[30] "Miłość mojego życia odeszła, na zawsze."

 [SOUNDTRACK]

     Przyjechałem do domu i pierwsze co zrobiłem, to wziąłem prysznic, byłem naprawdę padnięty, ale nie byłem pewny czy zasnę, bo pomimo tego, że Destiny czuła się już lepiej, a przynajmniej próbowała mi to wmówić, to ja wiedziałem, że to już koniec.  

      Położyłem się na łóżku i po chwili zasnąłem. Śniła mi się Destiny, była radosna, ubrana w zwiewną sukienkę w kwiaty. Wciąż się uśmiechała. Siedziałem pod drzewem i patrzyłem jak tańczy i cieszy się życiem, kiedy nagle blondynka się przewróciła, zaczęła płakać, a wraz z tym, że dziewczyna posmutniała, zmieniła się cała sceneria. Wokół było ciemno i ponuro, Destiny nie miała już na sobie zwiewnej sukienki tylko długą czarną suknię. Jej twarz pobladła, a z miejsca, gdzie znajduje się serce, zaczęła sączyć się krew. Dziewczyna patrzyła na mnie, a z jej oczu leciały łzy, cierpiała, a ja w żaden sposób nie mogłem jej pomóc. To był raczej koszmar, a nie sen.  

      Na szczęście usłyszałem dźwięk mojego telefonu. Otworzyłem oczy i sięgnąłem po niego.  

-Halo?

-Justin? - usłyszałem w słuchawce zrozpaczony głos Alice. -Destiny...

-Co z nią? - gwałtownie podniosłem się z łóżka.

-Justin, ona, ona nie żyje – chciałem, żeby to był tylko jakiś głupi żart, że Destiny żyje i czuje się tak dobrze, że wypuścili ją ze szpitala, że wyzdrowiała i że za chwilę pojawi się w drzwiach mojego pokoju. -Justin jesteś tam? - usłyszałem w słuchawce.

      Rozłączyłem się i rzuciłem telefonem o ścianę. Z odejściem Destiny odeszła mi też chęć do życia. Nie wiem czego się spodziewałem. Że to będzie takie proste, że jakoś to przeżyję. Przecież byłem na to przygotowany, o ile do czegoś takiego w ogóle można się przygotować. Miłość mojego życia odeszła, na zawsze. Nie mogę uwierzyć, że nasza wspólna przygoda skończyła się, choć tak naprawdę jeszcze dobrze się nie zaczęła. Zostałem sam i nie wiem, czy sobie poradzę, więc w takich sytuacjach rozwiązanie może być tylko jedno, spotkać się na tamtym świecie z moją ukochaną i już zawsze być razem...

*

      W dniu pogrzebu Destiny, ubrałem czarną koszulę i spodnie, chciałem ją pożegnać. Choć to naprawdę trudne, to musiałem pożegnać się z osobą, która była sensem mojego życia.  

      Wsiadłem do samochodu i ruszyłem w kierunku cmentarza. Płakałem i wcale się tego nie wstydziłem. Bo przecież łzy to nie wstyd, nawet u mężczyzny, łzy to oznaka, że cholernie ci na czymś zależało.  

      Dotarłem na miejsce, a wszyscy zebrani od razu spojrzeli w moim kierunku ze współczuciem. Spojrzałem na jej ojca, podszedłem do niego, uważałem, że właśnie tak należało zrobić. Mężczyzna został teraz zupełnie sam, Destiny od niego odeszła, a on nie miał już nikogo.  

      Ceremonia się skończyła i przy grobie zostałem tylko ja i jej ojciec. Położyłem różę i zapaliłem znicz, co ledwo mi się udało, gdyż dłonie wciąż nie przestawały mi drżeć.  

-Wie pan, może gdyby nie ja, ona nadal by żyła, może to ja ściągnąłem na nią jakąś klątwę, może to ze mną coś jest nie tak, to ja powinienem tu leżeć. Destiny nie zasłużyła na taki los – wypowiedziałem te słowa drżącym głosem, a po moich policzkach wciąż spływały gorzkie łzy.

