[29] "Kocham Cię, pamiętaj o tym..."

     SOUNDTRACK

     Od samego rana czułam się beznadziejnie, byłam słaba, kręciło mi się w głowie i to ciągłe kłucie w sercu. Czułam, że dzieje się coś złego i czułam, że śmierć depcze mi po piętach. Justin spał obok mnie, a ja przez całą noc nie zmrużyłam oka. Miałam mokrą poduszkę od płakania. Czułam, że odchodzę i naprawdę nikomu nie życzę takiego uczucia.

      Kiedy na dworze zaczynało robić się jasno, po cichu wstałam i udałam się do łazienki. Czułam, że za chwilę zwymiotuję. Nie było ze mną dobrze. Wzięłam prysznic i ubrałam się w czyste ciuchy. Wyszłam z pokoju i Justin już nie spał, siedział zaspany na łóżku. Uśmiechnęłam się na widok jego rozczochranej fryzury i zaspanych oczu.

-Chyba się nie wyspałeś – stwierdziłam starając się nie pokazywać tego, że źle się czuję. Nie chciałam martwić Justina. -Mogłam zachowywać się trochę ciszej – podeszłam do niego i usiadłam obok. Złapałam jego dłoń i splotłam nasze palce. Spojrzałam mu w oczy i delikatnie się uśmiechnęłam. Jego idealne oczy i usta. Spuściłam głowę i cicho westchnęłam.

-Co się dzieje? - zapytał.

-Nic, po prostu lubię patrzeć w twoje oczy i na twoje usta – wyjaśniłam.

-Lubisz patrzeć na moje usta? A całować ich nie lubisz? - zaśmiałam się cicho i ponownie spojrzałam na jego twarz. Przymknęłam oczy i delikatnie musnęłam jego usta.

-Kocham Cię – szepnęłam, chciałam mu to mówić przez cały czas, żeby zapamiętał.

-Ja Ciebie też – uśmiechnął się.

      Wstałam i poinformowałam go, że idę na dół, na śniadanie. Powiedział, że zaraz przyjdzie i delikatnie pocałował mnie w policzek. Wyszłam z pokoju i zgięłam się w pół, nie mogłam już wytrzymać z bólu, który wciąż się nasilał. Oddychałam ciężko, żeby jakoś się dotlenić, to wszystko na nic.

      Schodząc po schodach, czułam jak moje kolana robią się miękkie, musiałam zemdleć, bo nic więcej nie pamiętam, obudziłam się dopiero w białym pomieszczeniu, podłączona do respiratora. Justin siedział przy moim łóżku i chyba przysnął, jego głowa leżała obok mojej dłoni, a on nawet nie drgnął. Spojrzałam na okno, zapadał zmrok. Przespałam cały dzień i straciłam tyle czasu, który mogłabym poświęcić Justinowi. Lekko się poruszyłam, a Justin od razu poderwał się na krześle. Widziałam zmęczenie i zmartwienie na jego twarzy, przecież nie chciałam, żeby to wszystko tak wyglądało, jednak los miał wobec mnie inne plany.

-Co się stało? - zapytałam cicho.

-Zasłabłaś w domu – wyjaśnił mi szatyn. -Wystraszyłem się, myślałem, że...

-...że to już koniec – dokończyłam za niego.

-Nie to chciałem powiedzieć – odwrócił wzrok.

-Justin – podjęłam. -Nie chcę żebyś patrzył jak umieram. Ja nie zasłabłam z przemęczenia, zasłabłam dlatego, że moje serce przestaje pracować. Żaden lekarz nie musi mi niczego tłumaczyć, ja bardzo dobrze wiem, co się wydarzy w najbliższych dniach i nie chcę, żebyś zapamiętał mnie jak leżę na szpitalnym łóżku, jak się męczę, jak odpływa ze mnie życie – wyszlochałam. Zaczęłam się dławić łzami, nie mogłam już ukrywać tych wszystkich emocji.

-Nie mów tak, będziesz jeszcze długo żyła. Musisz żyć – Justin złapał moją dłoń i przyłożył ją do swojego policzka. -Nie możesz mnie teraz tak zostawić.

