytała.

-Zrób mi mocną kawę – Alissa blado uśmiechnęła się do brunetki.

-Jasne – Shaylon udała się do kuchni i gdy tylko się tam znalazła, usłyszała dzwonek do drzwi. - Nie spodziewałam się nikogo – powiedziała patrząc na swoją przyjaciółkę. Posłała jej przepraszające spojrzenie i udała się do przedpokoju. Zmieszała się, kiedy w drzwiach stanął David, nie chciała, żeby Alissa poczuła się niezręcznie.

-Cześc Shay, chciałem pogadać, mogę wejść? Byłem u niej, ale jej nie zastałem, więc przyszedłem do ciebie, żeby upewnić się czy nie zrobię z siebie błazna. Przemyślałem wiele rzeczy i... - dziewczyna nie dała mu skończyć, pociągnęła go za rękaw i wpuściła do mieszkania.

-Ona tu jest [od autorki: I tańczy dla mnie... haha] – oznajmiła, a wyraz twarzy jej przyjaciela od razu się zmienił.

-Muszę z nią porozmawiać – powiedział i nie czekając na reakcję brązowookiej, ruszył do salonu, a dziewczyna od  razu podążyła za nim.

-Alissa – szepnął.

-Co ty tu robisz, David?

-Ja się go nie spodziewałam – wyjaśniła Shaylon.

-Dużo myślałem, musimy sobie wyjaśnić wiele rzeczy.

-Zostawię was samych – brunetka cofnęła się o krok, chcąc wyjść z pomieszczenia.

-Zostań – powiedzieli równocześnie. David ukucnął przy dziewczynie i złapał ją za rękę.

-David, ja przepraszam, nie wiedziałam, że tak bardzo cię ranię, gdybym tylko wiedziała, że tak cierpisz, to nigdy bym się nie zachowywała w ten sposób – dziewczyna mówiła drżącym głosem, a po jej policzkach zaczęły płynąc łzy.

-Co tu się dzieje? - w pomieszczeniu pojawili się chłopcy o zupełnie nie rozumieli, co się dzieje.

-Idźcie do siebie – Shaylon prawie że wygoniła ich z pokoju.

-Dobra, dobra – Kevin przytaknął i wołając brata udał się do pokoju.

-Shaylon mi coś uświadomiła. Bez ciebie mnie nie ma, kocham cię i nie mogę bez ciebie żyć. Wybacz mi, że tak na to wszystko zareagowałem. Przepraszam – szepnął, a Alissa położyła mu dłoń na policzku i zbliżyła do niego swoją twarz, po czym musnęła jego usta, a Shaylon na ten widok szeroko się uśmiechnęła.

-Kocham cię – Alissa wyszeptała te słowa patrząc mu głęboko w oczy.

-Ja ciebie też – uśmiechnął się, po czym zaczął szukać czegoś w kieszeniach. - Chciałbym cię o coś zapytać. Nie jestem pewien, jak na to zareagujesz, ale zaryzykuję – wyjął z kieszeni małe pudełko. - Wiem, że to może za wcześnie, bo mamy po osiemnaście lat, ale cię kocham i chciałbym mieć już cię tylko dla siebie, chciałbym, żebyśmy już zawsze byli razem, dlatego chciałbym cię zapytać czy za mnie wyjdziesz.

-Awww – wymsknęło się z ust Shaylon.

-Tak – odpowiedziała Alissa rzucając się chłopakowi w objęcia.

-Teraz naprawdę powinnam zostawić was samych.

-Gdyby nie ty...

-Ach... przestańcie, dobrze wiecie, że robiłam to dla waszego dobra i szczęścia – uśmiechnęła się.

-Musimy ci się jakoś odwdzięczyć.

-Nie ma takiej potrzeby. Zaparzę kawę, to pogadamy – dziewczyna udała się w stronę kuchni i po raz kolejny gdy tylko się w niej znalazła, usłyszała dzwonek do drzwi.

-Nikogo się dzisiaj nie spodziewałam, a ludzie ciągle się tu schodzą – powiedziała idąc w kierunku drzwi. Tym razem stał za nimi uśmiechnięty Justin. Chłopak bez słowa wszedł do mieszkania i lekko musnął usta dziewczyny.

-Nie za późno przyszedłem? - zapytał.

-Nie, mam jeszcze gości, ale wejdź, poznasz moich przyjaciół – brązowooka pociągnęła Justina w stronę salonu. - Poznajcie Justina – dziewczyna uśmiechnęła się w stronę swoich przyjaciół, którzy byli widocznie zdziwieni obecnością chłopaka. - To jest Alissa, a to David – przyjaciele dziewczyny spojrzeli na nią znacząco i się uśmiechnęli. - Siadaj, a ja w końcu zrobię tą kawę – oznajmiła udając się do kuchni z nadzieją, że w końcu uda jej się wykonać zaplanowaną czynność.

-My już będziemy się zbierać.

-Nie ma mowy – powstrzymała ich.

