Piętnasty

♫

            Kiedy wrócili do miasta, była osiemnasta, więc niektóre kluby były już otwarte. Justin chciał spełnić kolejne życzenie dziewczyny i zabrać ją do jednego z nich. Kiedy się tam znaleźli, nie było jeszcze wielu imprezowiczów, ale właśnie o to chodziło Shaylon. Chciała przez chwilę potańczyć i się rozerwać, a potem wrócić. Chciała tylko się zrelaksować, a potem wrócić, nie spodziewała się, że to przysporzy jej kolejnych problemów. Tańczyła z Justinem, kiedy nagle ktoś ją od niego odciągnął i pchnął na bar, stłuczona szklanka wpiła jej się w rękę i sprawiła, że rana zaczęła krwawić. Jednak dziewczyna zachowywała się zupełnie tak, jakby w ogóle tego nie zauważyła. Chciała jedynie zobaczyć, kto jej to zrobił. Zmroziło ją, kiedy zobaczyła Malcolma okładającego Justina po twarzy. Po raz kolejny pozwoliła na to, żeby ktoś go pobił, żeby po raz kolejny pobił go Malcolm. Udała się w ich kierunku i początkowo sama chciała odciągnąć blondyna od Justina, ale nie dawała rady, na szczęście pomógł jej w tym jakiś chłopak, który skutecznie ociągnął Malcolma. Dziewczyna bez zastanowienia podbiegła do szatyna i pomogła mu wstać. Nie wyglądał najlepiej i Shaylon po raz kolejny poczuła, że to ona jest wszystkiemu winna. Rozpłakała się i przytuliła do chłopaka.

-Jesteś szmatą, wiesz?! - usłyszała za plecami krzyk Malcolma. - A on jest męską dziwką! Nadajecie się razem! - zaśmiał się podle.

            Justin nie wytrzymał, wyrwał się z uścisku dziewczyny i ruszył w kierunku chłopaka. Shaylon na moment zamarła, nie wiedziała, co zrobić, żeby nie dopuścić do kolejnej bójki. Na szczęście w porę zatrzymała szatyna zagradzając mu drogę. Spojrzała mu w oczy jakby chciała mu przekazać jakąś ważną wiadomość, po czym bez słowa wtuliła się w jego tors.

-Już dobrze. Nic mi nie jest – powiedział całując ją w czubek głowy. - Chodźmy stąd – zaproponował i wyciągnął roztrzęsioną dziewczynę na zewnątrz. - Nie płacz, to tylko trochę krwi - - powiedział ocierając swoją zaczerwienioną wargę.

-Przepraszam. To moja wina. Znowu wszystko złe, dzieje się przeze mnie – powiedziała kierując się w stronę samochodu. - Jestem beznadziejna – stwierdziła pociągając nosem.

-Ej – dogonił ją i zatrzymał – nie jesteś beznadziejna, jasne? - spojrzał na nią i złapał ją za rękę. - Jezu, co ci się stało? - zapytał unosząc jej dłoń. Po jej skórze płynęła stróżka krwi, ale dziewczyna pozostawała niewzruszona. - Musimy jechać na pogotowie – stwierdził.

-To tylko draśnięcie. Nic mi nie będzie. Chciałabym po prostu wrócić do domu.

-Nie możesz się pokazać w takim stanie, jeszcze ktoś pomyśli, że próbowałem cię zabić – uśmiechnął się  próbując ją pocieszyć. - Pojedziemy najpierw do mnie, zrobimy coś z twoją ręką i z moją twarzą, a potem jak będziesz chciała, to cię odwiozę – zaproponował.

-A co powiedzą twoi rodzice?

-Są na wakacjach razem z Jazzy – wyjaśnił. - To co? Jedziemy? - zapytał. W odpowiedzi dziewczyna tylko kiwnęła głową i wsiadła do samochodu.

*

            Każdy z nas posiada swoją własną historię. Każdy z nas przeżył coś, o czym inni nigdy nie będą mieć pojęcia. Każdy z nas odczuwa pewne rzeczy zupełnie inaczej. Każdy z nas skrywa jakiś sekret. Każdy z nas jest inny. Każdy z nas zasługuje na szacunek. Każdy z nas zasługuje na miłość. Każdy z nas zasługuje na przebaczenie. I każdy z nas zasługuje na godziwe traktowanie. Nikt nie chce cierpieć. Nikt nie chce być poniżany.