-Chciałabym zostać, ale ja nie mam na to żadnego wpływu – wyszeptałam. [...]

      Nie wiem, co takiego zrobił Justin, że lekarz pozwolił mu zostać na noc w mojej sali. Siedział przy moim łóżku i się mną opiekował. Przypomniałam sobie, jak poprzednim razem byłam w szpitalu i widziałam umierającą na raka kobietę, przy której czuwał jej mąż. Nie chciałam, żeby Justin też musiał przechodzić przez to samo, co ten mężczyzna. Nie chciałabym, żeby musiał przeżywać moją śmierć. Próbowałam sobie wyobrazić, co czuje człowiek, który traci ukochaną osobę... Pustka, strach, zagubienie, samotność, brak chęci do życia. Myślę, że taki człowiek może posunąć się do wielu tragicznych zachowań. Justin zasługuje na normalne życie. Przecież świat nie kończy się na jednej miłości. Chciałabym, żeby ułożył sobie życie na nowo. Chciałabym, żeby poznał dziewczynę, która będzie go kochała choć w połowie tak mocno jak ja, bo mocniej już się nie da. Chciałabym, żeby miał dzieci. Chciałabym, żeby nie zadręczał się myślami o przeszłości. Chciałabym, żeby żył tak, jakby to wszystko nie miało miejsca. Jakbyśmy byli najszczęśliwszą parą na świecie i po prostu nam się nie udało i musieliśmy się rozstać. Chciałabym, żeby Justin miał świadomość tego, że nawet jeśli umrę już niedługo, to żeby wiedział, że wciąż jestem przy nim, że gdy będzie miał potrzebę porozmawiania ze mną, może to zrobić. Chciałabym, żeby o mnie pamiętał, ale tak, jak pamięta się o największej miłości w życiu, a nie jak o dziewczynie, którą kochał, a która niestety umarła, bo miała nieuleczalną wadę serca. Bo przecież najważniejsze jest to, żeby Justin się uratował, żeby żył, żeby się po tym wszystkim podniósł...

      Nad ranem, kiedy się przebudziłam, Justin wciąż siedział przy moim łóżku, siedział i czuwał. Przysypiał trochę, był zmęczony, ale mimo to wciąż ze mną był i mnie nie zostawił. Uśmiechnęłam się blado i uścisnęłam jego dłoń. Dopiero wtedy, chłopak zauważył, że już nie śpię i na mnie spojrzał.

-Idź do domu, proszę – powiedziałam błagalnym tonem.

-Jeszcze chwilę – odpowiedział, ale ja wiedziałam, że ta jego chwila będzie trwała kilka godzin.

-Jesteś zmęczony, powinieneś się wyspać, wykąpać i najważniejsze – coś zjeść...

-Chcę być teraz z tobą.

-Justin – spojrzałam na niego znacząco. -Proszę cię, nie mogę patrzeć na twoje podkrążone oczy.

-Pięć minut. Chcę się na ciebie napatrzeć – uśmiechnął się.

-Aj tam, nie ma na co patrzeć...

-Jesteś najpiękniejszą dziewczyną na świecie, wiesz? - zapytał.

-Nie wiem – zaczęłam się z nim droczyć. Justin zawsze potrafił wyciągnąć mnie nawet z największego dołka.

     Teraz, kiedy leżałam w szpitalu, wiedziałam, że umieram, a mimo to, kiedy Justin był obok mnie, to czułam, że to jest jakaś naturalna kolej rzeczy, że tak po prostu musi być i koniec, ale to wszystko to naprawdę zasługa Justina. Gdyby nie on nie dotrwałabym do tego momentu swojego życia.

     Justin wstał ze swojego miejsca i usiadł na skraju mojego łóżka. Nie wiedziałam, co chce zrobić. On tymczasem położył się obok mnie i objął mnie ramieniem.

-Żeby tylko lekarz cię nie zobaczył...

