Dziewiąty

            Mijały dni, tygodnie... Shaylon skończyła osiemnaście lat. Swoje urodziny spędziła w gronie najbliższych, to znaczy z braćmi i przyjaciółmi. Sarah Johnson również pamiętała o święcie swojej córki i podarowała jej łańcuszek, który ona kiedyś dostała od swojej babci. Kobieta strasznie w tym dniu płakała, wprost nie mogła opanować łez, wyrzucała sobie, jaką jest złą matką, cierpiała dlatego, że jej dzieci musiały przechodzić przez to piekło, przecież chciała dla nich jak najlepiej, ale nie miała na to żadnego wpływu.

            Rok szkolny dobiegał końca, zostały niecały dwa tygodnie. Egzaminy zdanie i dziewczyna nie spodziewała się, że tak dobrze jej pójdzie. Ucieszyła się, ale wiedziała, że to i tak nie będzie miało większego znaczenia, przecież nie mogła iść na studia, musiała zarobić na siebie i braci, kiedy już wyprowadzą się z domu.     

            Justin. Z Justinem Shaylon nie widziała się od tamtej imprezy, miała wyrzuty sumienia, że to przez nią Malcolm go pobił, ale z czasem przyzwyczaiła się do myśli, że każdemu potrafi spieprzyć życie. Na początku czuła jakąś pustkę, ale po jakimś czasie zrozumiała, że tak po prostu musi być. Można powiedzieć, że od tamtej imprezy wszystko jeszcze bardziej się pogorszyło i Shay została sama, powiedziała przyjaciołom, że dla ich dobra będzie lepiej jeśli nie będą się spotykać. Uznała, że tak będzie najlepiej.

            Wracając ze szkoły, w pobliskim kiosku kupiła gazetę z ogłoszeniami, odebrała Max'a z przedszkola i poszła z nim na plac zabaw. Mały pobiegł się pobawić, a brunetka usiadła na jednej z pobliskich ławek. Zaczęła przeglądać ogłoszenia o pracę. Kelnerka, sprzątaczka, wykwalifikowany tłumacz języka niemieckiego, murarz, sprzedawca i wiele, wiele innych ogłoszeń o pracę, do której się nie nadawała. Przewróciła stronę i zobaczyła wielką reklamę jakiejś redakcji nowo powstałego czasopisma., która poszukiwała młodych dziennikarzy. Ogłoszenie przedstawiało ogromny, nowy biurowiec. Dziennikarka – taka praca odpowiadała Shaylon, a przynajmniej na początek. Zaznaczyła markerem ogłoszenie i zaczęła szukać czegoś innego na wypadek gdyby w tej redakcji jej się nie powiodło.

            Kątem oka zauważyła jak ktoś siada obok niej i początkowo nie zwróciła na to uwagi, ale po chwili poczuła, że ten ktoś jej się przygląda i podniosła wzrok znad gazety. To był Justin. Na jego widok, jej serce zabiło mocniej, nie spodziewała się, że jeszcze go kiedyś spotka, myślała, że dał sobie spokój, że zrozumiał, ale mimo to bardzo ucieszyła się na jego widok, jednak nie była pewna czy może to okazać.

-Czy ty kiedyś dasz mi spokój? - dziewczyna musiała chociaż zachować pozory tego, że to, co powiedziała na tej imprezie, to prawda.

-Może tak, może nie.

-Człowieku, zrozum, że ja nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Mam chłopaka, którego kocham – wypowiedziała te słowa tak niepewnie i cicho, że spodziewała się tego, że Justin zorientuje się, że brunetka kłamie, zresztą ona sama nie wiedziała jakim cudem przeszło jej to przez gardło. - Przyczepiłeś się do mnie i zgrywasz bohatera, który chce mnie uratować...

-Nie kochasz go, więc po co ta gra? - szatyn spojrzał jej prosto w oczy, a ona po raz kolejny nie wytrzymała jego spojrzenia, po prostu wiedziała, że miał rację.

-Nie wiesz, co czuję, bo niby skąd miałbyś to wiedzieć?

