Dwunasty

            Kiedy następnego poranka, Shaylon obudziła się w swoim łóżku, pierwszy raz była szczęśliwa, pierwszy raz czuła się bezpieczna, co pomogło jej zasnąć. Na dodatek wczorajsza sytuacja z Justinem utwierdziła ją w przekonaniu, że ma na kogo liczyć, że może mu zaufać, choć tak bardzo się tego bała. Dziewczyna miała dużo energii i za główny cel postawiła sobie odwiedziny u Alissy. Musiała dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi, bo była pewna, że coś jest na rzeczy. Kevin nie chciał iść z nią, a przy okazji Max również się zbuntował. Brunetka bała się zostawić ich samych, ale w końcu uległa, bo ufała swoim braciom i wiedziała, że starszy z nich zaopiekuje się młodszym.

            W ciągu kilku minut dotarła do domu przyjaciółki i gdy tylko ją zobaczyła, wiedziała, że stało się coś złego. Nigdy nie widziała jej w takim stanie, wyglądała jak wrak człowieka. Pełna życia i uśmiechnięta na co dzień, tego dnia wyglądała naprawdę okropnie. Usiadły w pokoju dziewczyny i Shaylon od razu spytała, o co chodzi.

-David... David i ja... rozstaliśmy się – wyszlochała. Brązowooka była w szoku. Najpiękniejsza i najszczęśliwsza para, jaką znała, nie mogła się tak po prostu rozstać, musiało wydarzyć się coś złego.

-Ale jak to? - zapytała zdezorientowana.

-Powiedział, że ma już tego wszystkiego dość. Tak po prostu powiedział, że z nami koniec.

-Oj Alisso – podeszła do niej i mocno ją przytuliła. - może powinnaś z nim porozmawiać? - odgarnęła włosy z twarzy dziewczyny. - Zawsze uważałam, że ty i David to idealna para. Już jako dzieci. Pamiętasz jak ciągną cię za warkocze? David jest w tobie po uszy zakochany, od zawsze. Nie wiedzę, że coś mu się tak zwyczajnie odmieniło. I nie myśl sobie, że próbuję cię pocieszyć. Ja po prostu wiem, że David musiał mieć ważny powód, żeby ci to powiedzieć.

-Boję się, że to wszystko się tak zakończy. Dobrze wiesz, jak bardzo go kocham i może czasami nie okazywałam mu tego w należyty sposób, to go kocham, najbardziej na świecie – powiedziała, po czym się rozpłakała.

            Shaylon czuła, że nie może tego tak zostawić. Musiała porozmawiać z Davidem. Miała pewne podejrzenia, co do decyzji swojego przyjaciela i chciała to wyjaśnić. Bała się, że powodem ich rozstania, było zachowanie jej przyjaciółki, która często zachowywała się jak singielka i nie zwracała na niego uwagi, pomimo tego, że go kochała, to czasami zachowywała się tak, jakby on w ogóle jej nie obchodził. David był chyba najbardziej wrażliwym chłopakiem, jakiego brunetka znała i wiedziała, że ta obojętność ze strony Alissy go zabijała i w końcu musiał coś zrobić. Nikt jednak nie spodziewał się, że jego decyzja będzie właśnie taka.

            Brązowooka odwiedziła swojego przyjaciela, ale on przewidział, że w końcu do niego przyjdzie i wiedział w jakiej sprawie, dlatego wyprzedził jej pytanie.

-Miałem dość. Myślałem, że do siebie pasujemy, ale chyba oboje mamy inne rozumienie związku. Od tak dawna ją kocham, ale mam już dość tego, że ona nie zwraca na mnie uwagi, nie widzi tego, jak się staram i jeśli przyszłaś ją usprawiedliwiać albo opowiadać o tym, jak ona teraz cierpi, to daruj sobie, bo to niczego nie zmieni – połowa jego słów była kłamstwem, Shaylon to wiedziała i czuła, dla niego to również było trudne, ale brunetka wiedziała, że jemu wciąż zależy.

