EPILOG

     Każdy człowiek popełnia w swoim życiu błędy. Podejmujemy decyzje, które zaważają w naszym dalszym życiu. Zgadzamy się na pewne rzeczy nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Nie dostrzegamy niektórych istotnych spraw zza brudnych szyb pędzącego pociągu naszego życia. Widzimy wszystko z zewnątrz i często boimy się zajrzeć do środka, do wnętrza człowieka, a przecież czasami trzeba spojrzeć na wszystko z innej perspektywy i rozważyć wszystkie możliwe wyjścia. Dopóki mamy wybór, możemy być spokojni, jednak czasami źle wybieramy, a skutki mogą być nieodwracalne. Zła decyzja niesie za sobą wyrzuty sumienia i żal. Pozostaje nadzieja na lepsze jutro, jednak gdzie mamy się udać kiedy zgaszono w nas ostatni płomień nadziei, kiedy nie mieliśmy niczego prócz tego ostatniego tlącego się w nas płomienia, a teraz, nie mamy już nic... Niektórzy ludzie nam pomagają, a niektórzy tylko czekają na to, aż się potkniemy i zbłaźnimy. Zdarzają się też tacy, którzy będą próbowali wykorzystać nas do własnych celów. Ale przecież nie tylko źli ludzie istnieją na tym świecie, są też tacy, którym na nas zależy i chcą naszego szczęścia. Mieć takich ludzi przy sobie, to tak, jakby mieć cały skarb tego świata i jeszcze więcej.  

      Destiny miała przy sobie te dwa typy ludzi. Justina, który ją kochał i chciał jej dobra oraz Matta, który chciał ją po prostu wykorzystać. Umiera się z wielu powodów: z miłości, z tęsknoty, z rozpaczy, ze zmęczenia, z nudów, ze strachu...ona umierała z bezsilności, chciała odejść, chciała się zabić, bo nie wiedziała jak sobie z tym wszystkim poradzić. Chciała umrzeć nie dlatego, by przestać żyć, lecz po to, by żyć inaczej. Kiedy świat zacieśnia się do rozmiarów pułapki, śmierć zdaje się być jedynym rozwiązaniem, ostatnią kartą, na którą stawia się własne życie. Kiedy to wszystko zaczęło się komplikować jeszcze bardziej, dziewczyna nie wytrzymała i podjęła najtrudniejszą decyzję z możliwych. Żyć czy umrzeć? Ona chciała umrzeć, lecz dopiero, gdy dowiedziała się, że naprawdę umiera, zrozumiała, że chce żyć. W pewnym sensie to jej w czymś pomogło. Zrozumiała, że kocha Justina i że to właśnie z nim chciała spędzić resztę życia. Niestety nie było jej to dane. Wszystko rozsypało się jak domek z kart. Jedna zła wiadomość zmieniła wszystko.

      Justin na każdym kroku starał się udowodnić Destiny, ile dla niego znaczy, kochał ją i nigdy nie chciał jej stracić. Chciał ją uratować, ale było już za późno. Właśnie wtedy kiedy, dziewczyna zrozumiała, że nie chce umierać, kiedy poczuła się naprawdę szczęśliwa, zabiła ją choroba, nieuleczalna choroba. Los miał wobec nich inne plany.  

      Niestety, każdemu przeznaczony jest jakiś los, jej przeznaczeniem była śmierć...

*

      Justin długo nie mógł się podnieść po śmierci Destiny. Minęły dwa lata, a jemu wciąż zdarzały się chwile, kiedy zamykał się w swoim pokoju, włączał filmik i płakał widząc swoją dziewczynę na ekranie komputera. To było dla niego ciężkie przeżycie i stało się tak, że Justin wyjechał z rodzinnego miasta i przez jakiś czas nie utrzymywał z nikim kontaktu. Po pewnym czasie wrócił. Odwiedził ojca dziewczyny, długo z nim rozmawiał i wspominał ukochaną. Tylko on rozumiał Justina na tyle dobrze, żeby móc się z nim porozmawiać.  

      Czy Justin ponownie się zakochał? Tak. Poznał dziewczynę imieniem Kate. Kochał ją, ale już nie tak mocno jak Destiny, wiedział, że już nikogo nie pokocha tak mocno, wszyscy to wiedzieli i nikt nie wymuszał na nim, żeby się to zmieniło. Justin i Kate byli szczęśliwą parą, pomimo tego, że nie kochali siebie całym sercem. Oboje byli po związkach z osobami, które kochali bardziej. Może właśnie dlatego tak dobrze się rozumieli. Czasami Kate przypominała mu o Destiny, gdy się śmiała, gdy gotowała, albo kiedy wykonywała jakąkolwiek czynność. Nie, nigdy ich do siebie nie porównywał, po prostu lubił wspominać swoją największą miłość...

~~~~~~~~~~~~~~

No i to by było na tyle. W ten sposób zakończyłam to opowiadanie i obiecałam sobie, że nie będę płakać, już dość łez dziś wylałam...

Chciałam Wam, moim czytelnikom bardzo, bardzo, bardzo podziękować za to, że ze mną byliście nawet wtedy, kiedy moje rozdziały były beznadziejne i bez sensu. 

To nie jest koniec mojego blogowania. Już niedługo, na tej stronie pojawi się nowe opowiadanie, oczywiście jeśli będziecie chcieli. Ale już teraz zapraszam Was na bloga, którego założyłam dosłownie przed chwilą:

wrong-feeling.blogspot.com

Mam nadzieję, że Wam się spodoba. 

I jeszcze jedno!

Czy nadal chcecie być informowani o rozdziałach nowego opowiadania?

Na koniec najważniejsze. 

Nie wiem, czy przed świętami i nowym rokiem zdążę coś tu dodać, więc już teraz życzę Wam wszystkim zdrowych, wesołych i szczęśliwych Świąt Bożego Narodzenia. No i udanego Sylwestra... 

Pozdrawiam!