-Nie kochasz go i nie oszukuj mnie, a przede wszystkim siebie. To wszystko widać w twoich oczach – ostatnie zdanie wyszeptał jej na ucho zbliżając się na niebezpieczną odległość, czując jego oddech na swojej szyi, przez ciało dziewczyny przeszedł dreszcz.

-Nie  powinno cię tu być, ktoś może nas zobaczyć – powiedziała odsuwając się na koniec ławki.

-Boisz się? - zapytał przysuwając się.

-Nie rób tak – oburzyła się wstając ze swojego miejsca.

-Znowu uciekniesz? - nie spuszczał wzroku z jej twarzy, na której malowało się tysiące emocji.

-A ty znowu chcesz oberwać tak, jak ostatnio? - uniosła wzrok i spojrzała na niego wyczekująco.

-Boisz się o mnie? - zapytał delikatnie się uśmiechając.

-Tak – odpowiedziała pewnie.

-Zależy ci na mnie – stwierdził.

-Dobra, ja mam dość tej rozmowy, więc jeśli byłbyś taki miły i zostawił mnie w spokoju, byłabym wdzięczna – posłała mu wymuszony uśmiech.

-Za chwilę sobie pójdę, obiecuję. Ale najpierw chcę ci coś dać – wstał i zaczął szukać czegoś w kieszeniach, podszedł do dziewczyny i podał jen malutkie pudełeczko. - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin Shaylon! - uśmiechnął się szczerze. - Wiem, że życzenia są spóźnione, ale za to szczere – brunetka spojrzała mu w oczy i starała odpowiedzieć sobie na pytanie, skąd wiedział o jej urodzinach. - Otwórz – wskazał na pudełeczko i po raz kolejny się uśmiechnął. Niepewnie otworzyła prezent i zobaczyła coś dziwnego.

-Klucze? - zapytała zdziwiona.

-Pewnie szukasz mieszkania do wynajęcia, kolega mojego ojca ma takie, w którym i tak nie mieszka, dwupokojowe, niewielkie, ale przytulne. W pudełku masz jego numer telefonu, żeby dogadać się z opłatami i takie tam. A wprowadzać możesz się nawet od zaraz – brunetka spojrzała na niego zaskoczona. Nie wiedziała, jak ma na to wszystko zareagować, bo taki gest z jego strony był po prostu bezcenny.

-Nie mogę tego wziąć – podała mu pudełko i cofnęła się o krok.

-Nie wygłupiaj się, przecież to tylko mieszkanie. Mam jeszcze dla ciebie wizytówkę, widziałem, że szukasz pracy. To jest numer do kierownika hotelu mojego ojca, możliwe, że znajdzie się tam dla ciebie praca, na początek jako recepcjonistka, a może ktoś inny, zadzwonisz i wszystkiego się dowiesz – znów podał jej pudełeczko do którego włożył wizytówkę, jednak dziewczyna nie przyjęła.

-Dlaczego to robisz? - zapytała wciąż się nad tym zastanawiając.

-Nie bardzo rozumiem.

-Dlaczego mi pomagasz? To jakiś zakład? Zadanie domowe? Kara? Nie wiem, wytłumacz mi to. Tyle razy mówiłam ci, żebyś zostawił mnie w spokoju, tyle razy cię upokarzałam, tyle razy starałam się uświadomić ci, że do mnie nie pasujesz, że powinieneś trzymać się swojego poukładanego życia, bo nic dobrego z tego nie wyniknie, a ty wciąż za mną chodzisz, wciąż tu jesteś, wciąż starasz się udowodnić mi, że potrafisz mi pomóc, dajesz mi nadzieję. Dlaczego? - Shaylon przestała panować nad swoimi emocjami, była zdenerwowana, ale jednocześnie dzięki temu, możliwe było, że nareszcie dowie się o co chodzi Justinowi.