-Wciąż ją kochasz, prawda? - zapytała, choć było to oczywiste.

-To i tak nie ma żadnego znaczenia – odwrócił wzrok.

-Owszem. Ma znaczenie. Nie powinieneś się tak łatwo poddawać. Nigdy nawet nie powiedziałeś Alissie, jak się czujesz, kiedy ona się tak zachowuje. Chcę waszego szczęścia, bo jesteście moimi przyjaciółmi – spojrzała na jego przejętą twarz i delikatnie się uśmiechnęła. - Pójdę już – poinformowała przyjaciela i skierowała się w stronę wyjścia.

-Poczekaj! - odwróciła się. -Byłaś u niej? - brunetka kiwnęła twierdząco głową. - Czy ona ci coś powiedziała? - zapytał przejęty.

-Wciąż mówiła tylko o jednym, o tym, jak bardzo cię kocha – powiedziała i tak po prostu wyszła, wiedziała, że to wystarczy by obudzić w nim wszystkie uczucia.

            Dziewczyna udała się w kierunku domu. Nie miała wątpliwości, że rozmowy z Alissą i Davidem coś zdziałają. Była pewna, że to nie koniec ich uczucia. Nie chciała się wtrącać w to, co było między nimi, ale wiedziała, że miłości czasami trzeba pomóc. W drodze do domu poszła na zakupy, a później udała się prosto do mieszkania. Weszła do kamienicy i po chwili znalazła się przed drzwiami.

-Jestem! - krzyknęła i ruszyła z zakupami do kuchni.

            Usłyszała zabawę chłopców, ale oni prawdopodobnie nie usłyszeli, że wróciła. Poszła do ich pokoju, gdzie znajdował się Justin, zdziwiła się, ale także ucieszyła. W jej głowie po wczorajszym wieczorze pojawiły się myśli, że Justin ją poznał i że już nie chce mieć z nią nic wspólnego. Wszystkie obawy zniknęły, kiedy zobaczyła go bawiącego się z chłopcami.

-Cześć – przywitała się i dopiero wtedy wszyscy ją zauważyli. Na twarzy szatyna pojawił się szeroki uśmiech, który dziewczyna odwzajemniła.

-Cześć Shaylon.

-Co ty tu robisz? - zapytała zaciekawiona.

-Mówiłem ci, że niedługo się zobaczymy, więc dzisiaj jest to niedługo – zaśmiał się.

-Rozumiem... Chłopcy daliście sobie radę? - zwróciła się do braci.

-Tak – odpowiedzieli równocześnie.

-Macie ochotę na spaghetti? - zapytała znając odpowiedź.

-No pewnie – zaśmiali się.

            Shaylon udała się do kuchni, żeby przygotować obiad. Wstawiła wodę na makaron i kiedy zabierała się za sos, w pomieszczeniu pojawił się Justin. Przez moment przyglądał się dziewczynie, która odwróciła się do niego i posłała mu ciepły uśmiech.

-Zostaniesz na obiedzie, prawda? - zapytała, a Justin tylko twierdząco kiwnął głową.

            Chłopak jeszcze przez chwilę jej się przyglądał, a dziewczyna była lekko skrępowana całą sytuacją i nie wiedziała czy była to wina wczorajszego pocałunku czy czegoś innego. Nie chciała, żeby to coś zmieniło pomiędzy nimi, zależało jej na ich przyjaźni i nie chciała, żeby cokolwiek ją zniszczyło. Wiedziała w jaki sposób, mogą się zakończyć tego typu relacje.

-Poczekaj – Justin podszedł do dziewczyny i przerwał jej wykonywaną czynność wyciągając łyżkę z jej dłoni. - To, co się wczoraj wydarzyło pomiędzy nami...

-Wiem – przerwała mu – możemy o wszystkim zapomnieć, poniosły nas emocje i...