            Dziewczyna zaparzyła kawę i usiadła w salonie. Shaylon zauważyła, że Alissa dziwnie patrzy na Davida, a po chwili oboje przenieśli wzrok na Justina.

-Shaylon, słuchaj, właśnie wpadliśmy na pomysł, jak moglibyśmy ci się odwdzięczyć. Od poniedziałku zaczynasz pracę i wtedy już kompletnie nie będziesz mieć czasu na odpoczynek, więc pomyśleliśmy, że może zajmiemy się przez jeden dzień chłopcami, a ty będziesz miała czas dla siebie, może spędzisz trochę czasu z Justinem – zasugerowała spoglądając na chłopaka.

-Nie jestem dzieckiem, a Justin ma swoje życie i nie będzie się mną opiekował – stwierdziła.

-A mnie ten pomysł bardzo się podoba... Może w sobotę wyjdziemy gdzieś razem? - zapytał.

-My mamy czas, więc chłopcy będą pod naszą opieką – wszyscy spojrzeli wyczekująco na Shaylon, która nie wiedziała, co odpowiedzieć. Była podirytowana tym, że jej przyjaciele tak ją potraktowali i w ogóle nie interesowali się jej zdaniem.

-Niech wam będzie – powiedziała obojętnie.

-No to ja będę leciał – oznajmił szatyn. - Wpadłem tylko na chwilę – wstał ze swojego miejsca i stanął obok brunetki. - Do zobaczenia w sobotę – powiedział całując ją w policzek.  Po chwili udał się do wyjścia i gdy tylko dziewczyna usłyszała trzaśnięcie drzwiami, głośno westchnęła i oparła się o blat.

-Co wam odbiło? - zapytała z wyrzutem. - „Może spędzisz trochę czasu z Justinem”. Czy wyście powariowali? - krzyknęła.

-Pomyśleliśmy, że fajny z niego chłopak – Alissa zaczęła się tłumaczyć.

-I co z tego, że to fajny chłopak? Zgadzam się jest fajny, ale to nie powód, żeby mówić takie rzeczy – po raz kolejny uniosła głos.

-Przepraszam, nie wiedziałam, że tak na to zareagujesz – Alissa wstała i podeszła do brunetki. - Myślałam, że go lubisz.

-Bo lubię – odpowiedziała spokojnie.

-Tylko lubisz? - dopytywała się. - Bo wydaje mi się, że on tak nie uważa – stwierdziła.

-Jesteśmy przyjaciółmi, Justin bardzo mi pomógł i... - zawiesiła głos – i wyszło tak, że się do siebie zbliżyliśmy – dodała.

-Posłuchaj, czasami miłości trzeba pomóc – Alissa lekko się uśmiechnęła – a ja z Davidem jesteśmy tego najlepszym przykładem – dodała patrząc na swojego chłopaka, który słysząc jej słowa szeroko się uśmiechnął.

-O jakiej ty miłości mówisz? - zapytała.

-O tej, która rodzi się pomiędzy tobą a Justinem...

            Shaylon spojrzała na swoją przyjaciółkę i stwierdziła, że ona zupełnie nie wie, co mówi. Justin był jej przyjacielem, a przynajmniej ona wciąż utwierdzała się w przekonaniu, że szatyn nic więcej dla niej nie znaczy. Może ich przyjaźń faktycznie była dość nietypowa, bo ich relacje były znacznie bliższe. Przez cały czas dziewczynie wydawało się, że śni. Poznała Justina, który jej pomógł i stał się jej przyjacielem, a może był już kimś więcej... Choć do tego nie mogła dopuścić, bo wciąż narażała go na niebezpieczeństwo. 

~~~~~~

Mam Wam dzisiaj dużo do powiedzenia:

1. już dawno miałam Wam podziękowac za te ponad 23 tys. wejśc na tego bloga i prawie 400 komentarzy. jestem Wam naprawdę wdzięczna i wiem, że dla Was to tylko liczby, a dla mnie powód do uśmiechu i dalszego pisania.

2. chciałam Wam jakoś przybliżyc to, co się wydarzy w następnych rozdziałach i zrobiłam taką zapowiedź ciągu dalszego w postaci filmiku. 

3.  no i jeszcze raz chciałam Wam wszystkim bardzo, bardzo podziękowac. jest kilka osób, które komentują każdy rozdział i dziękuję za poświęcony czas i nie mam też pretensji do tych, którzy czytają, a nie komentują, bo domyślam się, że nie macie czasu albo wam się nie chce, ale to nieważne. dziękuję Wam za to, że jesteście ze mną pomimo tego, że nie każdy rozdział mi wychodzi i ten również nie należy do tych najlepszych, ale się staram i to dzięki Wam tu jestem! naprawdę bardzo bardzo Wam dziękuję :)

zaraz się jeszcze popłaczę na to wszystko i będzie dopiero katastrofa... :) :*** <3

#MuchLove

Do następnego!

@belieber_katy06