-A nie pomyślałaś o tym, że mogę ci pomagać tak bezinteresownie? - zaczął spokojnie. - Chciałem ci pomóc, bo nikt nie zasługuje na taki los. Dlaczego nie chcesz uwierzyć, że chcę ci pomóc tak bez powodu? Boisz się, że okażę się taki, jak twój ojciec, że najpierw zdobędę twoje zaufanie, a później cię wykorzystam i zawiodę, że będę się nad tobą znęcać? Nie poddawałem się, bo wiem, że twoje zachowanie nie było prawdziwe. Wiem, że ty taka nie jesteś, pomimo że znam cię tak krótko, to wiem, że potrzebujesz pomocy i boisz się ją przyjąć. Nie mam do ciebie żalu, że tak mnie traktujesz, bo jestem pewien, że uważasz to za najlepsze rozwiązanie – dziewczyna spuściła głowę i ukryła twarz w dłoniach. Musiała wiele rzeczy na nowo przemyśleć. - Zastanów się nad tym. Jeśli będziesz potrzebować mojej pomocy przy przeprowadzce, albo jakiejkolwiek pomocy, albo jeśli będziesz chciała pogadać, to masz mój numer telefonu – uśmiechnął się po czym odłożył pudełko na ławkę i jeszcze raz stanął naprzeciwko Shaylon. - Możesz mi zaufać, chcę ci pomóc i nie mam zamiaru cię skrzywdzić.

            Justin bez słowa minął brunetkę i poszedł w swoją stronę zostawiając dziewczynę z tymi wszystkimi myślami, których nie była w stanie ogarnąć. Z jednej strony potrzebowała pomocy, ale z drugiej bała się ją przyjąć. Nie chciała nikogo narażać, powtarzała to sobie w kółko, ale ona naprawdę bała się kogokolwiek obarczać swoimi problemami.

            Usiadła na ławkę i wzięła do ręki pudełko. Wyjęła z niego klucze i dokładnie je obejrzała. Po chwili wzięła jeszcze karteczkę z adresem mieszkania i numerem telefonu do właściciela. Nie była pewna czy to dobry pomysł, ale to mogła być dla niej wielka szansa, pierwsza i ostatnia. Może to wcale nie byłby egoizm, gdyby zgodziła się tam zamieszkać. Może skorzystanie z pomocy Justina to wcale nie jest zły pomysł i nie wyrządzi mu krzywdy. Brunetka ukryła twarz w dłoniach i starała się to wszystko jakoś poukładać. Czuła, że wychodzi na prostą, ale fakt, że wyprowadzi się z domu nie zmieniał tego, że Tim Johnson będzie mógł ich znaleźć. A wtedy mogłoby się wydarzyć jeszcze więcej złego niż przez te wszystkie lata, kiedy mieszkała z nim pod jednym dachem. Jednak dziewczyna musiała dać radę, musiała zrobić pierwszy krok, pierwszy krok w stronę normalnego życia, w stronę szczęścia, w stronę miłości i w stronę bezpieczeństwa swojego i swoich braci.

            Po dłuższej chwili do dziewczyny podbiegł Max i usiadł obok niej. Brunetka mocno go do siebie przytuliła i pocałowała w głowę.

-Dlaczego Justin tak szybko poszedł?

-Miał coś ważnego do załatwienia. Wiesz, teraz widywaliśmy się z nim bardzo rzadko, bo Justin miał wiele spraw na głowie i nie wiem czy teraz się to jakoś zmieni – wyjaśniła.

-Ale chyba jeszcze kiedyś Justin pójdzie z nami na lody? - dopytywał się.

-Mam taką nadzieję – uśmiechnęła się.

            Schowała pudełko do torebki, złapała Max'a za rękę i ruszyła w stronę domu. Zamyśliła się, a przed jej oczami znów pojawił się Justin, uśmiechnięty Justin. Czy to źle, że o nim pomyślała? Chyba nie. Oczywiście, że nie. Shaylon nie wiedziała, co zrobić. To chyba nic złego przyjąć czyjąś pomoc, ona jednak wciąż się nad tym zastanawiała, ale obawiała się, że nigdzie nie znajdzie odpowiedzi.