-Nie mów tak, nie obwiniaj się. Destiny cię kochała, a skoro cię kochała, to znaczy, że byłeś tego wart. Sprawiłeś, że się uśmiechała, pomimo tego, że wiedziała, że jest chora. Na początku za tobą nie przepadałem, uważałem, że zniszczysz życie mojej córce i teraz wiem, jak bardzo się myliłem. Destiny kochała ciebie, a ty kochałeś ją. Teraz traktuję cię jak swojego syna, jak członka rodziny. Prawie dziewiętnaście lat temu przeżywałem dokładnie to samo, co ty w tej chwili. Nie mówię, że teraz było mi łatwiej, wręcz przeciwnie. Jednak teraz to wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Mogłem się jakoś do tego przygotować, o ile w ogóle do takiego czegoś można się przygotować. Pożegnałem się z Destiny, miałem taką możliwość. Moja żona umarła na stole operacyjnym. Zrobili jej cesarskie cięcie i nawet nie zdążyła zobaczyć naszego dziecka. Ale wiedziała, że ma córkę i ostatnie słowo, które wypowiedziała, to Destiny. Zostałem z nią sam, ale widocznie tak musiało być, że teraz zabrano mi także ją. Zostałem sam, ale nie mam o to, żalu, bo Destiny zostanie ze mną na zawsze, w moim sercu... Jeśli kiedyś będziesz chciał pogadać, jeśli będziesz chciał powspominać, to ja zapraszam – uśmiechnął się. -Destiny napisała do ciebie list i prosiła, żebym ci go przekazał – mężczyzna wyciągnął z kieszeni kopertę i mi ją podał.

-Dziękuję – odpowiedziałem.

-Zostawię cię samego – powiedział, po czym odszedł.

      Przez moment wpatrywałem się w kopertę, nie wiedząc co robić. Usiadłem na ławeczce przy grobie Destiny i zacząłem czytać. Gdy tylko zobaczyłem jej staranne pismo, oczy zaszły mi łzami, uwielbiałem gdy zamiast kropki nad „i”, rysowała serduszko.

          Justin...

      Skoro czytasz ten list, to znaczy, że mnie już nie ma na tym świecie, zawsze byłam przezorna, dlatego już wcześniej napisałam ten list, żeby wszystko Ci wyjaśnić. 

      Może nie powinnam poruszać pewnych tematów, ale to jest bardzo istotne. Nigdy nie powiedziałam Ci, dlaczego chciałam się zabić, nikomu o tym nie powiedziałam. Wtedy chciałam żyć, to była po prostu taka chwila bezradności. Mogłam umrzeć już wtedy i kiedy lekarze powiedzieli mi, że mam tę wadę serca, to tak strasznie żałowałam tego, co chciałam zrobić. Wiedz, że chciałam żyć i to, życie spędzić z Tobą, jednak czasami nie mamy wpływu na takie rzeczy. Marzyłam, żeby założyć z Tobą rodzinę, nawet mi się oświadczyłeś, jednak z tych planów nici. Ktoś zadecydował za mnie, takie było moje przeznaczenie i tyle. 

      Pamiętaj, nigdy, ale to przenigdy, w żaden sposób nie obwiniaj się o moją śmierć. Miałam wadę serca, nie mogłeś niczego zrobić.

      Chciałam Ci jeszcze podziękować za to, że zmieniłeś mój świat i wniosłeś do niego trochę miłości. Nie ma słów, aby wyrazić to, co teraz czuję. Zdaję sobie sprawę z tego, że moje szczęście może się w każdej chwili skończyć, moje marzenia nigdy się nie pełnią, a przecież dobrze wiesz, jakie było moje największe marzenie. 

      Mam nadzieję, że nigdy o mnie nie zapomnisz, ale nie chciałabym też, żebyś żył przeszłością i udręczał się tym co było i nie wróci. Mam nadzieję, że zachowasz mnie gdzieś tam na dnie swojego serca. Kocham Cię i chciałabym móc być przy tobie teraz i cieszyć się życiem, ale niestety mogę tylko chcieć. Żałuję, że już nigdy nie będę mogła usłyszeć, jak dla mnie śpiewasz, jak szepczesz mi na ucho, jak opowiadasz mi różne historyjki. Przepraszam, że Cię zostawiam, ale nie nie mam na to wpływu. Stoję na cienkiej granicy życia i śmierci, a kiedy Ty będziesz czytał ten list, mnie już nie będzie.

      I mam do Ciebie ostatnią, najważniejszą prośbę. Ułóż sobie życie z kimś innym, ale nie wybieraj przypadkowej dziewczyny, wybierz kogoś, kto będzie wart twojej miłości. Bądź szczęśliwy. Wspomnij o mnie kiedyś swoim dzieciom, powinny wiedzieć, że był ktoś, kto kochał Cię bardziej niż ich mama, a Twoja żona. 

Zawsze kochająca Cię Destiny...<3

PS: Dołączam do listu płytę, na której znajduje się nagranie. Chciałeś usłyszeć moją piosenkę.

