Prolog

            Każdy człowiek ma w życiu chwile zwątpienia. Czy decyzja, którą podjęliśmy jest właściwa? Czy nie skrzywdzimy ludzi, których kochamy, pomimo tego, że chcemy dla nich jak najlepiej? To dziwne i męczące uczucie zastanawiać się nad każdym ruchem. Jednak czasami, żeby nikogo nie skrzywdzić, trzeba pomyśleć kilka razy zanim się coś zrobi czy powie.

            Każdy człowiek popełnia błędy. Każdy człowiek zasługuje na drugą szansę, a czasami nawet na trzecią. Nikt nie jest nieomylny, bo jesteśmy tylko ludźmi. Każdy człowiek popełnia błędy i czasami krzywdzimy innych ludzi i jeśli tak się dzieje, powinniśmy  umieć się do tego przyznać, a ci inni ludzie powinni umieć nam przebaczyć. Lecz nie zawsze potrafimy i nie zawsze chcemy wybaczać. Nawet po tych trudnych przeżyciach, gdy ktoś nas skrzywdzi, powinniśmy potrafić wybaczyć, żeby potem móc spojrzeć w swoje odbicie w lustrze i nie czuć pogardy, litości czy żalu do samego siebie.

*

            Marzyła, żeby wyrwać się z tego całego bagna, marzyła, żeby uciec. Pomimo tego, że się bała, to nareszcie jej się to udało, poczuła, że nareszcie może oddychać pełną piersią i nie martwić się o to, że może stać się coś nieprzewidywalnego. Wiedziała, że dopóki on jej nie znajdzie, to będzie bezpieczna.

            Zaczęła swoje życie od nowa, nie liczyła na to, że będzie żyć w pełni normalnie, bo wiedziała, że to nierealne, jednak miała nadzieję, nadzieję, która nie pozwalała jej się poddać, walczyła do samego końca. Nie spodziewała się, że spotka na swojej drodze kogoś, kto jej pomoże i tym samym zaopiekuje się nią. Nie wierzyła, że kiedykolwiek spotka ją coś dobrego. Było w tym trochę racji, bo za to szczęście musiała słono zapłacić.

            Brunetka siedziała przy chłopaku, który zmienił jej życie i wspominała te czasy, kiedy byli blisko siebie, kiedy jej pomagał, kiedy ją wspierał i nie pozwalał jej się poddać. Siedziała przy nim, podczas gdy on leżał na szpitalnym łóżku, niczego nieświadomy. Dziewczyna obawiała się najgorszego, że gdy szatyn się obudzi, nie będzie niczego pamiętać.

            Przychodziła do niego codziennie, ale tylko wtedy, gdy nikogo przy nim nie było. Cała jego rodzina uważała, że to przez nią, że to ona zniszczyła mu życie. Wiedziała, że oboje są z dwóch różnych światów i wiedziała, że nie wyjdzie im razem, ale go kochała i nie mogła tak po prostu przestać, nie mogła...

            To dzięki niemu potrafiła żyć i cieszyć się z każdego dnia. Nie mogła go tak po prostu stracić, to by ją zabiło. Bo to dzięki niemu udało jej się otrzymać choć namiastkę prawdziwego i szczęśliwego życia, udało jej się choć na moment zapomnieć o przeszłości i o tym, co już nigdy miało nie wrócić.

            Bała się tylko jednego, że po tym wszystkim, on nie będzie potrafił jej przebaczyć, bała się, że już nigdy nie będzie mogła spojrzeć mu w oczy, bo zobaczy w nich żal i złość. Bała się, że on nie będzie mógł jej wybaczyć tak samo, jak ona nie potrafiła tego zrobić, bo ktoś ją bardzo skrzywdził, ktoś bardzo jej bliski, ktoś, kogo powinna kochać, a ten ktoś powinien to odwzajemniać...

            Jednak nic nie było tak straszne jak to, że dziewczyna nie potrafiła przebaczyć sama sobie, choć to, co się wydarzyło nie było jej winą...

~~~

No to mamy prolog, cieszę się, że udało mi się go dodac jeszcze w starym roku, miałam problemy z komputerem i nie wiedziałam czy się wyrobię, ale na szczęście mi się udało, dlatego mogę Wam złożyc życzenia. Szczęśliwego Nowego Roku, dużo miłości, radości, spełnienia marzeń i powodzenia w życiu!

Jak wam się podoba rozpoczęcie tej historii?