Trzeci

            Gdy tego dnia, brunetka przyszła po swojego brata do szkoły, ten czekał na nią na dziedzińcu i na szczęście nie wdał się w kolejną bójkę. We trójkę w spokoju wrócili do domu, dziewczyna już nie była tak bardzo zdenerwowana jak rano, chociaż wcale jej się nie uśmiechało pójść na randkę z chłopakiem, na którego nie może patrzeć. Ale według jej ojca, Malcolm był idealnym chłopakiem dla Shaylon i dziewczyna wcale by się nie zdziwiła gdyby za chwilę, ojciec wystawił jej walizki za drzwi i kazał się wyprowadzić do niego. Dla Tima Johnsona byłoby to idealne rozwiązanie, o jednego utrzymanka mniej. Shaylon nie chciała takiego życia, nie chciała wciąż robić tylko to, czego chce jej ojciec. Chociaż raz chciała zrobić to, na co miała ochotę i nie zastanawiać się, jakie skutki przyniesie jej wyczyn. Czy tak wiele wymagała? Liczyła na to, marzyła o tym, żeby kiedyś uciec. Uciec razem ze swoimi braćmi. Raz próbowała. Pożałowała tego. Bo to właśnie tego dnia, Kevin oberwał po raz pierwszy, a Max uchronił się cudem.

            Cała trójka niechętnie weszła do domu, w którym panowała dziwna i niespotykana cisza. Brunetka kazała swoim braciom pójść do pokoju, a sama udała się do kuchni, w której zastała tylko matkę szykującą obiad.

-Siadajcie do stołu – powiedziała zerkając na dziewczynę kątem oka. Scena wyglądała jak ta codzienna, wycięta z filmu o szczęśliwej rodzinie. Dla rodziny Johnsonów, było to coś niespotykanego.

-Gdzie ojciec? - zapytała oschle.

-Wyszedł, nie powiedział dokąd – odpowiedziała Sarah Johnson.

            Shaylon zawołała swoich braci na obiad. We trójkę usiedli do stołu i po chwili mieli przed sobą talerze. Sytuacja chyba dla każdego była dość krępująca. Żadne z rodzeństwa nie pamiętało, kiedy ostatni raz jedli ze swoją mamą posiłek. Nawet święta spędzali w swoim pokoju, podczas gdy ojciec był często pijany i ledwo trzymał się na nogach. Chłopcy wyglądali na szczęśliwych, cieszyli się, że mogą spędzić ze swoją rodzicielką trochę czasu, jednak dziewczyna miała wątpliwości, co do jej intencji. Miała żal do matki, ogromny żal, brunetka wiedziała, że matka nie miała żadnego wpływu na zachowanie ojca, ale czuła, że kobieta ich nie kocha. Często myślała, że gdyby naprawdę jej na nich zależało, nie pozwoliłaby na to wszystko. A teraz? Zachowywała się, jakby tworzyli szczęśliwą rodzinę, taką jakie występują w filmach familijnych. To ją bolało i gdzieś tam głęboko zadawało mocny cios prosto w serce.

-A co u ciebie Shaylon? - zapytała jak gdyby nigdy nic.

-Czuję się świetnie – odpowiedziała ze sztucznym uśmiechem. -Za chwilę mam randkę z chłopakiem moich marzeń.

            Shaylon wstała zdenerwowana od stołu i udała się do swojego pokoju. Trzasnęła drzwiami i rzuciła się na łóżko rozklejając się przy tym jak małe dziecko. Było jej żal swojej matki. Wiedziała, że jest tak samo bezbronna jak rodzeństwo, doskonale o tym wiedziała, ale to zaszło za daleko. Gdyby Shay była na miejscu swojej matki, nigdy by nie dopuściła do tego, żeby ktoś podniósł rękę na jej dziecko.

-Shaylon – do pokoju weszli chłopcy i dziewczyna starała się jeszcze bardziej ukryć twarz w poduszce.

-Ej, siostra – Max położył się obok niej. -Czemu płaczesz? - zapytał bawiąc się jej włosami. Dziewczyna powoli obróciła się w jego stronę, a mały od razu się do niej przytulił. -Nie płacz już – odgarnął włosy z jej twarzy i wytarł jej mokre policzki.