      Zajrzałem do koperty i faktycznie była tam płyta. Spojrzałem na grób, obraz był zamazany, bo w oczach stały mi łzy. Dlaczego musiał odejść ktoś, na kim tak bardzo mi zależało? Dlaczego po raz kolejny zostałem sam? Wiedziałem, że nigdy nie pokocham nikogo tak bardzo, jak Destiny, nikogo.  

-Kocham Cię Destiny i zawsze będę – wyszeptałem spoglądając na niebo z nadzieją, że ona tam właśnie jest, uśmiecha się, myśli o mnie i czeka, aż ponownie się spotkamy, na tamtym świecie, wtedy będziemy już zawsze razem i nikt nam tego nie zepsuje...

*

      Wróciłem do domu i nikt do mnie nie podchodził, nie pytał, nie pocieszał. I dobrze. Potrzebowałem spokoju, nie chciałem, żeby ktokolwiek mi przeszkadzał, potrzebowałem po prostu spokoju.  

      Włączyłem laptopa i włożyłem płytę do stacji dysków. Założyłem słuchawki i po chwili na moim ekranie pojawił się obraz – Destiny siedząca przy fortepianie.  

-Cześć Kochanie – powiedziała uśmiechając się. -Pewnie musisz się dziwnie czuć oglądając ten filmik. Nie dziwię ci się. Obiecałam, że jeszcze usłyszysz piosenkę, którą napisałam, więc postanowiłam zrobić ci niespodziankę.

      Blondynka zaczęła grać melodię, a po chwili dołączyła swój piękny głos.  

Chcę zostawić ślady moich stóp na piaskach czasów

Wiedzieć, że było tam coś takiego, coś takiego, co pozostawiłam

Kiedy opuszczę ten świat nie pozostawię żalu

Zostawię coś, co utkwi w pamięci

Więc oni nie zapomną

Byłam tutaj...

Żyłam, kochałam

Byłam tutaj...

Zrobiłam, skończyłam, wszystko, co chciałam

I to było więcej niż myślałam, że może być

Zostawię mój znak, więc wszyscy będą wiedzieć

Byłam tutaj...

Chcę powiedzieć, że żyłam każdego dnia, dopóki nie umarłam

Wiedzieć, że wniosłam coś do czyjegoś życia

Serca, których dotknęłam będą dowodem, że odchodzę

Że zrobiłam różnicę i świat zobaczy

Byłam tu...

Żyłam, kochałam

Byłam tu...

Zrobiłam, skończyłam, wszystko, co chciałam

I to było więcej niż myślałam, że może być

Zostawię swój znak, więc wszyscy będą wiedzieć

Byłam tu...

Chcę tylko, żeby wiedzieli

Że dałam z siebie wszystko, robiłam co w mojej mocy

Uszczęśliwiłam kogoś

Pozostawiłam ten świat troszeczkę lepszym, tylko dlatego, że...

Byłam tu...

Byłam tu...

Żyłam, kochałam

Byłam tu...

Zrobiłam, skończyłam

Byłam tu...

-Kocham Cię Justin, nigdy o tym nie zapominaj – dziewczyna powiedziała już łamiącym się głosem, po czym się rozkleiła, w tym momencie kończył się filmik.

      Drżącą dłonią wyłączyłem laptopa i odłożyłem go na biurko. Nie wierzyłem, że to wszystko dzieje się naprawdę, a jednak, Destiny nie żyje, a ja nie mam na to żadnego wpływu. Wstałem z łóżka i zacząłem krzyczeć. Zrzucałem wszystko z szafek, bo musiałem w jakiś sposób się wyżyć, inaczej bym zwariował. Potłukłem wazon, rozwaliłem krzesło, ale nagle poczułem, że to nie może tak wyglądać. Odwróciłem się i spojrzałem na szafkę nocną, na której znajdowało się zdjęcie Destiny, nie chciałaby, żebym się zadręczał, nie chciałaby, żebym żył tak, jakby to był koniec świata... Choć dla mnie był...

~~~~~~~~~~~~~~~

Przepraszam.

Nie chciałam jej zabić, a naprawdę czuję się jakbym zabiła człowieka. 

Może niektórym z was się to nie spodoba, ale ja wymyśliłam to zakończenie już dawno temu, zawsze chciałam zrobić takie smutne i uwierzcie mi, chciałam zrobić wszystko, żeby ona jednak przeżyła, ala musiałam to tak zakończyć. 

Mam nadzieję, że jednak ze mną zostaniecie, bo ja już zaczynam pisać nowe opowiadanie i myślę, że nie będzie ono takie smutne jak to, zresztą sami zobaczycie jak ze mną zostaniecie. 

Postaram się za tydzień, albo wcześniej dodać epilog, o ile zdążę przed końcem świata hahah...