*

            Pomoc jest ważna, każdy z nas może jej kiedyś potrzebować. W chwilach kompletnego zwątpienia, warto mieć kogoś, kto nam tej pomocy udzieli. Justin był, po prostu był, kiedy Shaylon tego potrzebowała. Chciał ją uratować i nie oczekiwał niczego w zamian. Nie chciał się narzucać, nie chciał, żeby źle on nim pomyślała. Chciał być przy niej w tych trudnych dla niej momentach, chciał ją wspierać i się nią opiekować, chciał tego, bo tak po prostu mu na niej zależało. Nie potrafił tego wytłumaczyć, bo powód jego zachowania znał tylko on sam i tylko on wiedział, co tak naprawdę czuje do dziewczyny.

*

            Rodzeństwo dotarło pod dom, dziewczyna już z daleka zauważyła Malcolma zmierzającego w ich kierunku i wiedziała, że będzie musiała się z nim spotkać, dla świętego spokoju, swojego i swoich braci.

-Cześć ślicznotko – podszedł do niej i chciał pocałować ją w usta, ale się odwróciła i mu się to nie udało. - Idziemy do mojego kumpla na imprezę – to nie była propozycja, ale rozkaz. - Potańczymy trochę, a potem zobaczymy, jak się rozwinie wieczór.

-Jasne – odpowiedziała bez entuzjazmu. - Tylko się przebiorę.

            Shaylon po raz kolejny musiała męczyć się z towarzystwem Malcolma, którego wprost nienawidziła. Może miałaby o nim inne zdanie, gdyby ten nie dobierał się do niej na każdym kroku. Na tej imprezie wcale nie było inaczej. Brunetka musiała szukać wymówek, żeby nie zaciągnął jej do pokoju. Nie wiedziała, czym sobie zasłużyła na taki los, ale miała już tego wszystkiego dość. Dziękowała jednak Bogu, że na tej imprezie nie było Justina, nie darowałaby sobie, gdyby ten po raz kolejny został brutalnie pobity przez Malcolma, który już wystarczająco namieszał w życiu tej dwójki.

            Malcolm odprowadził Shaylon do domu około jedenastej. Po cichu, żeby nikogo nie obudzić, weszła do swojego pokoju i usiadła na łóżku. Sięgnęła po swoją torebkę i wyjęła z niej pudełeczko od Justina. Otworzyła je i wyjęła klucze. Chyba była na to gotowa, gotowa na nowe życie. Wyjęła z kieszeni telefon, wybrała numer Justina i wysłała mu sms'a o treści: „Jeśli to, co mówiłeś nadal jest aktualne, to niedługo możesz spodziewać się telefonu, że potrzebuję twojej pomocy przy przeprowadzce.” Wysłała wiadomość i nie musiała długo czekać na odpowiedź: „Wszystko wciąż jest aktualne. Będę czekać na informację.” Brunetka uśmiechnęła się pod nosem i wystukała nowy tekst na klawiaturze: „Dziękuję. Za wszystko”, po czym nacisnęła polecenie „wyślij”.

 ~~~~~~~~

W zasadzie miałam dodac jutro, ale stwierdziłam, że jutro mogę nie miec czasu, bo niestety kończą mi się ferie. Dlatego też mam złe wieści. Nie jestem pewna czy nadal będę mogła tak często dodawac rozdziały, więc mam nadzieję, że się o to nie obrazicie. A tak poza tym źle mnie zrozumieliście. Wcale nie mam zamiaru kończyc tego opowiadania, przynajmniej na razie! Mam zamiar chociaż dojśc do tego momentu, który został opisany w prologu, ale to będzie tak dopiero 20 rozdział, więc spokojnie, bo już niektórzy mnie tu chcieli zabijac... 

A 20 stycznia minął rok, odkąd zaczęłam blogowac, to znaczy odkąd zaczęłam historię Jessici i Justina. Jestem z siebie dumna! Wciąż piszę tylko dzięki Wam! Dziękuję, że ze mną jesteście!!! :) <3

Nowy rozdział nie wiem kiedy, wszystko zależy od Was, od Waszych opinii i komentarzy :)

@belieber_katy06

GG: 42378899