            Usłyszeli trzaśnięcie drzwi wejściowych i Shaylon od razu poderwała się na nogi. Wszyscy wiedzieli, co to oznacza – wrócił ojciec. Brunetka spojrzała na chłopców, którzy w jednej chwili skamienieli ze strachu.

-Nie bójcie się. Siedźcie tu, postaram się wrócić jak najszybciej – uśmiechnęła się, żeby ich trochę uspokoić, chłopcy pokiwali głowami, a dziewczyna po wzięciu jednego głębokiego wdechu, wyszła z pokoju i udała się do kuchni, gdzie czekał na nią jej ojciec w towarzystwie Malcolma.

-Gotowa? - po usłyszeniu pytania, dziewczyna niepewnie kiwnęła głową.

            Wyszła z blondynem, z domu i pomimo tego, że brunetka w duchu modliła się, żeby nie złapał jej za rękę, on i tak to zrobił. Żeby tego było mało, przybliżył się do niej i przyssał do jej policzka. Jego obrzydliwe perfumy drażniły zmysły Shaylon do tego stopnia, że chciało jej się wymiotować.

            Brunetka nie wiedziała dokąd Malcolm chciał ją zabrać, ale starała się zapamiętać jak najwięcej szczegółów drogi, żeby w razie czego, bez problemów móc wrócić. Weszli do jakiegoś nieznanego dziewczynie klubu. Blondyn od razu pociągnął ją w stronę baru i zamówił dwa drinki, brunetka mogła się spodziewać tego, że Malcolm najpierw będzie chciał ją  uwieść, a później wykorzystać. Chłopak wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i odpalił jednego z nich.

-Napij się – wypuścił z ust dym i przysunął w jej stronę szklankę.

-Nie piję – odmówiła. Usłyszała jego idiotyczny śmiech, który potrafił wytrącić człowieka z równowagi.

-Nie udawaj takiej cnotki – wyszeptał jej na ucho i znów zaciągnął się papierosem. -Wiem, że to tylko twoja gra, że udajesz taką niedostępną – dotknął dłonią jej policzka, a później zsunął się niżej i próbował dostać się pod jej koszulkę.

-Chciałabym wrócić do domu – spoglądając na chłopaka, zauważyła, że jest oburzony i zdenerwowany tym, że mu się nie oparła.

-Myślałem, że chciałabyś spędzić ze mną trochę czasu. Poznalibyśmy się bliżej.

            Zgasił papierosa w popielniczce i zbliżył swoją twarz do twarzy brunetki. Shaylon najzwyczajniej w świecie się go bała, nie wiedziała, czego może się po nim spodziewać. Jego oddech był przesiąknięty nikotyną i alkoholem. Nie podobało jej się też to, jak ją traktował, miała wrażenie, że robi z nią co chce, zupełnie jak jej ojciec. Kiedy Shaylon odkryła to podobieństwo, przeraziła się jeszcze bardziej.

            Poczuła jego wilgotne wargi na swojej szyi, zacisnęła zęby, żeby się nie rozpłakać, bo czuła się jak...dziwka. Tak, to jedyne trafne określenie. Całe jej życie było jednym wielkim bagnem, z którego nie dało się uciec.

-Chodźmy do mnie – wysapał jej na ucho. Dziewczyna zamarła na te słowa i bała się coraz bardziej.

            Dzięki temu, że chłopak nie do końca kontaktował, Shaylon wyrwała się z jego uścisku i uciekła, wolała już, żeby ojciec ją zabił, niż gdyby miała pozwolić na to, żeby te pocałunki przerodziły się w coś więcej i żeby Malcolm zaciągnął ją do swojego mieszkania.

            Shaylon wróciła do domu i po cichu skierowała się do swojego pokoju. Chłopcy grali na komputerze i nawet nie zwrócili na nią uwagi, to nawet lepiej, bo dziewczyna w tej chwili wyglądała koszmarnie, zapłakane oczy, rozczochrane włosy. Usiadła na łóżku i ukryła twarz w dłoniach, miała dość tego wszystkiego, dość życia.

-Shaylon! - usłyszała donośny głos swojego ojca. Nawet nie chciała sobie wyobrażać tego, co się za chwilę wydarzy.