            Nie dane jej było skończyć, chłopak jej to uniemożliwił zamykając jej usta pocałunkiem. Zmiękły jej kolana, a kiedy Justin jedną dłonią objął ją w pasie, a drugą ułożył na jaj policzku, kompletnie się zatraciła w tej chwili. Odpłynęła w krainę, gdzie byli tylko oni dwoje. Nie chciała tego kończyć, ale poczuła, że Justin już nie całuje jej ust. Otwarła oczy, a on wciąż był blisko i kciukiem muskał jej policzek.

-Chciałem tylko powiedzieć, że wczorajszy pocałunek, tak jak dzisiejszy, dużo dla mnie znaczył i nie był tylko wynikiem emocji, które mną poniosły – przeniosła wzrok na jego usta, na których pojawił się uśmiech, który po chwili znów zniknął, a zastąpiła go obawa. - Chyba, że dla ciebie była to tylko przygoda, to wszystko zmienia. W takim wypadku możemy zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Zresztą nieważne, czasami powiem za dużo, zawsze mówię to, co myślę, a później tego żałuję – odsunął się od dziewczyny i usiadł przy stole.

            Shaylon nie wiedziała, co ma odpowiedzieć, bo czuła, że cokolwiek by to nie było, to i tak by go zraniło. Justin nie pozwolił jej nawet niczego powiedzieć. Wszystko sobie dopowiedział za nią. Brunetka nigdy nie dawała mu żadnych nadziei na to, że będzie pomiędzy nimi coś więcej niż tylko przyjaźń. Może Justin uznał jej milczenie za jednoznaczną odpowiedź, która była dla niego wystarczająca. Nie dał jej dojść do słowa, a ona miała mu tak wiele do powiedzenia. Przy obiedzie się nie odzywał i Shaylon zaczęła domyślać się tego, że został tylko po to, żeby nie sprawić chłopcom przykrości, wiedziała, jak bardzo się polubili i on też o tym wiedział.

-Muszę już iść – oznajmił wstając ze swojego miejsca.

-A przyjdziesz jutro? - zapytał Max.

-Postaram się, ale niczego nie obiecuję – odpowiedział spoglądając na dziewczynę.

-Odprowadzę cię do drzwi – zaproponowała i kiedy znaleźli się już przy wyjściu, podjęła rozmowę, bo bała się, że nie będzie miała drugiej takiej szansy. - Justin nie chcę, żebyś się na mnie gniewał i myślał, że chciałam wykorzystać twoją pomoc. I to nie jest tak, że to dla mnie nic nie znaczyło, to po prostu dzieje się zbyt szybko. Niedawno się poznaliśmy, a teraz stałeś się dla mnie kimś bardzo ważnym. Nigdy nie chciałam dawać ci żadnych złudnych nadziei, bo po prostu wiem, że nie jestem dziewczyną dla ciebie. Zresztą ja nawet nic o tobie nie wiem – szepnęła i spojrzała na twarz chłopaka, bała się jego reakcji. Jego oczy nie wyrażały żadnych emocji i pozostała jej tylko niepewność.

-Przyjdę jutro – uśmiechnął się. - Będziesz mogła mnie bliżej poznać – kamień spadł z jej serca, kiedy Justin podszedł do niej, pocałował ją w czoło, po czym z uśmiechem opuścił mieszkanie.

*

            Dopóki go nie poznała, żyła tak, jakby była to dla niej jakaś kara, ale ona nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Nie liczyła na to, że w końcu wszystko się jakoś ułoży, myślała, że tylko śmierć jej ojca będzie rozwiązaniem. Winiła się za te myśli, ale taka była prawda. Nikt, kto tego nie przeżył, nie wiedział, jak to jest, kiedy twój ojciec się nad tobą znęca. Choć nie była pierwszym takim przypadkiem, to przeżywała to wszystko na swój sposób, zresztą jak każdy. Ukrywała w sobie łzy, złość, nienawiść i żal, bo się bała, bała się pokazać swoją słabość i nie chciała się nad sobą użalać, nie potrzebowała litości...

*

-Zabieram was na spacer – oznajmił zadowolony z Justin, kiedy następnego dnia przyszedł w odwiedziny do rodzeństwa.

-Dokąd? - zapytała brunetka.