*

            Kiedy dotarli pod dom szatyna, okolica wydała jej się dziwnie znajoma. Budynek, w którym mieszkał Justin był przepiękny, taki, o jakim Shaylon mogła jedynie pomarzyć. O życiu w takim przepychu nawet nie myślała, bo wiedziała, że to nie leży w zakresie jej możliwości. Udała się za Justinem i kiedy znalazła się w środku, poczuła ciepło i miłość. Pomimo tego, że z zewnątrz budynek wyglądał na ogromny, w środku był bardzo przytulny i urządzony z sercem.

-Poczekaj chwilę w salonie, a ja pójdę po jakąś koszulkę dla ciebie, bo ta jest cała zakrwawiona – wskazał na czerwone plamy.

-Nie trzeba – powiedziała.

-Trzeba – uśmiechnął się i wbiegł po schodach do swojego pokoju.

            Dziewczyna rozejrzała się po salonie i zauważyła zdjęcia poukładane na kominku. Podeszła bliżej i mimowolnie uśmiechnęła się na widok szczęśliwej rodziny przedstawionej na zdjęciu.

-Zaraz znajdę jakieś opatrunki i wodę utlenioną – w pomieszczeniu pojawił się Justin w samych spodniach. - Znalazłem tylko swoją koszulkę, która i tak jest na mnie za mała – podał jej ubranie.

-Jest dobra. Dziękuję – uśmiechnęła się ciepło.

-Tam jest łazienka – wskazał dłonią. - Możesz się tam odświeżyć, przebrać, czy co tam chcesz, a ja w tym czasie przygotuję opatrunek.

            Dziewczyna udała się do pomieszczenia, obmyła się z krwi i założyła koszulkę Justina, która była przesiąknięta jego cudownym zapachem. Kiedy wyszła z łazienki, zobaczyła go nieudolnie próbującego oczyścić swoje rany w lustrze.

-Ja to zrobię – powiedziała podchodząc do niego.

-Najpierw ciebie trzeba zabandażować, bo w przeciwnym razie się wykrwawisz – uśmiechnął się.

            Shaylon przyglądała mu się podczas gdy on starał się oczyścić jej już zaschniętą ranę. Widząc jego pokaleczoną twarz, pękało jej serce, a do oczu napływały kolejne łzy, których nie potrafiła zatrzymać.

-Gotowe – oznajmił spoglądając na brunetkę. - Hej, nie płacz – ostrzegł ją. - Do wesela się zagoi... do naszego wesela – powiedział uśmiechając się. Dziewczyna spojrzała na niego przestraszona. - Przecież żartuję – zaśmiał się. - Nie płacz, bo musisz mi pomóc coś ze sobą zrobić.

-Masz lód? - zapytała wstając z kanapy.

-W zamrażarce – odpowiedział.

            Po chwili Shaylon pojawiła się w salonie z lodem owiniętym ręcznikiem, kazała położyć się Justinowi, po czym przyłożyła zimny ręcznik do jego policzka.

-A co z moją wargą? - zapytał. Dziewczyna wzięła ze stolika wacik, namoczyła go wodą utlenioną i przyłożyła do krwawiącego miejsca. - Piecze – skrzywił się. - Podmuchaj – chłopak zrobił minę, która wywołała u Shaylon szeroki uśmiech.

-Głupek jesteś, wiesz?

-Ej – oburzył się. - Ale mnie lubisz, co?

-Bardzo – odpowiedziała śmiejąc się. Spojrzała mu w oczy i zamarła. W tym momencie były takie radosne i pomimo tych wszystkich niedoskonałości wyrządzonych przez Malcolma, Justin był najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego znała.

-Wiesz, że twoje oczy zmieniają się w zależności od tego w jakim jesteś nastroju? - zapytał  podnosząc się do pozycji siedzącej. - Kiedy płaczesz lub jesteś smutna są takie miodowe, bardzo jasne. Kiedy nic szczególnego się nie dzieje, są bursztynowe, a kiedy jesteś szczęśliwa, stają się brązowe i są ciemne i wyraziste, wtedy są najpiękniejsze – stwierdził zbliżając się do niej.

-A teraz jakiego są koloru? - zapytała.

-Teraz są kakaowe, czyli takie, jakie lubię najbardziej – powiedział muskając jej usta.

-Wiesz dlaczego takie są? - zapytała, ale gdy nie usłyszała odpowiedzi, kontynuowała. - Bo jestem przy tobie, a przy tobie zawsze jestem szczęśliwa – uśmiechnęła się delikatnie przygryzając wargę. Chłopak odwzajemnił gest i ją pocałował.