            Wstała z łóżka i przelotnie spojrzała na chłopców, którzy w tej chwili bacznie jej się przyglądali. Brunetka weszła do kuchni i widok pijanego ojca, w ogóle jej nie zdziwił.

-Tak mi się odwdzięczasz? Znalazłem ci chłopaka, ale tobie jak zwykle nic się nie podoba – wybełkotał. -Wyszedłem na idiotę, a ty jeszcze tego pożałujesz – podszedł do dziewczyny, która z daleka wyczuła od mężczyzny morze alkoholu.

            Spojrzała mu w oczy, chcąc być odważna, ale jak zwykle się wystraszyła, spuściła głowę i czekała na cios od ojca. Przez zamknięte oczy widziała, jak unosi rękę. Jej serce przyśpieszyło. Nagle usłyszała uderzenie, ale niczego nie poczuła. Otworzyła oczy i zobaczyła pięść opartą o ścianę, tuż przy jej głowie. Brunetka od razu zrozumiała, o co chodziło jej ojcu. Chciał ją przestraszyć i po raz kolejny mu się to udało.

-Jesteś pewna, że nadal chcesz mnie tak traktować? - zapytał łapiąc jej włosy i lekko je ciągnąc. Po chwili złapał jeszcze jej nadgarstek i mocno zacisnął. Ból był nie do zniesienia, zwłaszcza dlatego, że miejsce uścisku, było takie same, jak rano. -Będziesz mnie słuchać czy wciąż masz zamiar zgrywać świętą krowę? - brunetka kiwnęła głową na znak, że zrobi wszystko, chciała po prostu, żeby już ją puścił. Dla Shaylon najgorsza była świadomość tego, że sprawianie jej bólu to dla jej ojca przyjemnością. -Czyli się zrozumieliśmy? - znów kiwnęła głową, a po jej policzku spłynęła łza, nie mogła już dłużej się powstrzymywać. -Och przestań się nad sobą użalać – Tim Johnson wymierzył cios w policzek swojej córki, po czym z całej siły pchnął ją na szafkę. Jak przez mgłę widziała jak ojciec siada przy stole i zaczyna jej się przyglądać. Z ledwością wstała i skierowała się do swojego pokoju. Zatrzasnęła za sobą drzwi i się po nich osunęła. Nie liczyła na to, że jeszcze kiedyś będzie potrafiła normalnie żyć, nie po tym, co przeżywała w takich chwilach. Prędzej uwierzyłaby w to, że będzie jeszcze gorzej.

-Shay, krew ci leci – do jej uszu dobiegł troskliwy głos Kevina.

            Przesunęła dłonią po swojej twarzy i faktycznie były na niej ślady krwi. Brunetka wstała i poszła do łazienki. Najpierw wzięła prysznic, a potem opatrzyła sobie ranę. Wciąż nie mogła powstrzymać łez cisnących jej się do oczu. Oparła się o umywalkę i spojrzała w swoje odbicie w lustrze. Brzydziła się tego, kim jest, tego, że pozwalała się tak traktować, ale co mogła zrobić? Pójść na policję? I co potem? Musiałaby radzić sobie z tym wszystkim sama. Chłopcy trafiliby do domu dziecka, a ona nie mogła na to pozwolić. Nie mogła stracić jedynych osób na tym świecie, na których jej zależało, nie mogła zostać sama, bo to by ją zabiło.

*

            Następnego dnia Shaylon obudziła się w koszmarnym stanie, cała posiniaczona  i obolała. Pomimo tego, że musiała wstać i stawić czoła kolejnemu dniu, to nie miała na to siły. Kiedy się tylko obudziła, w drzwiach do swojego pokoju zobaczyła Max'a, podniosła się ociężale i wstała. Mały podszedł do niej i się przytulił. Dziewczyna z jednej rzeczy mogła się cieszyć – miała wspaniałych braci, których kochała, i których nie pozwoli skrzywdzić.

-Obudź Kevina – wyszeptała, a Max od razu wykonał jej polecenie.