-Zobaczycie. Wiem, że niedługo zaczynasz pracę  chciałem was gdzieś zabrać – uśmiechnął się.

-A zagramy w piłkę? - zaciekawił się Max.

-No pewnie! I mam dla ciebie niespodziankę – szatyn podszedł do drzwi i je otworzył. Stała za nimi Jazzy. Max oczywiście bardzo się ucieszył, a Shaylon przewidywała, że Justin przygotował coś naprawdę fajnego.

            Całą piątką najpierw wybrali się do parku i na plac zabaw. Justin miał świetny kontakt zarówno ze swoją siostrą, jak i z chłopcami. Miał świetne podejście do dzieci, może dlatego, że sam jeszcze do końca nie dorósł, oczywiście nie dorósł w dobrym tego słowa znaczeniu. Tak czy inaczej Shaylon ucieszyła się widząc uśmiechnięte twarze swoich braci. Tak długo nie mogli się tak po prostu bawić i nie martwic się o to, co się wydarzy i po raz kolejny będą musieli się chować czy ociekać.

            Bawili się świetnie, bo Justin wszystko dobrze zorganizował. Rozegrali kilka meczy w parku. Najpierw podział na drużyny był taki, że szatyn był z Jazzy, a Shaylon z chłopcami. Ta rozgrywka musiała zakończyć się wygraną drużyny brunetki. Potem Max przeszedł do ich drużyny i pokonanie ich nie było już takie łatwe. Na dodatek Justin zaczął grac nie fer. Kiedy Shaylon przejęła piłkę, szatyn podbiegł do niej, przerzucił ją sobie przez ramię i w efekcie Max strzelił gola. Żeby się odegrać, brunetka wymyśliła rzuty karne i chcąc zemścić się na Justinie starała się odwrócić jego uwagę od piłki, co działało zupełnie tak, jak sobie zaplanowała. Cała ta zabawa była dość męcząca, więc dziewczyna usiadła w cieniu drzewa i obserwowała resztę. Nie zdziwiła się jednak, gdy dołączył do niej Justin.

-Dziękuję ci za ten dzień – powiedziała spoglądając na jego twarz.

-Będzie jeszcze więcej takich dni – uśmiechnął się.

-Nie składaj obietnic, jeśli nie wiesz czy uda ci się ich dotrzymać.

-Ja nie obiecuję tylko stwierdzam fakt – odparł pewny siebie.

-Uważaj, bo ci uwierzę – odwrócił wzrok.

-Jesteś uparta jak osioł – zaśmiał się.

-Słucham? - spojrzała na niego marszcząc brwi.

-Wciąż nie możesz uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę, zupełnie jakbyś nie chciała się z tego wyrwać. Potrzebujesz odpoczynku, żebyś mogła chociaż na chwilę o tym zapomnieć.

-Dla ciebie to wszystko jest takie proste. Wieczny optymista – prychnęła.

-To jest proste, tylko ty nie chcesz w to uwierzyć – przysunął się do dziewczyny i założył niesforny kosmyk jej włosów za ucho. Wiedział, co zrobić, żeby ją zmiękczyć. Przysunął się jeszcze bliżej i położył dłoń na jej policzku. Musnął jej usta i się uśmiechnął. - To znaczy, że się zgadzasz? - zapytał z zadziornym uśmiechem.

-Na co?

-Na to, żebyśmy kiedyś powtórzyli ten dzień...

-Podejrzewam, że nawet gdybym zaczęła się wykręcać, to ty i tak byś mnie przekonał w taki czy inny sposób – zaśmiała się i pocałowała go w kącik ust. 

~~~~~~

Nie wiem jakim cudem dodaję ten rozdział, bo wciąż trwam w akcji #HappyBirthdayJustinFromPoland

ale znalazłam trochę czasu i stwierdziłam, że skoro nasz Justinek ma dzisiaj urodzinki to zrobię wam prezent i dodam rozdział :) 

Mam nadzieję, że się podoba... Postaram się szybko dodac następny :)

@belieber_katy06