-A nawet jeśli, co mi może zrobić. Ja po prostu leżę ze swoją narzeczoną w łóżku i pokazuję jak bardzo ją kocham – spojrzałam na swoją prawą dłoń, na której miałam pierścionek. Uśmiechnęłam się pod nosem i uniosłam lekko głowę, żeby móc spojrzeć Justinowi w oczy.

-Kocham Cię – musnęłam kącik jego ust.

-Ja Ciebie bardziej Skarbie – przysunęłam się jeszcze bardziej w jego stronę, tak żeby móc być jak najbliżej niego. Splotłam nasze dłonie i przymknęłam oczy. -Nigdy nie wyobrażałem sobie, że spotka mnie takie szczęście, że samo zapuka do moich drzwi. Myślałem, że do końca życia będę takim rozbitkiem, który nie ma swojego miejsca na świecie, ale jednak je znalazłem, przy tobie. Nigdy nie liczyłem na to, że będę szczęśliwy i to szczęście odnalazłem właśnie przy tobie. Dałaś mi coś, czego nikt inny nie mógłby mi dać. Dałaś mi swoje serce...

-Ale popsute – dodałam, ale Justin jakby tego nie usłyszał i kontynuował.

-Nie wiedziałem, że można kogoś tak kochać, nie byłaś moją pierwszą dziewczyną, nie byłaś pierwszą dziewczyną, w której się zakochałem, ale byłaś pierwszą dziewczyną, którą pokochałem szczerze i z całego serca. Może to co teraz mówię nie będzie miało dla ciebie większego znaczenia, może to będzie dla ciebie głupie gadanie. Ale mimo wszystko, chciałem, żebyś o tym wszystkim wiedziała.

-Dziękuję. Dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłeś – uśmiechnęłam się pod nosem. Po moim policzku popłynęła jedna łza, nie miałam już sił na płakanie, zresztą to i tak by nic nie zmieniło.

-Kocham Cię Destiny...

-Ja Ciebie też Justin – chłopak podniósł się i spojrzał mi w oczy. Po chwili poczułam jego ciepłe malinowe wargi na swoich. Justin całował mnie tak, jakby miał to być nasz ostatni pocałunek. Ta chwila trwała i trwała i żadne z nas nie chciało jej przerywać. Chyba po prostu oboje czuliśmy, że może się to już nigdy nie powtórzyć.

-Idź już do domu, wrócisz jutro, albo wieczorem, wyśpisz się, zjesz coś... - powiedziałam błagalnym tonem.

-Ale będziesz tu czekać? - zapytał, a ja nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć, bo sama tego nie wiedziałam.

-Postaram się – uśmiechnęłam się blado. -Kocham Cię, pamiętaj o tym...

-Ja Ciebie też kocham...

      Chłopak po raz ostatni musnął moje usta, po czym niechętnie wyszedł z pomieszczenia. Jego miejsce po chwili zajął mój tata. Miał czerwone oczy i również był zmęczony.

-Już się nie spotkamy z Justinem – wyszeptałam pod nosem. -Tato, w szufladzie w moim biurku zostawiłam dwie koperty, jedna jest dla ciebie, a druga dla Justina, jak już będzie po wszystkim, daj mu ją, dobrze? - zapytałam niepewnie.

-Obiecuję...

      Ojciec nawet nie próbował mnie pocieszać, nie udawał, że wszystko będzie dobrze, bo wiedział, że tak nie będzie. Pamiętał jak to było z mamą. Pamiętał wszystko, a teraz przeżywał to po raz drugi. Najpierw stracił żonę, teraz traci córkę.

      Tata nie mogąc już na to wszystko patrzeć, opuścił pomieszczenie ze łzami w oczach, nie miałam mu tego za złe. Wierzyłam w niego, wierzyłam, że jakoś sobie poradzi.

Leżąc tak i rozmyślając, zapomniałam o tym całym bólu, który mi dokuczał, o tym całym bagnie, które mnie spotkało. Spojrzałam na okno, po czym zamknęłam oczy, czułam, że koniec jest już blisko...

~~~~~~~~~~

Chciałabym coś powiedzieć, ale nie wiem co... 

To jest chyba jedyny rozdział, z którego jestem zadowolona, pomimo tego, że jest taki smutny...