            Z czasem delikatny pocałunek przerodził się w coś głębszego, w coś pełnego namiętności. Justin nie zważał na bolącą wargę, usta Shaylon, aksamitne usta Shaylon łagodziły cały jego ból. Ich języki tańczyły tylko w im znanym rytmie. Szatyn wsunął dłoń pod koszulkę dziewczyny, na co ta lekko zadrżała czując na swojej skórze jego chłodne palce. Wplątała dłoń w jego miękkie włosy i czując, że chłopak powoli wstaje, zrobiła to samo. Nie przerywając pocałunku udali się na górę, co jakiś czas się potykając na schodach. Zmierzali w kierunki pokoju szatyna, za drzwiami którego cała sytuacja dopiero zaczęła się rozkręcać. Justin przycisnął dziewczynę do ściany wciąż ją całując. Po chwili swoje mokre pocałunki skierował na linię jej szczęki, a później na szyję i dekolt. Dziewczyna poczuła, jakby odpływała, jakby była teraz w zupełnie innym świecie. Po chwili części ich garderoby zaczęły powoli lądować na ziemi aż w końcu zupełnie nadzy skierowali się w stronę łóżka, gdzie szatyn delikatnie ułożył brązowooką i spojrzał jej głęboko w oczy. Oboje oczekiwali tego, co za chwilę miało się wydarzyć. Byli całkowicie świadomi tego, co się za chwilę stanie, ale tak bardzo pragnęli siebie nawzajem, że nie zważali na to, że są przyjaciółmi i że to w ogóle nie powinno mieć miejsca, emocje wzięły górę nad rozumem. Wszystko działo się tak szybko i żadne z nich nie chciało tego przerywać. Oboje chcieli stać się jednym ciałem, choć raz zatracić się w chwili. Wymieszane, nierówne oddechy, ciche pojękiwania, namiętne pocałunki i tylko ta chwila, chwila, gdy oboje nie mieli wątpliwości, że łączy ich coś więcej niż przyjaźń.

-Kocham cię – wyszeptał pomiędzy pocałunkami patrząc jej głęboko w oczy. Shaylon nie była w stanie niczego powiedzieć. Głos uwiązł jej w gardle, z zaciśniętych powiek wylały się łzy, łzy szczęścia. Te dwa słowa były dla niej bardzo ważne, a szczególnie dlatego, że usłyszała je od Justina.

            Kiedy szatyn już spał, dziewczyna przyglądała mu się przez jakiś czas, przesuwając delikatnie opuszkami palców po jego klatce piersiowej, która unosiła się równomiernie. Brunetka lekko się uśmiechnęła zdając sobie sprawę z tego, że gdy spał wyglądał jak mały chłopiec delikatnie marszczący nosek. Przyglądała się jego ranom na twarzy, które były jej winą. Nie mogła sobie wybaczyć, że ściągnęła na chłopaka tyle nieszczęścia, była jego przekleństwem, ale z nim czuła, że jednak jest coś warta i nie jest tylko śmieciem, nic niewartym śmieciem.

-Ja ciebie też kocham Justin – wyszeptała i musnęła kącik jego ust, po czym ułożyła się wygodnie i starała się zasnąć.

*

            Przyjaźń jest ważna i czasami może nam pomóc w wielu sytuacjach. Może dlatego, że jesteśmy świadomi tego, że mamy w kimś oparcie. Obecność drugiego człowieka może wiele zmienić. Czasami przyjaźń może się łatwo zakończyć, ale człowiek ten pozostaje w naszej pamięci. Ale czasami przyjaźń może przerodzić się w miłość i jest to chyba najpiękniejsze uczucie. Tak było z Shaylon i Justinem. Najpierw byli przyjaciółmi. A teraz połączyło ich coś więcej. Ale co z tego, że byli ze sobą blisko, co z tego, że wiele dla siebie znaczyli? Ktoś zdecydował za nich. 

~~~~~~

Pewnie nikt się nie spodziewał takiej sceny... Szczerze? Ja też. hahaha. 

Z góry przepraszam, ale nie potrafię opisywać TYCH scen, więc liczę na wyrozumiałość...

Miałam dzisiaj nie dodawać tego rozdziału, ale stwierdziłam, że nie mogę się doczekać aż przeczytam wasze komentarze na ten temat... więc liczę na to, że powiecie co myślicie :)

Do następnego... :)

@belieber_katy06