            Brunetka wstała i postanowiła się ubrać. Idąc do kuchni po raz kolejny czuła to nieprzyjemne uczucie, że ojciec może tam być i sytuacja znów się powtórzy. Nie chciała tego, nie chciała, żeby chłopcy po raz kolejny musieli na to patrzeć, żeby znów się bali. Świadomość tego, że może im się stać krzywda, rozbijały serce brunetki na małe kawałeczki. Ogromny ciężar spadł z jej serca, kiedy w kuchni zobaczyła swoich braci szykujących śniadanie.

-To dla ciebie – szepnął młodszy z braci i pociągnął dziewczynę za rękę w stronę stołu, chcąc, żeby usiadła.

-Wstaliśmy wcześniej i sami to wszystko przygotowaliśmy – powiedział dumnie Kevin.

-Nie musieliście...

-Ale chcieliśmy...

            Dla Shaylon było to najsmaczniejsze śniadanie jakie w życiu jadła. Widząc uśmiechy na twarzach swoich braci nareszcie jej myśli na moment pobiegły w inną stronę.

            Jak każdego dnia dziewczyna odprowadziła chłopców do szkół i udała się do swojej. Niechętnym i powolnym krokiem weszła do budynku i udała się do swojej szafki, obok której stała już jej przyjaciółka.

-A tobie co się stało? - widząc smutek zmieszany z obrazą na twarzy Alissy, brunetka wiedziała, że coś się stało.

-Pokłóciłam się z Davidem... - wyjaśniła.

-Aaaa... Myślałam, że to coś poważniejszego. Kłócicie się przynajmniej dwa razy w tygodniu, więc skąd te nerwy? - Shaylon z trudem tłumiła śmiech.

-No bo on znowu sobie coś ubzdurał. Wmawia mi, że flirtowałam z tym Travisem, wiesz którym, mówiłam ci ostatnio o nim... Zresztą nieważne. David powiedział mi, że ma dość. Jak zwykle wyolbrzymia. Przecież ja z nim tylko rozmawiałam, a nie moja wina, że on ma takie boskie ciało, że zaczynam się przy nim śmiać jak słodka idiotka, a moje policzki stają się czerwone, jak buraki – brunetka nie mogąc powstrzymać śmiechu, zakryła twarz dłonią, żeby choć trochę przytłumić swoje rozbawienie. -Nie śmiej się!

-A nie przyszło ci nigdy do głowy, że David może mieć rację? Może on faktycznie uważa, że ty ciągle z kimś flirtujesz i najzwyczajniej w świecie jest o ciebie zazdrosny? - Alissa wpatrywała się w brunetkę z pełną powagą, po czym wybuchła śmiechem.

-Pfff... zazdrosny, jeszcze gdyby miał o co...

-Kocha cię i nawet gdybyś wyglądała jak czarownica, to byłby o ciebie zazdrosny...

-Ja nie mówię o moim wyglądzie, tylko o tym, że ja nic takiego nie robię...

-Ty wiesz swoje i on wie swoje... i ja też wiem swoje.

            Kiedy Shaylon często przyglądała się Davidowi i Alissie, to zaczynała im zazdrościć. Chłopak był w nią zapatrzony  i pomimo tej różnicy charakterów, nie wyobrażała sobie, że mogliby być w związku z kimś innym. Shaylon była pewna, że tych dwoje będą już zawsze razem, wiedziała o tym od chwili, gdy ich poznała. Wtedy nie byli jeszcze parą, ale się przyjaźnili. David był w niej zakochany od zawsze, co było widać na pierwszy rzut oka. Załamywał się, że Alissa nie odwzajemnia jego uczuć, choć w rzeczywistości było zupełnie inaczej, ale to długa historia... Patrząc na tych dwoje można było dostać kompleksów i tak właśnie było z Shaylon. Brunetka miała świadomość tego, że jest uwięziona w swojej rzeczywistości i nie mogła do niej nikogo wpuścić, żeby nikogo nie skrzywdzić. Dziewczyna wątpiła w to, że ma szanse na miłość i na normalne życie, nie po tym, przez co przechodzi... Nie po tym, co utkwiło w jej sercu i pamięci...

~~~~~~

Nie ma Justina, ale mam nadzieję, że Wam się podoba... Obiecuję, że w następnych rozdziałach będzie go więcej...

GG: 42378899

TT: belieber_katy06